24. Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości.

Draco wszedł do mieszkania, zamykając za sobą drzwi. Westchnął ciężko i odwiesił płaszcz na wieszak, by później skierować swoje kroki w stronę salonu. Miał dla Hermiony dobrą wiadomość, ale cisza, którą zastał, zmusiła go do zastanowienia się, czy dziewczyna w ogóle jest w domu.

Jego wątpliwości rozwiały się, gdy zobaczył ją leżącą na kanapie. Jej klatka piersiowa unosiła się równomiernie, a kręcone włosy opadały na bladą twarz. Podszedł bliżej i przysiadł na skraju, nie chcąc jej obudzić.

Wyglądała zniewalająco w swojej prostocie, a Draco siedział kilka minut po prostu się w nią wpatrując i starając się pojąć, jak ktoś tak niepozorny może tak mieszać w jego życiu. Wciąż stanowiło to dla niego wielką zagadkę i nie sądził, że kiedykolwiek uzyska jej rozwiązanie.

Wstał z kanapy i różdżką przywołał puchaty koc ze swojej sypialni. Okrył nim delikatnie dziewczynę i uśmiechnął się, gdy potarła dłonią policzek, a później przewróciła się na drugi bok. Wyglądała zupełnie niewinnie.

Wyciągnął rękę po kubek z niedopitą herbatą, stojący na stoliku. Była jeszcze lekko ciepła, więc Hermiona musiała zasnąć niedawno. Najciszej jak umiał wycofał się do kuchni; nie chciał jej budzić, bo doskonale wiedział, że poprzedniej nocy mało spała.

Odgrzał stojący na kuchence makaron, który dla niego przygotowała, leniwie zerkając przez okno na bawiące się niedaleko dzieci. Ostatnio uświadomił sobie jak wielką ma do nich słabość, a jego myśli zaprzątał fakt, czy to czasem nie Hermiona powinna odczuwać ten słynny instynkt rodzicielski, a nie on.

Ruch z salonu usłyszał dopiero po godzinie, gdy pogrążony był w wertowaniu gazety. Nie za bardzo interesował go wywiad z pałkarzem Zjednoczonych z Puddlemere, więc od razu podniósł się z miejsca, zaklęciem zagrzał wodę i zaparzył herbatę.

Gdy wszedł do salonu z dwoma parującymi kubkami, Hermiona spojrzała na niego ospałym wzrokiem. Loki nadal opadały na jej twarz, tworząc spory bałagan, więc odgarnęła je niewielką dłonią i uśmiechnęła się blado w jego stronę.

– Hej – rzuciła cicho, a on bez słowa podszedł do niej i wręczył kubek. – Dawno wróciłeś?

– Godzinę temu – odpowiedział, siadając w fotelu i spoglądając na nią badawczo. – Mam dobre wieści.

Hermiona spojrzała na niego z iskierkami nadziei w oczach, a on nie mógł nie uśmiechnąć się lekko na ten widok.

– James się obudził?

– Tak. Rokowania są coraz lepsze. Zostawiłem go pod opieką Andersa, a to dobry uzdrowiciel.

– Jak duże jest ryzyko powikłań? – spytała, a na jej twarzy, na której przed chwilą malowała się ulga, pojawiła się troska.

– Trudno mówić o tym w tak krótkim czasie po wypadku, ale jego wyniki są naprawdę niezłe jak na tę sytuację. Zakładam, że będzie miał problemy z koncentracją w początkowym okresie, ale z czasem powinny ustąpić.

Hermiona westchnęła cicho i odstawiła herbatę na stolik. Wstała z kanapy i spojrzała na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy, na co Draco zmarszczył brwi. Ona jednak nie przejęła się tym i zrobiła kilka kroków w jego stronę, a później nieśmiało nachyliła się nad nim, składając delikatny pocałunek w kąciku jego ust.

Zaskoczony jej gestem, Draco nie poruszył się nawet o cal, ale na jego twarz wpłynął mimowolny uśmiech. 

