22. Jeden pocałunek mężczyzny może złamać całe życie kobiety.

         

Obudziła się dość wcześnie, ale gdy dotarło do niej to wszystko, co wydarzyło się ostatniego wieczoru, postanowiła zostać w łóżku trochę dłużej. Chciała uniknąć konfrontacji z Malfoyem, który jakimś cudem wylądował na noc w jej salonie, bynajmniej całkowicie zapominając o fakcie, że mógł szybko teleportować się do siebie. Tym sposobem zyskała również dodatkowy czas na rozmyślanie, a tego zdecydowanie potrzebowała.

Była bezpieczna. Nie wisiało już nad nią niebezpieczeństwo, nie czyhało żadne zagrożenie ze strony Notta. Mogła spać spokojnie i ostatniej nocy tak właśnie było. Oczywiście, miało to również związek z kojącą obecnością blondyna w jej mieszkaniu, ale fakt, że wszystko powinno być teraz prostsze dzięki ujęciu polującego na nią śmierciożercy, dodawał jej otuchy.

Gdy postanowiła w końcu zwlec się z łóżka, na przyduży t–shirt, który nosiła jako piżamę, zarzuciła szlafrok i stąpając cicho, udała się do kuchni. Wstawiła wodę, a później zajęła się przygotowywaniem kawy. Ona sama zaczęła ostatnio pijać wyłącznie zbożową, ale wiedziała, że Draco będzie chciał napić się zwykłej.

Zapach napoju musiał jednak dotrzeć do śpiącego mężczyzny, bo już po kilku minutach zjawił się w kuchni, wyglądając tak kusząco, że Hermiona musiała zacisnąć zęby, żeby nie jęknąć. Nie miał na sobie koszulki, a jego platynowe włosy tworzyły na głowie istny bałagan. Rzucił na stół Proroka Codziennego, którego najwyraźniej odebrał od roznoszącej prenumeratę sowy. Przeciągnął się jak kocur, a potem, spojrzawszy z uśmiechem na Hermionę, bez słowa wziął z jej rąk kubek i pociągnął z niego spory łyk. Natychmiast się skrzywił, patrząc na nią z oburzeniem.

– Co ty tutaj masz i dlaczego to smakuje tak okropnie? Gdzie jest prawdziwa kawa? – spytał ochrypniętym głosem, rozglądając się wokół.

Zaśmiała się, a później wcisnęła mu w rękę drugi kubek, z kawą przygotowaną dla niego. Powąchał, patrząc na nią nieco nieufnie, a później spróbował zawartości. Na jego twarzy od razu zagościł błogi wyraz.

– Bogu niech będą dzięki – wymamrotał, a Hermiona tylko pokręciła głową z niedowierzaniem.

– Masz dziś dyżur? – spytała, zaglądając do lodówki w poszukiwaniu składników na jajecznicę. Draco usiadł przy stole, sięgając po Proroka.

– Tak, ale dopiero wieczorem – powiedział. Na chwilę zapadła cisza, w której słychać było tylko krzątanie się Hermiony. Nie chciał przeszkadzać, bo obserwowanie jej buszującej po kuchni było jedną z najprzyjemniejszych rzeczy, jaką miał ostatnio okazję doświadczyć. Nie umiał skupić się na treści przeglądanej gazety, przez nieustanne zerkanie na nią, ubraną tylko w kusy szlafroczek.

– Wybierzesz się ze mną do Ministerstwa? – spytała, wbijając jajka na patelnię. Spojrzał na nią ponad gazetą.

– Jeśli chcesz, żebym tam z tobą był – powiedział i przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Oparła się o zlew, wzdychając cicho.

– Chyba tak – stwierdziła trochę niepewnie, a on pokiwał głową w zgodzie.

Chwilę później jedli przygotowane przez nią śniadanie, żartując i próbując wyrzucić z głowy myśl, że teraz najprawdopodobniej ważą się losy człowieka, który truł ich życie przez ostatnie miesiące.

