19. Miłość to je­dyny sens te­go sza­lone­go snu, w ja­kim jes­teśmy uwięzieni.

Ostatni miesiąc dla Hermiony był czasem sporych zmian. Kobieta, choć długo zastanawiała się nad słusznością swojej decyzji, postanowiła spróbować zapomnieć o przewinieniu Rona i zacząć od nowa, mając w pamięci tylko dobre chwile z czasów ich nauki w Hogwarcie. Rudzielec wykazywał się niesamowitą inicjatywą, chcąc wciąż pomagać ciężarnej i w ten sposób wynagrodzić jej w jakimś stopniu krzywdy, których był powodem. Mimo to, Hermiona wciąż podchodziła do niego ze sporą rezerwą, bo choć ze wszystkich sił próbowała zatrzeć w pamięci wydarzenia sprzed paru miesięcy, to one nadal żyły i sprawiały, że ponowne bezgraniczne zaufanie nie nadchodziło.

Kolejną zmianą w jej życiu, była częsta obecność Malfoya. Ojciec jej dziecka, choć pomagał od początku ciąży i zawsze gdzieś przy niej się kręcił, teraz poświęcał się w stu procentach i zachowywał jak prywatny szofer. I mimo że początkowo nie przeszkadzało Hermionie takie zaangażowanie z jego strony, w końcu jego nadgorliwość zaczęła ją męczyć. Kobieta domyślała się jednak, że powodem tej zmiany w jego zachowaniu, był właśnie fakt, że pogodziła się z Ronem, czego on nie umiał zrozumieć i był temu całkowicie przeciwny. Nie ukrywał swojej niechęci do rudzielca, stawiając sobie jednak za cel odwiedzenie Hermiony od dalszego utrzymywania z nim kontaktu.

Stało się to częstą przyczyną sprzeczek między przyszłymi rodzicami. Kiedy Draco widział ją w obecności Weasleya, zachowywał się niesamowicie zaborczo, co oczywiście irytowało Hermionę, bo uważała takie zachowanie za irracjonalne w ich sytuacji.

Któregoś marcowego dnia, Hermiona nie wytrzymała i postanowiła powiedzieć nadgorliwemu blondynowi co czuje. Chwilę wcześniej była świadkiem konfrontacji obu panów przed supermarketem, do którego wybrała się na cotygodniowe zakupy, a Draco uparł się, że będzie jej towarzyszyć. Posyłający sobie gromy mężczyźni mieli wyraźnie skwaszone miny, kiedy dziewczyna zrugała ich za dziecinne zachowanie, a potem z wysoko uniesioną głową weszła do środka sklepu.

Malfoy dołączył do niej po chwili, wyglądając na dziwnie zadowolonego. Wziął z jej ręki koszyk i bez słowa ruszył za nią sklepową alejką.

Hermiona spojrzała na niego, mruknęła przekleństwo pod nosem i wcisnęła do koszyka paczkę ciastek i czekoladę.

Przyda mi się dziś, pomyślała i zgromiła wzrokiem Malfoya, który patrzył na nią z rozbawieniem.

– Coś się stało? – spytał wesoło, schylając się by spojrzeć na listę zakupów, którą trzymała i wrzucając do koszyka paczkę ciemnego makaronu.

W tych krótkich sytuacjach ich bliskości, dziewczyna miała problem z utrzymaniem swoich instynktów na wodzy. Ciążowe hormony dawały o sobie znać, sprawiając, że Hermiona najchętniej rzuciłaby się na przystojnego blondyna. Tylko zdrowy rozsądek powstrzymywał ją przed tak samowolnym zachowaniem, które sprawiłoby, że Malfoy uzyskałby nad nią wielką przewagę. Starała się ignorować fakt, że już teraz miał ją dosyć sporą.

Przystanęła, zakładając ręce na piersi.

– Malfoy – wycedziła, nie ukrywając swojej złości. – Masz przestać odstawiać te swoje szopki, gdy widzisz Rona, zrozumiano?

– Jakie szopki? – zmarszczył brwi, przenosząc wzrok z opakowania świderków na stojącą obok niego Hermionę.