– A to za co? – spytał, unosząc brwi, kiedy odeszła kilka kroków.

Chwyciła kubek i ruszyła w stronę swojej sypialni, nie odpowiadając na zadane pytanie. 

Czemu ona mi to robi, przeszło mu przez myśl, gdy wziął łyk herbaty i z westchnieniem sięgnął po pilot od telewizora. 

Przerzucając leniwie kanały, nie zwrócił nawet uwagi, kiedy Hermiona wróciła do salonu. Dopiero gdy z powrotem usadowiła się na kanapie, przeniósł na nią swój wzrok. 

– Co u Caleba? – spytał, patrząc na jej odstający brzuszek. Zaśmiała się, odgarniając niesforne loki z twarzy.

– Był dzisiaj trochę niespokojny – powiedziała, dotykając materiału swetra w miejscu poniżej pępka. – Ale mam wrażenie, że czuje, kiedy ja jestem zła, albo zdenerwowana i to mu się udziela.

Draco skrzywił się nieznacznie i poprawił pozycję na fotelu.

– Powinnaś unikać takich sytuacji – stwierdził, a ona spojrzała na niego z uniesionymi brwiami i kwaśnym uśmiechem.

– Kiedy znajdziesz sposób, żeby im zapobiec, to daj mi znać.

Na chwilę zapadła cisza, a w końcu Hermiona westchnęła cicho i ukryła twarz w dłoniach; blondyn obserwował ją w skupieniu. 

– Mam wrażenie, że nasze życie to jakaś kiepska telenowela – powiedziała żartobliwym tonem, ale jej głos załamał się w połowie zdania. – Te ciągłe zwroty akcji stają się coraz bardziej uciążliwe.

– W kiepskiej telenoweli zwroty akcji dotyczą głównie miłostek bohaterów – odparł Draco, głową wskazując telewizor. – Nasze życie to chyba bardziej thriller. 

Hermiona pokręciła głową z lekkim uśmiechem, osuszając rękawem łzy, które zebrały się w kącikach jej oczu. 

– Pytanie tylko, czy nasza historia będzie miała happy end – zauważyła, spoglądając na niego. Uśmiechnął się do niej, wstając z miejsca.

– Nie chcę znać odpowiedzi. Lubię niespodzianki.

Ruszył w stronę kuchni, przy okazji, zgarniając swój kubek z niedopitą herbatą. 

– A, i Granger? Lubię, gdy używasz słowa nasza w tym kontekście.

Gdy wychodził z salonu, usłyszał jeszcze jej cichy śmiech.

***

– A co myślisz o tym, ciociu? – Hermiona zaśmiała się, gdy młody Potter pokazał jej narysowanego przez siebie hipogryfa, a przynajmniej to, co w założeniu miało nim być.

– Jest uroczy – odrzekła, mierzwiąc delikatnie jego czarne włosy. – Jak go nazwiemy?

James zmarszczył nosek, wpatrując się ze skupieniem w kartkę. Wziął ze stolika żółtą kredkę i dorysował obok coś na kształt słoika.

– To jest miód – powiedział poważnym tonem. – Jego ulubiony przysmak. Dlatego nazwiemy go Miodojadkiem, dobrze?

Hermiona zaśmiała się ponownie. Uwielbiała tego dzieciaka.

Minęło kilka dni od wypadku, a chłopiec powoli dochodził do siebie. Wszystkie siniaki i zadrapania już dawno zniknęły dzięki magicznym maściom, ale jego dalszy pobyt w szpitalu był konieczny. Tak jak powiedział Draco – trudno było oceniać jego stan tak szybko po wypadku, ale rokowania stawały się coraz lepsze. Mały James musiał być jednak pod stałą obserwacją.