Draco nie oszukiwał się już więcej – pragnął, aby tak wyglądały jego poranki. Nie wiedział jeszcze jak, ale musiał sprawić, by kiedyś tak było.

Gdy wstawali od stołu, dochodziła dziewiąta. Hermiona zabrała się za zmywanie naczyń pozostałych po wczorajszej kolacji i dzisiejszym śniadaniu, więc Draco stanął obok niej i po przywołaniu z szuflady czystej ścierki, wycierał mokre talerze, które mu podawała.

Pracowali w ciszy, nie potrzebując w tej chwili żadnych słów. Gdy skończyli, blondyn zgarnął swoje rzeczy z salonu i wrócił do kuchni, w której ona wycierała jeszcze blaty i chowała resztki jedzenia do lodówki.

Stanęli naprzeciwko siebie z lekkim uśmiechem, wspominając wczorajszą noc.

– Za godzinę będzie dobrze? – spytał, a ona pokiwała głową. Westchnął cicho, podszedł do niej i delikatnie pocałował w czoło. Lekko zawstydzony, że zdobył się na tak czuły gest, cofnął się kilka kroków, ale powstrzymała go dłoń Hermiony.

– Dziękuję – powiedziała tylko, a on zamrugał kilka razy. Parę chwil później teleportował się do swojego mieszkania, gdzie od razu udał się pod zimny prysznic.

***

 Weszli do Ministerstwa ramię w ramię, ściągając tym na siebie uwagę innych. Hermiona skrzywiła się na myśl, że zapewne za kilka godzin krążyć będzie plotka, w której trzymają się za ręce i skradają czułe pocałunki w drodze do jej gabinetu.

  Weszli do windy i nawet się nie obejrzeli, a już byli na drugim piętrze, gdzie znajdowała się Kwatera Główna Aurorów i gabinet Harry’ego.

Mimo że nie umówiła się z nim wcześniej, wiedziała, że ją przyjmie. W końcu, to jej dotyczyła cała sprawa.

Harry’ego nie było w biurze, więc jego sympatyczna, pyzata sekretarka wskazała im dwa fotele w poczekalni, obiecując ściągnąć go jak najszybciej. Po chwili niecierpliwego oczekiwania, Draco zaczął wystukiwać opuszkami palców równy rytm, czym zasłużył sobie na poirytowane spojrzenie byłej Gryfonki.

Na szczęście, nie było im dane czekać dłużej. Drzwi otworzyły się, a do środka wszedł Harry. Miał przekrzywiony krawat, na głowie jeszcze większy bałagan niż zazwyczaj, a sińce pod oczami świadczyły o nieprzespanej nocy.

– Chodźcie – powiedział, ruszając w stronę swojego gabinetu. – Musimy porozmawiać.

Podążyli za nim, posyłając sobie znaczące spojrzenia. Harry usadowił się za biurkiem i gestem zachęcił do zajęcia foteli stojących przed nim.

– Nott dostanie dożywocie w Azkabanie – stwierdził, a Hermiona zamrugała kilkukrotnie. W głębi serca wiedziała, że tak będzie, ale i tak nie umiała powstrzymać się od westchnięcia ulgi. Potem przyszło jednak współczucie, pomieszane z litością. Przecież Nott był w ich wieku!

– To było raczej jasne – zauważył Draco. – Co wam powiedział?

Harry podparł się na łokciach i zmierzył ich oboje wzrokiem.

– To co wam powiem jest ściśle tajne i oczywiście nie może wyjść poza ściany tego pokoju. Ale mam nadzieję, że to rozumiecie.

Hermiona skinęła głową, Draco również wykonał gest na znak zgody, wcześniej jednak przewracając oczami.