– Nie udawaj głupiego – warknęła. – To co przed chwilą stało się pod sklepem, to tylko jedna z licznych głupot z waszej strony, jakich jestem świadkiem przez ostatnie dni! A ty go wciąż prowokujesz…

– Bo to palant, Granger! Nie będę udawał, że go lubię…

– Nie musisz! – powiedziała głośno, obruszając swoim zachowaniem staruszkę wybierającą twaróg przy lodówce obok. Malfoy uniósł brwi, starając się zachować powagę. – Czy nie możesz go po prostu ignorować? – dodała ciszej.

– Nie mogę – odpowiedział, a z jego ust zniknął uśmiech. – Nie rozumiem dlaczego się z nim pogodziłaś!

– Bo to nie była jego wina! Jesteś lekarzem, doskonale wiesz, że robił to wszystko pod wpływem choroby, a teraz chce mi to po prostu wynagrodzić! Jak możesz być tak ślepy na fakty?

– Nie jestem – powiedział sucho. – To ty wydajesz się być ślepa.

– Merlinie, zachowujesz się jak dziecko! Nie jesteśmy już w szkole, nie umiesz tego zrozumieć? Jakoś z Harrym umiałeś się pogodzić…

– Potter nigdy nie wyrządził ci takiej krzywdy, poza tym go lubię. Weasley jest półmózgiem i zawsze nim był, to już nie jest kwestia utraty pamięci!

Hermiona wydała z siebie bezsilne warknięcie i wyrwała koszyk z jego ręki.

– To mój przyjaciel, do jasnej cholery – powiedziała ciszej, ale wciąż bardzo wzburzonym tonem. – Był nim przez wiele lat. To, że ty nagle pojawiłeś się w moim życiu, nie oznacza, że muszę wszystkich innych odsuwać na bok.

– Nie chodzi o to…

– Jesteś okropnym egoistą, wiesz? – spojrzała w jego oczy i zacisnęła ręce na koszyku tak mocno, że pobielały jej knykcie. – Ja przebaczyłam ci wszystko co działo się w przeszłości. Czemu miałabym nie wybaczyć Ronowi?

 Draco zbladł, ale już nic nie powiedział.

– Wrócę do domu taksówką – stwierdziła beznamiętnie i ruszyła przed siebie, po drodze zgarniając do koszyka różne produkty. Patrzył na jej oddalającą się sylwetkę, aż w końcu skręciła w jedną z długich alejek, a on potrząsnął głową i szybkim krokiem wyszedł z supermarketu.

Hermiona, idąc przed siebie, nie umiała uspokoić oddechu. Od dawna nie pokłóciła się z nim tak mocno i nie pamiętała kiedy ostatni raz wypomniała mu wydarzenia sprzed wojny i sposób, w jaki się do niej wtedy odnosił.

– Poniosło mnie – powiedziała do siebie, a później skierowała się w stronę kas, wciąż nie potrafiąc się uspokoić.

***

Draco był zły. Nie na nią, chociaż rozsądek podpowiadał, że to ona powinna być powodem jego złości. Był zły na siebie.

– Dureń – wymruczał pod nosem, wchodząc do ciepłego wnętrza swojego samochodu. Opadł na siedzenie i zabębnił palcami o kierownicę.

To prawda, wściekł się, że postanowiła utrzymywać kontakt z tym palantem. Wiedział, że ma do tego prawo, ale – do jasnej cholery – przecież to był Ron Weasley! Jej były chłopak, który wyrządził jej świństwo, za które powinien na długie lata trafić do Azkabanu! Gdyby nie fakt, że był wtedy chory…

Ale tak było, nie ma co gdybać, przeszło mu przez myśl. To wszystko zmienia.

Westchnął cicho i uruchomił silnik, by już po chwili wtoczyć się na zatłoczoną ulicę Londynu.

Droga do domu dłużyła mu się niemiłosiernie, a kiedy w końcu stanął przed drzwiami swojego mieszkania, humoru nie poprawił mu fakt, że drzwi były otwarte.