Hermiona była umówiona na wizytę u pani Finnigan, więc przy okazji odwiedziła Jamesa, wyganiając Harry’ego do domu. Razem z Ginny spędzali w szpitalu całe dnie, a Granger dawno nie widziała swojego przyjaciela w takim stanie. Gdy początkowe emocje opadły i jego syn się obudził, Potter od razu wziął tygodniowy urlop, odseparowując się od spraw w pracy. Oczywiście było to trudne, ze względu na ciągłe postępowanie toczone przeciw Nottowi i przedłużającą się sprawę Rookwooda, ale starał się jak mógł, by być praktycznie ciągle przy Jamesie i swojej żonie. 

Właśnie w tej sytuacji ujawniała się jego cudowna cecha, którą ona odkryła już dawno temu – wielka troskliwość. I choć Harry uwielbiał swoją pracę, wiedziała doskonale, że jego rodzina jest dla niego najważniejsza. Ginny, zwierzając się poprzedniego dnia Hermionie, przyznała, że nie mogła wymarzyć sobie lepszego towarzysza życia.

Jeśli chodzi o wizytę u pani Finnigan, to jak została zapewniona – ciąża rozwijała się prawidłowo. Termin porodu przypadał na początek czerwca, więc data rozwiązania zbliżała się nieuchronnie. 

Jeszcze bliżej, bo za niecałe półtora miesiąca, miała odbyć się uroczystość zaślubin Blaise’a i Pansy. Z tego co mówił jej Draco, jego przyjaciel zaczynał coraz bardziej denerwować się tym ważnym dniem. Natomiast przyszła panna młoda podchodziła do tego nadzwyczaj spokojnie. 

Z zamyślenia, wyrwał Hermionę dziecięcy śmiech, który rozniósł się po szpitalnej sali,

– Patrz, ciociu! – zachichotał James, wskazując na swój rysunek. Chłopiec pokolorował sierść hipogryfa na różne kolory, tworząc tęczowy wzór. 

Hermiona uśmiechnęła się i sięgnęła po różdżkę, a James patrzył zafascynowany na jej poczynania. Już po chwili sierść zwierzęcia nie była tylko tęczowa, ale również delikatnie połyskująca i mieniąca się we wpadających przez okno promieniach słońca.

Chłopiec zaczął klaskać i śmiać się jeszcze bardziej, a potem z wielką powagą dopytywać, kiedy on będzie mógł się czegoś takiego nauczyć.

– Te kilka lat minie szybko, skarbie – pocieszyła go Hermiona, bo zasmucił się na wieść, że będzie musiał jeszcze trochę poczekać, by dostać własną różdżkę.

– Szybciej niż się obejrzysz, młody. – James i siedząca przy jego łóżku Hermiona odwrócili głowy na dźwięk znajomego głosu. 

Harry wszedł do sali, uśmiechnął się do nich i przysunął sobie drugie krzesło, w jednej ręce trzymając małą torebkę.

– Mam coś dla ciebie – powiedział, mrugając do swojego syna. – Ale ani słowa mamie.

James zachichotał, gdy tata wręczył mu torbę, a jego uśmiech poszerzył się jeszcze bardziej, gdy wyjął z niej kilka czekoladowych żab. Od razu zabrał się za rozpakowywanie.

– A ty nie powinieneś być w domu? – spytała Hermiona, marszcząc czoło. – Mówiłam ci, żebyś pojechał odpocząć.

– To było cztery godziny temu – powiedział rozbawionym tonem, a dziewczyna z zaskoczeniem spojrzała na zegarek. 

– Nie wiedziałam, że aż tyle tu byłam – przyznała, patrząc na Jamesa, który zafascynowany przyglądał się karcie, która wyleciała z opakowania, razem z czekoladowym przysmakiem.

– Ciociu! To ty! – krzyknął malec, przykładając kawałek tekturki obok jej twarzy i porównując je ze sobą.

Hermiona przewróciła oczami, usłyszawszy śmiech Harry’ego. 

– Powinnaś zobaczyć jego reakcję, gdy znalazł moją kartę – powiedział czarnowłosy, uśmiechając się lekko.

– Nadal uważam, że to był głupi pomysł – mruknęła tylko. – Rozumiem, że ty, ale ja? Na czekoladowych żabach?