– Nott jest chory, to widać od razu. Z tego co wiemy, jest winny śmierci kilku osób, wielu kradzieży, podpaleń i czarnomagicznych klątw. Zmieniał swoje miejsce pobytu kilkadziesiąt razy od czasu Bitwy o Hogwart. Zaangażował w to tak wiele osób, że ściąganie wszystkich do Ministerstwa i ich przesłuchiwanie zajmie nam, w tej optymistycznej wersji, cały rok. Głównym motorem jego działania była oczywiście chęć zemsty za śmierć swojego ojca, ale nie wykluczamy również, że próbował zwerbować na swoją stronę przedstawicieli wilkołaków, którzy ostatnio rosną w siłę, co w jego pokręconych planach miało pomóc w odrodzeniu się Voldemorta. Chciał wykorzystać zamieszanie, jakie zapanowałoby po śmierci legendarnej Hermiony Granger i uderzyć na Ministerstwo. Oczywiście i tak by mu się to nie udało… Ale takie miał plany.

Harry przerwał, zgarniając z blatu szklankę wody i biorąc duży łyk.

– Przesłuchania ciągle trwają, ale mam już tego po dziurki w nosie – kontynuował po chwili. – Nawet pod wpływem Veritaserum i wielu uroków, jego słowa brzmią jak bełkot szaleńca. To jakiś obłęd.

– Więc… – zaczęła powoli Hermiona, poprawiając się niespokojnie w fotelu. – Kiedy proces?

– Jeszcze nie wiadomo, ale to będzie tylko kwestia formalności. Musimy jednak sformułować pełny akt oskarżenia, to potrwa.

Harry potarł swój lekko zarośnięty policzek, patrząc z powagą na dziewczynę.

– Wiem, że proszę o wiele, ale do tego czasu chciałbym, żebyś się nie wychylała. Przenieś wszystko co musisz zrobić do domu, a wychodź tylko na zakupy. Gdy dziennikarze dowiedzą się o całej sprawie rozpocznie się prawdziwe szaleństwo, a to tylko kwestia godzin. Już zawiadomiłem Pansy, ale ona nie ma takiej władzy, by powstrzymać wszystkich ciekawskich reporterów w ryzach. Cóż, nawet Kingsley nie ma, jakikolwiek dekret by wydał.

Zaśmiał się nieco gorzko i wziął kolejny łyk wody.

– Rozumiem – powiedziała wolno. – I tak większość papierów mam już w mieszkaniu, wezmę zaraz resztę rzeczy od Deana i oddam ostatnie raporty. Choć i tak mam już wystarczająco roboty na następne trzy miesiące.

– Nie uważasz, że trochę wcześniej powinnaś przejść na macierzyński? – Draco zmarszczył brwi.

Hermiona spojrzała na niego, przekrzywiając głowę.

– I tak nie robię nic męczącego, to tylko głupie papiery – wymamrotała, wzruszając ramionami. – Nie chce mi się siedzieć bezczynnie w domu.

– W sumie, racja – wtrącił się Harry. – Jeśli umiesz to pogodzić z tymi wszystkimi książkami i innymi pierdołami na temat ciąży, które pewnie chcesz czytać...

– Harry! – fuknęła. – To jest bardzo ważna sprawa! I wyobraź sobie, że tak, umiem to wszystko pogodzić, za kogo ty mnie masz?

– Panie i panowie, Hermiona Granger – mruknął Draco, na co ona prychnęła cicho, a Harry zamaskował uśmiech.

– To chyba tyle – stwierdził czarnowłosy, wstając od biurka. – Mam jeszcze trochę pracy, także musicie mi wybaczyć. Będę informował was na bieżąco, jeśli coś się zmieni… Ale nie sądzę.

Wyszli więc z gabinetu, czując, że zamyka się za nimi pewien rozdział.

Parędziesiąt minut później, gdy Hermiona zaliczyła już wizytę u swojego zastępcy, a Draco odwiózł ją do domu, usiadła na kanapie, otoczona kilkoma kartonami wypełnionymi pergaminami z najróżniejszymi raportami.