– Blaise Zabini – warknął, wchodząc do środka i widząc odwieszony w przedsionku płaszcz.

– O, już jesteś, Draco! – usłyszał głos dobiegający z salonu. Chwilę później, zza rogu wyłonił się czarnoskóry mężczyzna, uśmiechając się do niego promiennie. – Nie chciało mi się czekać, więc skorzystałem z mojego klucza.

– Wiedziałem, że dawanie ci go to był błąd – westchnął i ruszył za przyjacielem do salonu.

Opadł na kanapę i wskazał na barek.

– Mógłbyś…?

Blaise spojrzał na niego w zdumieniu, a później przeniósł wzrok na zegarek.

– Wiesz, że jest dopiero pierwsza?

Malfoy wzruszył ramionami, poprawiając poduszki, na które upadł. Zabini przyjrzał się mu badawczo, ale bez słowa ruszył do barku i wyjął z niego dwie butelki kremowego piwa.

– Serio, Blaise? – powiedział blondyn, na wpół rozbawiony, na wpół zirytowany, zauważywszy co ma w ręku jego przyjaciel.

– Nie dam ci whisky o tej porze – wzruszył ramionami i podał mu butelkę. Malfoy westchnął, ale nie oponował.

– No to gadaj. – Blaise opadł na fotel, otwierając swoją butelkę. – Co się stało?

– Nic takiego – odburknął, pociągając łyk. – Raczej to ja powinienem pytać dlaczego zastałem cię w swoim mieszkaniu.

Blaise odchrząknął i wyjął zza pazuchy małe pudełeczko na biżuterię. Draco uniósł brwi do góry.

– Bardzo cię lubię, Blaise, ale żeby od razu ślub? – powiedział, gdy czarnoskóry położył je przed nim

– Czasem się zastanawiam, czy dobrze się stało, że tak często ze mną przebywałeś. – Przewrócił oczami, by po chwili dodać – To są obrączki. Moje i Pansy.

Draco rzucił mu zdezorientowane spojrzenie, a potem otworzył pudełeczko. Na małej satynowej poduszeczce spoczywały dwa złote pierścionki z wygrawerowaną po wewnętrznej stronie datą.

– Są ładne, ale dajesz mi je, bo…? – spytał zdezorientowany.

– Bo trzymanie ich jest obowiązkiem świadka pana młodego. O ile zgodzisz się nim zostać. Wiesz, do ślubu zostały dwa miesiące, a ja jeszcze oficjalnie cię nie poprosiłem. W sumie to tylko formalność, ale… no wiesz.

Malfoy zamknął pudełeczko i zważył je w dłoni, po czym spojrzał na Blaise’a.

– No cóż, będę musiał się zastanowić i w ogóle… Nie jestem pewien czy mam wolne w ten dzień, no i będę musiał urządzić ci wieczór kawalerski. Kupa roboty.

Blaise spojrzał na niego z ukosa.

– To znaczy, że się zgadzasz?

– No przestań, miałbym przegapić taką okazję, żeby napsuć trochę krwi Pansy, mogąc zabrać cię do klubu ze striptizem? – Malfoy uśmiechnął się szeroko i wstał, po czym poklepał Blaise’a po ramieniu.

– Zaczynam się zastanawiać, czy podjąłem właściwą decyzję, wiesz? – spytał, patrząc na swojego przyjaciela.

– Podjąłeś tę decyzję wiele lat temu i  jest najlepsza w twoim życiu, Zabini.

***

Blaise opuścił mieszkanie Draco z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony cieszył się, że blondyn zgodził się być jego świadkiem (choć tego akurat był pewien), z drugiej jednak, nie dowiedział się niczego o dzisiejszym złym stanie swojego przyjaciela. Gdy spytał go, czy pokłócił się z Hermioną, odburknął tylko, że to nie jego biznes. Sprawa wydawała się więc oczywista, ale Zabini wciąż był ciekaw o co im poszło. Wprawdzie często darli ze sobą koty, ale nie tak poważnie, by Draco chciał spędzać sobotnie popołudnie upijając się w trupa.