– Nie znoszę gdy umniejszasz swoją rolę – przyznał Harry, marszcząc czoło. – Wiem, że jesteś skromna, ale powinnaś bardziej się doceniać. Weź przykład z Rona. Twierdzi, że dostanie własnej karty to jego największy życiowy sukces.

Hermiona uśmiechnęła się lekko.

– Gdy urodzi mu się dziecko, zmieni zdanie – stwierdził Harry, przypatrując się Jamesowi, który właśnie odkrył, że w torebce było też kilka czekoladek z Miodowego Królestwa.

– Co? – spytała, nie rozumiejąc o czym mówi.

– Zmieni zdanie o swoim największym życiowym sukcesie.

Hermiona spojrzała na niego, urzeczona jego słowami, myśląc jednak o tym, że przecież nie powinna być zaskoczona. Wiedziała doskonale, jak wiele rodzina znaczy dla Harry’ego, zwłaszcza, że on sam w dzieciństwie tak naprawdę jej nie miał. 

– Mówiąc o Ronie – zaczął, rzucając jej nieco nieśmiałe spojrzenie. – Jak tam wasz kontakt?

Zastanowiła się przez chwilę, ważąc słowa, których chciałaby użyć. Wyprostowała się na krześle i powędrowała wzrokiem w stronę okna.

– Bardzo dobrze – odrzekła szczerze, spoglądając na wciąż wpatrzonego w nią Harry’ego. – Oboje staramy się jak możemy, żeby naprawiać stosunki. Ostatnio byliśmy na kawie... Podobno ma kogoś na oku.

Na twarzy obojga pojawił się lekki uśmiech. Harry poruszył znacząco brwiami, a Hermiona wybuchnęła śmiechem.

– Nawet wiem kogo, ale będę dobrym przyjacielem i się nie wygadam.

– Ej! – zaśmiała się, dając mu lekkiego kuksańca w bok. – Łaski bez, sama to z niego wyciągnę.

Siedzieli jeszcze przez chwilę, tocząc leniwą rozmowę i co jakiś czas odpowiadając na zabawne pytania Jamesa, ale wkrótce Hermiona postanowiła się zbierać. Musiała dokończyć jeszcze dwa wyjątkowo nudne raporty dla Kingsleya i wolała mieć to już z głowy.

Obdarzyła obu Potterów buziakami w policzek i wyszła z sali. Zamknęła za sobą drzwi, a potem odwróciła w stronę wind. Nie zdążyła postawić kroku, gdy zderzyła się z czyimś ciepłym ciałem. Od razu poczuła znajome ramiona oplatające ją w pasie.

– Lecisz na mnie – usłyszała i momentalnie przewróciła oczami. Spojrzała w górę na uśmiechniętą twarz Malfoya.

– Masz piętnaście lat, czy co? – powiedziała, oswobadzając się z jego ramion. 

– Byłaś u młodego Pottera? – spytał, puszczając mimo uszu jej docinek. Pokiwała głową. – Niosę właśnie nowe wyniki. Chłopak wydaje się mieć jeden z najsilniejszych organizmów, jakie leczyłem. Jak tak dalej pójdzie, to w przyszłym tygodniu już go tu nie będzie.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie.

– Zrobię nam coś dobrego na kolację, skoro jest co świętować – powiedziała radośnie. – Jakieś specjalne życzenia?

Pokręcił głową, odwzajemniając jej uśmiech.

– Zaskocz mnie – rzucił tylko, otwierając drzwi do sali, z której właśnie Hermiona wyszła.

Dziewczyna stała jeszcze chwilę w jednym miejscu, myśląc o tym, że wszystko zmierza ku dobremu i zastanawiając się, co może przygotować na wieczór.

***

Słysząc, że odgłos szumu wody z łazienki dobiegł końca, Hermiona wyciągnęła z piekarnika przygotowaną lazanię i wciągnęła w płuca znajomy zapach. Uwielbiała to danie, zwłaszcza, że kojarzyło jej się z rodzinnym domem, w którym jego wspólne gotowanie było małą tradycją.