Przez ostatnie miesiące prowadziła kilkanaście różnych spraw, była mózgiem operacyjnym wszystkich opracowań dotyczących naruszeń prawa, nanosiła poprawki w kodeksach i dekretach. Była w tym cholernie dobra, ale brakowało jej kontaktu z drugim człowiekiem, codziennych spotkań ze swoimi znajomymi na korytarzach i wymieniania miłych słów.

– Poród za niecałe trzy miesiące – próbowała się pocieszyć. – Ale.. co potem?

Westchnęła cicho i splotła ręce na kolanach.

Urodzi syna i na parę miesięcy pójdzie na zwolnienie. Zapewne będzie miała pełne ręce roboty związanej z dzieckiem, dlatego nawet nie pomyśli o powrocie do pracy. Ale Hermiona znała siebie i wiedziała, że po jakimś czasie zacznie się męczyć, siedząc wiecznie w swoich czterech ścianach. Może zatrudni opiekunkę? Zapisze Caleba do żłobka? A może Narcyza zgodzi się opiekować wnukiem?

Potrząsnęła głową. Czekało ją wiele trudnych wyborów, ale miała nadzieję, że gdy jej syn będzie już na świecie, sprawy trochę się unormują i będzie jej prościej. A miała wrażenie, że teraz pozostały czas będzie znikać w szybkim tempie.

Zastanawiając się nad przebiegiem następnych miesięcy, nie zauważyła zbliżającej się do jej okna małej sówki. Dopiero gdy ptak zapukał w szybę, ocknęła się z letargu i szybko otworzyła okno, odbierając od niej list.

– Kolacja… jutro o osiemnastej? – wymamrotała do siebie, czytając treść małego pergaminu.

Odrzuciła liścik na stół i usiadła na kanapie, zastanawiając się, co założy jutrzejszego dnia do Malfoy Manor.

           

***

Kolacja u Narcyzy jak zwykle była wyśmienita, a Hermiona poznała kuzynkę Draco z drugiej linii i jej matkę. Były to wysokie, smukłe kobiety, o ciemnych oczach i bardzo jasnych włosach. Wyglądały tak podobnie, że ktoś mógłby wziąć je za siostry.

Choć okazały się być bardzo sympatyczne, to jednak Hermiona nie mogła powiedzieć o nich, że grzeszyły inteligencją. Blaise, który pojawił się na kolacji razem z Pansy, wielokrotnie musiał dusić śmiech po wypowiedzi jednej z nich. Jego narzeczona gromiła go wzrokiem za każdym razem, gdy wydawał z siebie dziwne dźwięki, jednak sama również z trudem powstrzymywała uśmiech.

Za to Draco wydawał się być nieobecny. Z opóźnieniem odpowiadał na pytania i nie brał udziału w ogólnej rozmowie, choć w stosunku do swoich krewnych zachowywał się bardzo grzecznie. Mimo że w rzeczywistości irytowały go swoją niewielką bystrością, to jednak nie miał głowy do przejmowania się nimi.

Jego wzrok przez cały czas utkwiony był w Hermionie, która roześmiana brała udział w konwersacji, zwłaszcza z jego matką i Davidem. Patrzył jak kąciki jej ust unoszą się do uśmiechu po każdym żarcie Blaise’a i jak wyraz oczu zmienia się gdy wsłuchuje się uważnie w słowa Pansy na temat najnowszych wieści o konflikcie goblinów.

Był nią całkowicie pochłonięty, zwracając uwagę na każdy szczegół, od małego pieprzyka przy ustachm po głęboki błękit jej sukienki. 

Kochał ją.

– Draco? – do jego uszu dotarł jej głos, więc szybko powrócił do rzeczywistości. Przy stole nie było nikogo, tylko ona zaczytała się w książce, którą przed chwilą dała jej do przejrzenia Narcyza. Jak mógł przegapić, że wszyscy wyszli? – Twoja mama ma niedługo urodziny i nie mam zielonego pojęcia co mogę jej kupić. Czy masz jakiś pomysł?