Po powrocie do domu, opowiedział o całej sytuacji Pansy, która właśnie była w trakcie pisania długiego artykułu do poniedziałkowego Proroka.

– To dlatego odwołała dzisiejsze spotkanie – stwierdziła, podpierając się na dłoni. – Powiedziała, że nie jest w stanie przyjść. O nie, nie chcę, żeby spędziła cały dzień, oglądając głupie komedie romantyczne. No, a przynajmniej nie pozwolę, żeby robiła to sama.

– Myślisz, że tak mocno mogłaby zareagować na kłótnię z Draco? – Blaise zmarszczył brwi.

– Oczywiście, że tak – powiedziała, przewracając oczami. – Jest w ciąży, mówi ci to coś?

Blaise wzruszył ramionami i wyciągnął rękę po ciasteczko w misie stojącej na stole.

– Skoro tak, to ja moją część wykonałem. Draco jedzie wieczorem do pracy, także nim nie musimy się przejmować. Jeśli chcesz, to leć po Ginny i spróbujcie wyciągnąć coś z Hermiony.

– Taki miałam zamiar – powiedziała, odkładając pióro i kierując się do kuchni. Wysłała wyjca do Ginny z prośbą o odblokowanie sieci Fiuu, bo musi szybko się do nich przenieść i wyciągnęła z zamrażalnika pudełko lodów. Z kredensu w salonie wyjęła paczkę słodyczy i ruszyła do kominka.

– Ej! To moje ulubione orzechowe ciasteczka, czemu je zabierasz? – krzyknął za nią narzeczony, na co ona przewróciła oczami.

– Sytuacja awaryjna. Zamów sobie na obiad pizzę, okej?

Rzucając ostatnie spojrzenie ku niezadowolonemu Blaise’owi, rzuciła w płomienie garść proszku, który zabarwił je na zielono i już po chwili znalazła się w salonie państwa Potterów.

– Pansy! – usłyszała głos Ginny, która weszła do pokoju z Jamesem na rękach. – O co chodzi? Czy to są lody?

– Hermiona pokłóciła się z Draco, dlatego odwołała dzisiejsze spotkanie – powiedziała, podchodząc bliżej. Przywitała się z chłopcem, a później spojrzała na Ginny, w której twarzy można było teraz wyczytać zrozumienie.

– Okej, daj mi tylko chwilę, muszę się ubrać i podrzucę Jamesa do Nory. I tak miałam to zrobić, ale trochę później, więc nic się nie stanie.

Pansy pokiwała głową ze zrozumieniem i odprowadziła wzrokiem wychodzącą z salonu przyjaciółkę.

Tak, przyjaciółkę. Jeszcze kilka lat temu zaśmiałaby się w twarz osobie, która powiedziałaby, że będzie przyjaźnić się z Ginny Potter i Hermioną Granger, ale jednak – niedawno dziewczyny bardzo zbliżyły się do siebie. Co tydzień spotykały się na sobotnich ploteczkach, często gościły u siebie na kawie. Okazało się, że wszystkie mają wiele wspólnego i świetnie się dogadywały. Było to coś, czego ona na pewno się nie spodziewała i coś, czego brakowało jej w ostatnich latach. Przyjaźniła się z Blaisem i Draco, ale zdecydowanie pragnęła też damskiego towarzystwa. Miała kilka koleżanek w pracy, ale ich relacja nie była zbyt głęboka.

Gdy Pansy zastanawiała się nad tym wszystkim, nie umiała przypomnieć sobie, by kiedykolwiek posiadała w swoim towarzystwie dziewczynę, którą mogłaby naprawdę nazwać swoją przyjaciółką. Wszystkie szkolne koleżanki były jej praktycznie przydzielone przez rodziców, którzy tak jak ojciec Malfoya, mieli bzika na punkcie czystej krwi. Po wojnie z każdą straciła kontakt, nawet z Millicentą Bulstrode, z którą przecież w Hogwarcie wydawała się być nierozłączna. 