Już po chwili niosła żaroodporne naczynie na stół w salonie i przenosiła jego zawartość na talerze. Gdy wszystko było już gotowe, ruszyła do kuchni by ściągnąć rękawice. 

Po powrocie do salonu, w jej nozdrza uderzył inny, mocny zapach, który Draco pozostawiał po sobie za każdym razem, gdy wychodził spod prysznica. Blondyn opierał się o stół i sączył z kieliszka wodę, którą przygotowała do kolacji. Mogłaby nalać mu wina, ale uparła się, by przez kilka najbliższych miesięcy, w trakcie których ona nie może pić alkoholu, on również dołączył się do tego postanowienia. Choć początkowo dąsał się, że każe mu znosić durniów z pracy na trzeźwo, po kilku dniach przestał oponować i zgodził się na taki układ. 

– To pachnie zniewalająco – przyznał, lustrując ją wzrokiem, gdy podeszła do stołu. Miała na sobie dres i luźną koszulkę, a włosy spięte w koka, z którego wydostało się kilka pasm włosów, okalających jej twarz. 

Uwielbiał ją w tym wydaniu. 

On za to miał na sobie tylko luźne spodnie; na jego nagim torsie gdzieniegdzie lśniły niestarte kropelki wody. Hermiona przewróciła tylko oczami na ten widok, ale jej dłonie zadrżały.

– Ubierz się, będziemy jeść – powiedziała z przekąsem, a on tylko się zaśmiał.

– Nie mów, że mój widok cię obrzydza – powiedział, ale sięgnął po koszulkę, którą wcześniej położył na fotelu.

– Tak po prostu nie wypada – wymamrotała, siadając na swoim miejscu przy stole.

– Mam rozumieć, że lazanią świętujemy zdrowie młodego Pottera? – spytał nieco rozbawiony, również zajmując miejsce.

– Tak… ale nie tylko – przyznała, sięgając po kieliszek z wodą. – Nie jadłam jej od śmierci rodziców, bo zawsze robiliśmy ją razem, w trójkę. I może to trochę głupie, ale chcę skończyć pewien etap. I zacząć nowy. A lazania to symbol.

– Symboliczna lazania… – powiedział, kręcąc głową. – Tylko ty mogłaś na to wpaść. Ale wygląda pysznie. 

Zabrali się więc za jedzenie, nie odzywając się do siebie przez chwilę. Po jakimś czasie, brzęki sztućców zaczęły przeplatać się z ich rozmową i częstymi wybuchami śmiechu. Hermiona opowiadała mu o swoim dzieciństwie, a Draco śmiał się ze swoich pierwszych lat w Hogwarcie.

I choć te wspomnienia niosły ze sobą pewną dozę rozgoryczenia i przykrości dla obojga, to pierwszy raz od dawna czuli się tak swobodnie rozmawiając o przeszłości.

Ufali sobie.

***

– Zdecydowanie goździki – powiedziała Hermiona, wskazując na bukiet trzymany przez Pansy w prawej ręce. – Róże są ładne, ale trochę oklepane.

– Też tak myślę – stwierdziła, podając bukiet białych kwiatów ekspedientce. – W takim razie może pani dopisać do zamówienia goździkowe bukiety na stoły. 

Starsza kobieta pokiwała głową i zniknęła na zapleczu w poszukiwaniu notesu. 

– Nawet nie wiesz, jaka jestem ci wdzięczna, że zgodziłaś się ze mną pozałatwiać to wszystko – westchnęła Pansy. – Zostało nam do zrobienia tylko kilka rzeczy, ale to totalnie nudne sprawy. Wiem, że powinnam podniecać się wyborem kwiatów i obrusów, ale to zupełnie mnie nie obchodzi. Wychodzę za Blaise’a, a nie za stół.