– Sam jeszcze o tym nie myślałem – przyznał, przeczesując dłonią jasne włosy. – Ale wiem, że David chce zabrać ją na kilka dni do Paryża, więc fundowanie jej wyjazdu już odpadło.

Hermiona westchnęła cicho. Miała niewątpliwie trudny orzech do zgryzienia, bo zupełnie nie wiedziała, co może dać Narcyzie. Nie chciała znów podarować jej książki, a jak na razie to był jedyny pomysł, jaki przyszedł jej do głowy.

– I nie myśl też raczej o żadnej biżuterii – ostrzegł ją blondyn. – Moja mama ma tego tyle, że posiada osobną szafkę na same naszyjniki.

– Czemu to musi być takie trudne – jęknęła, zamykając książkę i patrząc z ukosa na niego.

– Doskonale wiesz, że nie musisz jej nic dawać – powiedział, podnosząc się ze swojego miejsca i unosząc brew do góry.

– Och, wiem, że ona nic ode mnie nie chce. Ale ja bardzo chcę jej coś dać! Draco, czy jeśli przyjdzie ci do głowy jakiś pomysł, mogę podpiąć się pod ten prezent? Oczywiście zapłacę za połowę, cokolwiek by to nie było, bo ja naprawdę nie mam pojęcia…

– Wyluzuj, Hermiono – zaśmiał się lekko. Widok jej przejmującej się tym tak bardzo, był ujmujący. – Nie ma sprawy.

Odetchnęła z ulgą, również wstając od stołu. Wzięła do ręki szklankę z wodą i podeszła do okna.

– A tak właściwie, to gdzie wszyscy poszli? – spytał, marszcząc czoło.

– Twoja mama pokazuje reszcie skrzydło biblioteki, które odnowiliście, ale ja widziałam je już w zeszłym tygodniu. Gdzie miałeś uszy, gdy to proponowała? – teraz to ona zaśmiała się cicho, podchodząc do niego i, nawet nie zdając sobie sprawy z tego co robi, poprawiła jego lekko przekrzywiony krawat.

Draco wyczuł, że teraz jest dobry moment na to, co chciał od dawna jej zaproponować. Bał się jej reakcji, więc z lekką obawą spojrzał na nią.

– Hermiono… – zaczął cicho, a ona zwróciła swoje oczy ku niemu, posyłając mu pytające spojrzenie.

Przez chwilę trwali w ciszy, a ona bezwiednie oparła się ręką o jego tors.

– Zamieszkaj ze mną.

Dziewczyna zamrugała gwałtownie, nie wierząc, że usta blondyna ułożyły się w te trzy krótkie słowa. Szklanka z wodą wypadła jej z ręki, ale Draco, wiedziony niezawodnym instynktem szukającego, złapał ją w locie, przyprawiając dziewczynę o jeszcze większe zdziwienie.

– Dlacz–czego mi to proponujesz? – spytała, oszołomiona tą zupełnie niespodziewaną propozycją.

– A dlaczego nie? – spojrzał na nią z ciepłym wyrazem w oczach i chcą sprawić wrażenie, że jest zupełnie spokojny, pociągnął łyk wody z naczynia, które trzymał. – Czy to nie byłoby najlepsze rozwiązanie? Zawsze będę przy tobie, by pomóc ci w razie potrzeby. A po porodzie i tak byłoby to nieuniknione, nie skazałbym cię na samotne radzenie sobie z dzieckiem.

Hermiona milczała przez chwilę, próbując rozważyć wszystkie za i przeciw, co wcale nie było takie łatwe. Wciąż była oszołomiona tym nieoczekiwanym zwrotem akcji.

– A co z… nami? – spytała w końcu. – Czy to na pewno dobry pomysł? Nasza dwójka, w jednym mieszkaniu? Nie podpalimy czegoś, ani nie pozabijamy się po trzech dniach?

– Tak mogło być kiedyś – stwierdził, wzruszając lekko ramionami. – Ale ostatnimi czasy coś się zmieniło… prawda?