Jej wzrok powędrował ku szafce, na której spoczywało zdjęcie Harry’ego, Hermiony i Rona z czasów szkolnych. Na pewno nie była jedyną ślizgonką, która zazdrościła im wtedy tej zażyłości. I choć bardzo dobrze wspomniała czasy szkolne, to jednak nigdy nie mogła pozbyć się wrażenia, że brakowało jej wtedy czegoś bardzo ważnego.

– Jestem, możemy się teleportować! – jej rozmyślania przerwał głos Ginny, która weszła do salonu. W ręce trzymała dużą czekoladę z Miodowego Królestwa.

– Harry na służbie? – spytała jeszcze Pansy.

– Tak, ma popołudniową zmianę, ale wyszedł trochę wcześniej. W przyszłym tygodniu ma być proces Rookwooda.

Pansy pokiwała głową, chwyciła za wolną dłoń Ginny i razem teleportowały się pod mieszkanie swojej przyjaciółki.

***

– Co wy tu robicie? – Hermiona znieruchomiała, kiedy do jej przedpokoju wkroczyły dwie dziewczyny. – Mówiłam, że nie dam rady dziś wyskoczyć, a poza tym… Hej, czy to są lody?

Pansy uśmiechnęła się promiennie wciskając jej w rękę paczkę ciasteczek i kierując się do kuchni. Ginny poszła za jej przykładem i już po chwili Hermiona dźwigała wielką czekoladę z Miodowego Królestwa.

– Wyjaśnicie mi, o co chodzi, czy będziemy się obżerać słodyczami bez powodu? – spytała, wchodząc do kuchni, w której Pansy już nakładała duże porcje lodów do pucharków.

Dziewczyny wymieniły spojrzenia i Ginny zaczęła:

– Wiemy, że pokłóciłaś się z Draco i nie chciałyśmy, żebyś siedziała tu sama.

– Bardzo źle zrobiłyśmy? – wtrąciła Pansy. – Bo wydaje mi się, że masz nam coś do powiedzenia.

Hermiona zmarszczyła brwi i ruszyła do salonu. Położyła smakołyki na stole, ale już po chwili trzymała w ręku pucharek lodów wręczony jej przez Pansy, która zaraz potem usiadła w fotelu. Ginny opadła na kanapę, poklepując miejsce obok siebie, utkwiwszy wyczekujący wzrok w ciężarnej przyjaciółce.

– Nie wiem skąd wiecie, że pokłóciłam się z Malfoyem… Chociaż w sumie to żadna nowość, ostatnio sprzeczamy się cały czas  – zaczęła Hermiona, siadając obok rudowłosej. – Ale nie rozumiem, o co wam chodzi. Doceniam, że przyszłyście mnie pocieszyć, ale to nic takiego, naprawdę, przyzwyczaiłam się.

– I to dlatego odwołałaś nasze spotkanie?

Hermiona zagryzła wargę.

– Nie, ja… No, mam trochę pracy, muszę napisać raport dla Departamentu Magicznych Gier i Sportów, dużo się teraz dzieje i…

– Hermiono, doskonale wiemy,  że nie o to chodziło – przerwała jej Ginny. – Nie możesz ciągle unikać tematu twojej relacji z Draco! Wiemy, że jest skomplikowana, ale nie uważasz, że powinnaś nam powiedzieć co jest grane? Ulży ci, a i nam nieco rozjaśni się w głowach. Przykro mi, ale mam dość udawania, że nie martwię się o ciebie. Zaprzeczasz tak jasnym uczuciom… to na pewno nie wyjdzie ci na dobre.

– Jakim jasnym uczuciom niby zaprzeczam? – zaperzyła się Hermiona.

– Boże, Granger, jaka ty potrafisz być uparta! – odezwała się Pansy, celując w nią łyżeczką od lodów. – Dla nas wszystkich to ogromnie oczywiste, że między tobą a Draco coś jest. I to coś jest bardzo duże i bardzo, ale to bardzo przez was dwoje ukrywane!

Hermiona zamrugała kilka razy i odłożyła swój pucharek na stolik. Spojrzała najpierw na siedzącą przy niej Ginny, a potem swój wzrok przeniosła na wcinającą lody Pansy. Westchnęła cicho i zapadła się głębiej w miękką kanapę.