– Rozumiem – zaśmiała się Hermiona, patrząc ze współczuciem na koleżankę. – Nie myśleliście o skromnym weselu, zamiast tradycyjnej imprezy?

– Oczywiście, że tak, taki był zamysł na początku – powiedziała. – Ale moja rodzina naciskała. Chyba dlatego na początku tak denerwowałam się, czy zdążymy na czas i w ogóle… presja.

– A jak znosi to Blaise? 

– Coraz gorzej – zaśmiała się Pansy. – Nie żeby bardzo przejmował się stołami czy jedzeniem, ale powoli dociera do niego, co zamierza zrobić i chyba się po prostu boi.

Ekspedientka wróciła, by zamienić jeszcze kilka słów z panną młodą i zapewnić, że wszystko będzie gotowe na czas, więc zamilkły na chwilę. Kiedy jednak wyszły z kwiaciarni, Hermiona wróciła do tematu. 

– To oczywiste, że Blaise się obawia – stwierdziła. – I myślę, że najbardziej tego, że mogłabyś uciec sprzed ołtarza.

– To moja największa obawa wobec tego ślubu – wymamrotała w odpowiedzi Pansy. – Ale w mojej głowie to on ucieka.

Hermiona przewróciła oczami i zaśmiała się.

– Nigdy do tego nie dojdzie. Kochacie się na zabój, żadne z was tak łatwo nie odpuści.

– Wiem – westchnęła. – To dość irracjonalny strach, ale nic nie poradzę. A mówiąc o miłości...

Pansy urwała i spojrzała rozbawiona na Hermionę, która przyspieszyła kroku i spięła się lekko na te słowa.

– Co u Draco? Nie widziałam go od czasu, gdy powiedział mi o waszym wspólnym mieszkaniu – uśmiechnęła się szeroko, a Hermiona tylko spiorunowała ją wzrokiem.

– Wszystko w porządku – powiedziała, otulając się szczelniej szalikiem. Pogoda była słoneczna, ale wiatr dął niemiłosiernie. 

– Jakaś ty wylewna!

– Nie ma o czym mówić – ucięła Hermiona. – Wszystko jest dokładnie tak samo jak dawniej. Z tą różnicą, że teraz piorę jego skarpetki. 

Pansy z trudem powstrzymała odpowiedź, że tak właśnie wygląda małżeństwo. Nie chciała oberwać od swojej przyjaciółki, więc nie skomentowała jej wypowiedzi, uśmiechając się tylko pod nosem. 

– Gdzie my teraz właściwie idziemy? – zmieniła temat Hermiona, zdając sobie sprawę, że podąża za Pansy zupełnie bezwiednie.

– Och, została nam jeszcze tylko krawcowa. To niedaleko. Chciałam zobaczyć, co powiesz o sukience, którą wybrałam, no i sama jestem ciekawa co z tego wyszło, bo prosiłam o zmianę rękawów na dłuższe. 

– Czyli ostatnia przymiarka?

– Jeśli nie przytyję przed ślubem, to tak – zaśmiała się, ale natychmiast spoważniała. – To jest moja najgorsza obawa numer dwa. 

Hermiona tylko pokręciła głową na te słowa. Już po kilku minutach dotarły do celu. Sklepik był niewielki i przytulny, a w środku pachniało lawendą. 

Gdy Pansy poszła się przebrać w swoją poprawioną suknię, Hermiona zaczęła przechadzać się między strojami wiszącymi na wieszakach. Dłonią wodziła po zwiewnych materiałach ślubnych strojów, starając wyobrazić sobie siebie w jednym z nich. 

Orientując się, co robi, szybko oderwała rękę od białego tiulu i potrząsnęła głową.

Myślisz o małżeństwie, będąc w najbardziej skomplikowanej relacji świata, brawo, Hermiono! 

Odwróciła się, gdy usłyszała szmer od strony przymierzalni, a potem zobaczyła zbliżającą się do niej Pansy. Wyglądała olśniewająco, a długa, koronkowa suknia z dużym wycięciem z tyłu, pasowała na nią jak ulał.