 Dziewczyna w końcu odważyła spojrzeć się prosto w jego oczy. W półmroku salonu wydawały się świecić jasno jak dwie gwiazdy.

Znanym już Hermionie ruchem podniósł jej podbródek lekko do góry, a później, jakby robił najnormalniejszą rzecz na świecie, zetknął ich usta w delikatnym pocałunku. Choć jej rozum protestował wobec takiego obrotu spraw, jej całe ciało wprost domagało się jego pieszczot i dotyku. Ostatnią resztką siły woli oderwała się od niego i spróbowała wyglądać na zagniewaną.

– Draco, nie możesz robić takich rzeczy – powiedziała, posyłając mu ganiące spojrzenie, na co on tylko uśmiechnął się lekko. – To trochę komplikuje sprawy, nie uważasz?

– Czemu? – spytał, wciąż nie odrywając od niej wzroku. Zamrugała kilkukrotnie.

– Jak to czemu? – powiedziała, marszcząc czoło. – Draconie Malfoy, czy ty nie widzisz, że to wszystko zaczyna być trochę dziwne i iść bardzo nieodpowiednim torem…

Tym razem pocałował ją stanowczo, a ona już nie protestowała, wplatając ręce w jego włosy.

– Hermiono Granger, czy ty nie widzisz, że to jest bardzo odpowiedni tor? – wyszeptał, całując ją jeszcze mocniej, na ślepo odkładając szklankę, którą trzymał w ręce, na pobliską komodę, tak, by móc przyciągnąć ją bliżej siebie.

– To jest bez sensu – wymamrotała między pocałunkami, na co on tylko mruknął gniewnie.

– Cicho bądź, kobieto – odrzekł dobitnie, chcąc znów ją pocałować, jednak w ostatniej chwili delikatnie odsunął ją od siebie, widząc otwierające się drzwi jadalni.

Hermiona, nie wiedząc o co chodzi, spojrzała na niego pytająco, ale już po chwili usłyszała głos Narcyzy, wchodzącej do pomieszczenia i szybkim ruchem przygładziła zmierzwione włosy, a potem odetchnęła głęboko. Próbowała zebrać się w sobie, aby nie wyglądać na tak rozbitą i oszołomioną natłokiem wydarzeń, jaką w rzeczywistości była.

***

Narcyza widziała, jak jej syn patrzy na Hermionę. Widziała też, jak ona spogląda na niego, gdy myśli, że nikt nie widzi.

I choć żywiła do niej wielką sympatię i uważała ją za jedną z najbardziej inteligentnych kobiet, jakie spotkała, a swojego syna za bardzo mądrego człowieka, nie umiała nadziwić się tej dziwnej sytuacji, którą sami spowodowali.

Patrząc wieczorem na swojego pochylonego nad książką męża, miała w głowie jedną myśl – miłość robi różne rzeczy z ludźmi. Czyż ona nie była tego najlepszym przykładem?

Kochała Davida. Był mugolem, a ona czarownicą czystej krwi wywodzącą się z rodu Blacków. Ich miłość wydawała się być idealnym przykładem zakazanej… a przynajmniej byłoby tak, gdyby czystość krwi jeszcze się liczyła.

Draco i Hermiona stanowili inną parę. Choć ich drzewa genealogiczne znacznie się różniły, to przecież nie dlatego uciekali od łączącego ich uczucia, próbując na wszelkie sposoby mu zaprzeczać. Oboje byli po prostu niesamowicie uparci.

Jakże cieszyła się z tego, że będzie miała wnuka! David tak samo, choć nie łączyły go z jej synem żadne więzy krwi. To nie miało jednak znaczenia, bo wiedziała, że stanie się on najlepszym dziadkiem, jakiego mały Caleb mógłby mieć.

– O czym myślisz? – jej rozmyślania przerwał głos męża. Zamyślona, nie zauważyła jego przenikliwego wzroku, spoczywającego na niej już od dłuższej chwili.