– To nie jest tak, że ja go kocham, dobrze? Mam wrażenie, że od razu to założyłyście. – Na te słowa, Ginny, pokiwała nieznacznie głową, a Pansy zrobiła skrzywioną minę. – Nie wiem co do niego czuję. Wiem, że to silne uczucie, dlatego właśnie dzisiaj tak mocno się na niego zdenerwowałam. Nie wiem tylko czy jest trwałe, bo te głupie hormony mi w tym wszystkim nie pomagają.

Chwyciła z powrotem swój pucharek z lodami i wzięła do ust jedną łyżeczkę.

– O co właściwie dziś poszło? – spytała Ginny.

– O twojego brata – padła odpowiedź, na którą rudowłosa skrzywiła się nieznacznie. – Naprawdę chcę, by wszystko było jak dawniej. A Malfoy musi to wszystko utrudniać! Cały czas prowokuje Rona do kłótni, a ja po prostu mam już tego dosyć. To wszystko.

– Nie spodziewałabym się czegoś innego po Draco. To zawsze Weasleya lubił z was najmniej, jesteś jego byłą dziewczyną, no i wyrządził ci takie świństwo – wyliczała Pansy. – Wiem, że to wszystko było pod wpływem choroby, Draco też to wie, w końcu jest lekarzem, ale to nie zmienia faktu, że jego niechęć do Rudego bardzo się ostatnio pogłębiła.

– Co z tego, że był moim chłopakiem? Dlaczego go to w ogóle obchodzi? – zdziwiła się Hermiona.

– Jest zazdrosny, przecież to proste. – Ginny zmarszczyła brwi.

– Jak Malfoy mógłby być zazdrosny o mnie? Przecież… to nie ma sensu! Owszem, zależy mu na dziecku, a ja je noszę i stąd ta jego cała troska o mnie. Poza tym on wie, że nie wrócę do Rona i to go powinno martwić najmniej…

– O Merlinie, czy tylko ja usłyszałam to co usłyszałam? – powiedziała Pansy, patrząc z niedowierzaniem w stronę Ginny. – Czy ty, Hermiono Granger, naprawdę myślisz, że Draco nie dba o ciebie, a tylko i wyłącznie o wasze dziecko?

Hermiona zaczerwieniła się delikatnie, słysząc te słowa.

– Nie wiem czy on coś do mnie czuje – przyznała. – Zawsze robi sobie z tego wszystkiego żarty i jest to jeden z powodów, dla których nie chcę dopuszczać do siebie związanych z nim uczuć.

Ginny uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

– Nie wierzę! Naprawdę nie wiesz, czy Draco coś do ciebie czuje? Przecież to widać jak na dłoni! Może i dba o wasze dziecko, ale to na tobie zależy mu najbardziej. Czy ty jesteś ślepa?

– Jesteś dziś drugą osobą, która mi to mówi – mruknęła Hermiona i przełknęła ślinę, myśląc intensywnie nad słowami przyjaciółki. – Może mu na mnie zależy, po prostu zawsze myślałam o tym, że jestem tylko matką jego dziecka, a nie potencjalną matką jeszcze kilku następnych.

– Zdecydowanie nie jesteś tylko matką jego dziecka, Hermiono – powiedziała łagodnie Pansy. – Jestem pewna, że jego uczucia w stosunku do ciebie są tak samo niezrozumiałe dla niego, jak twoje, a może nawet bardziej. Ale są silne i to widać.

– Zachowujecie się jak stare małżeństwo – zaśmiała się Ginny. – Wasze kłótnie są często przezabawne. A kiedy już trafi się jakaś poważna… trzeba stawić jej czoła. Tak robi się w związkach.

– Nie jesteśmy w związku. – Hermiona przewróciła oczami.

– Nie, ale spodziewacie się dziecka – odpowiedziała Ginny. – A to jeszcze bardziej skomplikowana relacja. I nawet, gdy żadne z was nie przyzna się do tego, co czuje, nadal powinniście starać się stawiać czoła problemom, choćby ze względu na waszego syna.

Hermiona spuściła głowę, którą jej przyjaciółki napełniły wieloma nowymi rzeczami do przemyślenia. Gdy tego wieczoru opuszczały jej mieszkanie (po obejrzeniu trzech odcinków Przyjaciół, zjedzeniu całej czekolady i długiej rozmowie na temat sukien ślubnych), zupełnie nie wiedziała co ma zrobić. Pansy i Ginny poprawiły jej humor, ale na pewno nie sprawiły, że cokolwiek stało się prostsze.

***

Draco Malfoy po raz pierwszy w życiu nie wiedział co ma zrobić. Był wściekły i doszedł do wniosku, że to jednak jest jej wina. To ona pojawiła się w jego życiu, strasznie w nim mieszając, sprawiając, że przedkładał jej dobro nad swoje…

Nienawidził tego. Nienawidził faktu, że ma nad nim taką władzę.

Gdy skończył zmianę było już po jedenastej, ale nie dbał o to. Musiał się z nią zobaczyć. Musiał powiedzieć jej, jak bardzo zamieszała w jego życiu i nakrzyczeć na nią za to, że chce spotykać się z Weasleyem i  dać mu szansę, na którą on ewidentnie nie zasłużył.

Zapukał kilka razy do jej drzwi, a kiedy mu otworzyła, zobaczyła go w tej samej pozie co zawsze – nonszalancko opartego o framugę.

Na jej twarzy nie było uśmiechu, ale to nic nie znaczyło. Zawsze umiał wpłynąć na nią w taki sposób, że się uśmiechała. Zawsze potrafił sprawić, że na jej policzkach wykwitał rumieniec. Zawsze umiał sprawić, że drżała pod jego dotykiem.

Ale przecież tym razem przyszedł do niej w innym celu.

– Co ty tu robisz, Malfoy? – spytała, kiedy wszedł do jej mieszkania, najpierw mierząc ją długim spojrzeniem. Miała na sobie luźny dres i opiętą koszulkę, idealnie eksponującą jej ciążowy brzuszek.

– Przyszedłem, żeby na ciebie nakrzyczeć – powiedział prosto.

Hermiona zamrugała kilkukrotnie, zastanawiając się, czy się nie przesłyszała.

– Słucham?

– Po prostu… nie podoba mi się, że utrzymujesz kontakt z tym bucem, Granger!

– Słuchaj, Malfoy – zjeżyła się, celując w niego palcem. – Nie masz prawa mówić mi co mogę, a czego nie mogę robić, rozumiemy się? I miałam nadzieję, że jasno wyłożyłam ci to dziś rano! Dlaczego mam nie dać szansy Ronowi, skoro dałam ją tobie?

– Ale tu nie chodzi o mnie, dobrze? Tu chodzi o ciebie! Czy odnowiona znajomość ze mną ci zaszkodziła? Nie! Czy odnowiona znajomość z Weasleyem ci zaszkodzi? Zdecydowanie!

Hermiona wydała z siebie cichy warkot. Była wściekła, a jej hormony szalały. Dlaczego on musiał wyglądać dzisiaj tak przystojnie? Dlaczego jej umysł właśnie w tej chwili, kiedy powinna chcieć mu przywalić w tę arystokratyczną buźkę, sprawił, że chciała się na niego rzucić z nieco innymi zamiarami?

– Skąd możesz wiedzieć, że Ron w jakiś sposób mnie skrzywdzi? Teraz, kiedy myśli już jasno? I dlaczego, do jasnej cholery, masz taką pewność, że nasza znajomość mi nie zaszkodziła? Czy się kłócimy, co sprawia, że najchętniej rzuciłabym czymś o ścianę? Tak! Czy powodujesz u mnie ustawiczny stres? Och, oczywiście, że tak! Czy o czymś zapomniałam? Hm, no nie wiem, CZY CZASEM NIE ZROBIŁEŚ MI DZIECKA? Jeśli to nie podpada pod zaszkodzenie mojemu pięknie zaplanowanemu życiu, to ja już nie wiem co!

Hermiona stała przed nim, dysząc z wściekłości. Na jej czoło upadł kosmyk z luźnego koka, a jej zaczerwieniona od gniewu twarz wykrzywiła się w grymasie.

Stojącemu przed nią blondynowi niesamowicie podobał się ten widok (zawsze uwielbiał, gdy się denerwowała), co jednak nie zmieniało faktu, że on też zaczął się irytować. Stał przez chwilę w milczeniu, próbując zebrać słowa.

– Dobrze, a więc chodzi o mnie! – krzyknął w końcu. – Nie chcę, żebyś była z jakimkolwiek facetem tak blisko, pomijając Pottera, bo on się nie liczy! To wszystko, zadowolona?

– Czy ty jesteś zazdrosny? – spytała, układając ręce na biodrach i przypominając sobie słowa Ginny.

– Oczywiście, że jestem! Naprawdę zajęło ci tak długo, żeby to odkryć?

Hermiona uniosła głowę i spojrzała prosto w jego roziskrzone od gniewu oczy. Mogła wyczytać z nich tylko jeszcze jedną emocję i była pewna, że ten sam zestaw widniał też w jej spojrzeniu.

Pożądanie.

– Ja...

– Do jasnej cholery, Granger!

Draco w jednej chwili znalazł się tuż przy niej. Tak właściwie, to nie wiedziała, kiedy to się stało.  

Zrozumiała jednak, że znalazła się w bardzo poważnych tarapatach, gdy poczuła jego usta na swoich, a za plecami chropowatą ścianę. Zrozumiała, że nie ma już odwrotu, kiedy oplotła jedną nogą jego biodro, a on schodził swoimi pocałunkami na jej szyję. Zrozumiała, że nie może już nic zrobić, bo jest w tym mężczyźnie głęboko i zdecydowanie zakochana.

– Przyszedłem tutaj też po to, by ci powiedzieć – wyszeptał chwilę później między pocałunkami – że strasznie namieszałaś w moim życiu, Hermiono. I nie myśl, że ujdzie ci to płazem… bo ja naprawdę zawsze wygrywam.

Nie zdążyła nawet uśmiechnąć się na fakt, że po raz pierwszy zwrócił się do niej po imieniu. Kilka sekund później już go nie było, a ona, przyciskając ręce do piersi i dysząc ciężko, musiała przyznać, że tę rundę zdecydowanie przegrała.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Moi kochani!  

Tak, jestem, nie umarłam, rozdział pojawił się z opóźnieniem (to chyba nowa tradycja! :)), ale oprócz tego wszystko gra. 

Przeszłam małe załamanie nerwowe podczas jego pisania, ponieważ straciłam go prawie całego i musiałam rozpocząć pracę od nowa - stąd tak duże opóźnienie! Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Dziękuję wszystkim, którzy komentują, dopytują się o nowy rozdział i są ze mną mentalnie, jesteście dla mnie naprawdę za dobrzy, ale Was wszystkich bardzo, ale to bardzo uwielbiam! 

Dziękuję Patronusce za zbetowanie rozdziału! ♥

Dementuję wszelkie plotki, które mówią, że nie ukończę tego opowiadania - nie ma mowy! Na pewno to zrobię, a fakt, że nie dodaję rozdziałów często, tego nie zmienia. 

Na koniec, bardzo ładnie proszę Was o głosowanie na mojego bloga w konkursie Katalogu Granger! Zgłosiła mnie Irlandka, za co bardzo jej dziękuję! ♥ Link do glosowania znajdziecie tutaj.
Przepraszam wszystkich, u których mam zaległości, jeśli chodzi o czytanie ich rozdziałów! Czas ucieka mi jakoś niesłychanie szybko, nie wiem jak to się dzieje!

Przyznam, że ten rozdział jest dosyć ważny, Hermiona uświadamia sobie w końcu pewne rzeczy... no i końcówka! Dajcie znać co myślicie, nie umiem doczekać się Waszych reakcji!

Tulę was mocno, trzymajcie się!