– Wyglądasz… wow.

– Naprawdę? – skrzywiła się dziewczyna. – Może te dłuższe rękawy to był jednak zły pomysł? Sama nie wiem.

– Nie, są cudowne. Naprawdę, nic nie musisz zmieniać. Bierz ją od razu, Blaise dosłownie zemdleje z wrażenia.

– A to jest akurat moja obawa numer trzy co do tego ślubu – wymamrotała przeglądając się w lustrze.

Pół godziny później, suknia została wysłana zaklęciem do mieszkania Hermiony i Draco (Pansy bała się, że Blaise zajrzy do pudła, więc poprosiła przyjaciółkę, żeby ją przechowała), a one wyszły ze sklepu. 

Pożegnały się dosyć szybko i Hermiona udała się w stronę supermarketu, gdzie razem z Draco często robili zakupy. Umówiła się z nim, że po zakończonym dyżurze przyjedzie tam po nią i przy okazji uzupełnią domowe zapasy. 

Miała jeszcze piętnaście minut do umówionego spotkania, gdy dotarła pod sklep. Postanowiła więc wejść do środka i zacząć zakupy bez niego. 

Podczas wrzucania produktów do wózka, nawet nie zorientowała się, kiedy dotarła do kasy, a nadal nie widziała nigdzie Malfoya, choć powinien być już na miejscu. Nie chciała jak głupia kręcić się po sklepie, gdy już wszystko miała, więc stanęła do kolejki.

Gdy nadeszła pora na nią, zrozumiała, że zrobiła błąd. Jak niby miała wynieść sama te wszystkie siatki bez użycia magii? Zacisnęła zęby, przeklinając swoją głupotę i spóźnionego Malfoya.

– Przepraszam – usłyszała za sobą niski głos. – Może pani pomóc? 

Hermiona zmierzyła wzorkiem wysokiego mężczyznę, który stał za nią. Miał ciepłe, brązowe oczy i mocno zarysowaną szczękę. 

– Właściwie to… – zaczęła, dziękując Bogu, że na tym świecie są jeszcze dobrzy ludzie i nie będzie musiała targać tych zakupów sama.

– Właściwie to nie będzie trzeba – usłyszała znajomy głos i odwróciła się szybko. Malfoy zmierzał w ich kierunku ze złym błyskiem w oczach. 

Mężczyzna skinął grzecznie w ich stronę, a Hermiona zaczęła pakować skasowane produkty. Blondyn bez słowa chwycił trzy torby i obdarzając niedoszłego pomocnika Hermiony wściekłym spojrzeniem, ruszył na zewnątrz. Dziewczyna zacisnęła zęby, ale podążyła za nim.

Na niebie zebrały się ciemne chmury i zapowiadała się niezła ulewa.

Gdy dotarli do jego samochodu, wrzucił zakupy na tylne siedzenie i zlustrował ją wzrokiem. Stała z założonymi rękami obok auta, patrząc na niego wyczekująco.

– Co to miało być?

– Raczej ja powinienem się o to zapytać – warknął zirytowany. – Nie mogłaś poczekać? Miałaś zamiar dźwigać te ciężary sama?

– Ktoś by przecież mi pomógł – powiedziała. – I nie próbuj zwalać na mnie winy, to ty się spóźniłeś!

– Tylko kilka minut, do jasnej cholery, większość czasu szukałem cię po sklepie! 

– Nie musiałeś być taki niemiły dla tego faceta, chciał tylko pomóc.

– Jasne, oni zawsze chcą tylko pomóc – mruknął.

– Będziesz mi teraz urządzał sceny zazdrości? Naprawdę? – Hermiona pokręciła głową z niedowierzaniem. Poczuła kilka kropli, które spadło na jej ramię i spojrzała mimowolnie w górę; zaczynało padać.

Draco prychnął w odpowiedzi, również zakładając ręce na piersi. 

– Jesteś nieznośna. 

– Nie mam pojęcia czemu zgodziłam się z tobą mieszkać.

– Nie mam pojęcia czemu musisz zawsze stawać na swoim. 

– Akurat ty nie powinieneś wypominać mi uporu, jesteś największym osłem jakiego znam.

– Chcesz się w taki sposób kłócić? Wyzywając się od osłów?

Hermiona prawie warknęła z irytacji i zacisnęła zęby.

– Ta dyskusja do niczego nie prowadzi – powiedział i okrążył samochód. – Po prostu wsiądź. Nie będziemy tu moknąć.

Hermiona była jednak zbyt dumna, by go posłuchać, więc raz jeszcze warknęła głośno i odwróciła się na pięcie. Nie wiedziała gdzie zmierza, wiedziała jednak, że musi odejść jak najdalej od irytującego blondyna.

Słyszała jego nawoływania, a deszcz padał coraz mocniej, ale nie miała zamiaru się zatrzymać. I pewnie w końcu doszłaby pod jakiś dach, gdyby nie silne ramię, które ją przystopowało.

– Do jasnej cholery, Granger, co ty robisz?

Hermiona odwróciła się w jego stronę. Jasne włosy mokre były od deszczu, a mina zacięta. 

– Idę od ciebie. Wkurzyłeś mnie – powiedziała po prostu, starając się zachować spokój, jednak jej oczy wciąż ciskały gromy w stronę blondyna.

– Jesteś szalona – stwierdził, podnosząc brwi do góry. – Po prostu szalona.

– Słuchaj, Malfoy, jeśli masz zamiar mnie teraz obrażać, to...

Draco nie pozwolił jej dokończyć, przylegając swoimi ustami do jej warg, a ona zamrugała zaskoczona. Powinna być na niego zła, powinna wyrwać się z jego uścisku i najlepiej dać mu w twarz, ale zaskoczyło ją to, jak wiele czułości włożył w ten pocałunek. Czuła się, jakby całował ją po raz pierwszy, próbując przekazać coś więcej w tym delikatnym geście, niż zwykłe pożądanie.

Gdy przerwali pocałunek, Hermionie prawie zakręciło się w głowie od nadmiaru emocji, ale nie mogła powstrzymać cichego śmiechu. 

– Nasze życie to nie telenowela, tak? – powiedziała, przypominając jego słowa. – Pocałunek w deszczu brzmi przecież bardzo jak thriller.

– Jesteś nieznośna – powtórzył jej i jeszcze raz zamknął ich usta w pocałunku. Hermiona oderwała się po chwili, a on oparł swoje czoło o jej, czując jak mokre ubrania przylegają do jego ciała.

– Żeby było jeszcze bardziej melodramatycznie – wyszeptał prosto w jej usta. – To powiem, że jesteś najbardziej nieznośną osobą, jaką znam… i czasem naprawdę nie mam pojęcia, jak to się stało, że się w tobie zakochałem.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Rozdział oczywiście spóźniony, ale kochani, za to jaki!
Wiem, że długo czekaliście na wyznanie miłości, ja sama na to czekałam wieki! I choć początkowo miało to wyglądać trochę inaczej, to jest tak jak jest, a mi się podoba.
Dajcie znać, co Wy o tym myślicie, misie!
Dziękuję za wszelkie miłe słowa i cierpliwość. A nowy rozdział postaram się jeszcze dodać w marcu. Ale to wiadomo – pod koniec, jeśli już.

Bardzo doceniam, że jesteście tu ze mną, mimo wszystko.
Uwielbiam Was bardzo mocno!

PS. Wielbcie razem ze mną Patronuskę, okej? Zdecydowanie to się jej należy za świetną robotę z betowaniem :)
PPS. Staram się odpowiadać na wszystkie komentarze - przepraszam, jeśli czasem nie dam rady, ale jak wszyscy wiecie, naprawdę czasem jestem pozbawiona czasu wolnego! Możecie być jednak pewni, że czytam wszystkie :)