– Jestem ciekawa, jak zmieni się nasze życie w ciągu paru następnych miesięcy – przyznała, biorąc ze stolika kieliszek wina i siadając obok niego na kanapie.

– Mówisz o narodzinach wnuka? – spytał i odłożył książkę na bok.

Pokiwała głową, biorąc łyk wina i spoglądając na niego.

– Na pewno będzie to ekscytujący czas dla nas wszystkich.

– Boję się o Hermionę i Draco – powiedziała, chwytając jego dłoń. – Dziecko to tak wielka odpowiedzialność… Nie twierdzę, że sobie nie poradzą, bo zrobią to doskonale… Boję się raczej, że nie wyjaśnią sobie spraw, które są między nimi. To takie uparciuchy!   

– Wiesz, że to ich sprawa – westchnął, poprawiając okulary na nosie, a drugą ręką gładząc jej dłoń. – Są dorośli, muszą dojść do tego wszystkiego sami.

– Wiem – stwierdziła, również wzdychając. – Ale trudno mi na to patrzeć.

– Rozumiem, że chciałabyś im pomóc, tylko że nie da się ich do niczego zmusić. Naciskając, możesz ich tylko przestraszyć. I nie martw się tym tak… po dzisiejszej kolacji, mam wrażenie, że w końcu nie wytrzymają i coś z tym napięciem między sobą zrobią.

– Też to zauważyłeś? – zaśmiała się.

– Nie było to trudne – zauważył i również uśmiechnął się wesoło. Po chwili jednak spoważniał. – Narcyzo, moja droga, twój syn w końcu podejmie właściwą decyzję. A Hermiona Granger nie pozostanie mu dłużna.

           

***

Miała dać mu odpowiedź jak najszybciej.

Szepnął jej to, gdy wychodziła z Malfoy Manor, odprowadzana badawczym wzrokiem Narcyzy. Czy ta kobieta musiała być tak bardzo przenikliwa?

Lubiła swoje mieszkanie. Nie była tu długo, ale zdążyła się już przyzwyczaić. Spędzała tu dosyć dużo czasu, ze względu na ciążę.

Gdyby zamieszkała z Malfoyem i tak musiałabym pracować w domu, a jego w tym czasie przecież by nie było. Czym to różniło się od tego, co miała teraz? Wiedziała, że miałaby w nim oparcie w każdym problemie, mogłaby gotować dla dwojga i zdecydowanie czułaby się bezpieczniej.

Czemu więc tak bardzo opierała się temu pomysłowi?

Chyba bała się, że będąc z nim pod jednym dachem, uczucie do niego zacznie przeszkadzać jej w codziennym funkcjonowaniu. Gdyby on chociaż starał się czynić to wszystko łatwiejszym, zamiast z rozmysłem komplikować całą sytuację!

Próbowała wmówić sobie, że obawia się również opinii ludzi, którzy dowiedzą się o tym, że z nim mieszka, ale na próżno. Już dawno przestała się przejmować zdaniem obcych osób.

– Chcesz zaryzykować, Hermiono? – szepnęła do siebie, zaciskając powieki.

I choć pewna część rozumu nadal pozostała sceptycznie nastawiona do wszystkiego, co było związane z Malfoyem, już po paru chwilach zaczęła się pakować.

~*~*~*~*~*~*~*~*~

Cześć wszystkim! Z życzeniami na Święta się spóźniłam, ale za to chcę życzyć Wam wszystkiego najcudowniejszego na cały następny rok. Dużo sukcesów, spełnionych marzeń i realizacji postawionych sobie celów!

Wydaje mi się, że rozdział jest przyjemny. By rozwiać wątpliwości, opowiadanie będzie miało mniej niż trzydzieści rozdziałów, nie wiem jednak dokładnie ile!

Jesteście cudowni. Przekroczyłam już ponad 150 k wyświetleń! To jakiś totalny kosmos!

Bardzo Wam za wszystko dziękuję (a dla mojej kochanej Patronuski jak zwykle czapki z głów za betownie!). Do następnego c: