16. Nie kłam­stwa, lecz praw­da za­bija nadzieję.

     

Pansy Parkinson była plotkarą. Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają i to była jedna z nich. W szkole zaliczała się do klubu największych gaduł, a po szkole dołączyła do redakcji Proroka Codziennego, dzięki czemu najświeższe plotki miała zawsze pod kontrolą.

Nie była wredną osobą, chociaż wielu tak uważało. Znała granicę dobrego smaku i mimo paru propozycji, nigdy nie dołączyła do załogi czasopisma Czarownica, znanego ze swojego bardzo niefrasobliwego podejścia do pojęcia cudzej prywatności. Wolała rozwijać swoje skrzydła pod szyldem Proroka, który coraz częściej chwalony był za podwyższenie jakości swoich artykułów. Mimo że nadal był pismem typowo informacyjnym, przestał skupiać się, tak jak miała to w swoim zwyczaju Czarownica, na plotkach, a zaczęto przedstawiać w nim rzetelne, sprawdzone informacje.

Budynek redakcji znajdował się na ulicy Pokątnej, w jednej z wysokich kamieniczek niedaleko Banku Gringotta. Lubiła to miejsce. Z okien rozciągał się widok na panoramę Londynu, a skromny, nieco staromodny styl budynku i jego wnętrza odpowiadał jej gustowi.

Jako redaktorka przyzwyczaiła się do wczesnego wstawania. Nie musiała być już obecna w redakcji całą noc (ta powinność przypadała najmłodszym szczeblem pracownikom), ale wciąż stawiała się tam przed szóstą.

Hol tętnił życiem. Była to jedna z rzeczy, które uwielbiała w tej pracy - wciąż coś się działo. Od ciągłego poruszenia w całym budynku brzęczało wciąż jak w ulu, a w powietrzu roznosił się zapach papieru i tuszu drukarskiego.

Wkroczyła do redakcji, w swoim zapiętym pod szyję fuksjowym płaszczyku, wdychając tą miłą dla jej nosa woń i ruszyła szerokimi schodami na drugie piętro, gdzie znajdował się jej gabinet.

— Pansy! — usłyszała, a później przy jej boku pojawiła się rudowłosa postać. Brunetka zmarszczyła brwi w zdziwieniu.

— Co tutaj robisz o tej porze, Ginny? — spytała, zatrzymując się w połowie schodów. Potter miała swoją sportową rubrykę w Proroku, ale pracowała w domu. Nigdy nie zdarzało się jej być tutaj tak wcześnie.

— Stało się coś, co nie powinno się stać — wyszeptała, a ton jej głosu zaalarmował Parkinson, która jeśli wcześniej była tylko zaciekawiona obecnością Ginny w redakcji, tak teraz po prostu się wystraszyła.

— Co…? — zaczęła, ale rudowłosa tylko pokręciła głową, patrząc z niepokojem na przechodzących wokół pracowników. Pansy skinęła głową. — Chodźmy do mnie.

Ruszyły schodami w górę, mijając po drodze jeszcze kilka osób. Skierowały się ku obszernemu korytarzowi, wykładanemu starym, eleganckim drewnem. Ze ścian mrugały do nich portrety redaktorów Proroka z przeszłości.

— Co tak późno, Parkinson? — zapytał opryskliwie z jednego z obrazów stary mężczyzna o haczykowatym nosie.

— Jest szósta, Eddardzie — stwierdziła spokojnie Pansy, nie zaszczycając go nawet spojrzeniem. — Nie wszyscy dziennikarze są pracoholikami.

— Za moich czasów…! — zaczął skrzecząco, ale brunetka tylko przewróciła oczami i otworzyła drzwi znajdujące się na przeciw niego.

— Och, zamknij się — stwierdziła, ignorując jego oburzone spojrzenie i zaprosiła Ginny gestem do środka.

Widok zaparł jej dech w piersiach. Pomieszczenie było skromnie udekorowane, pozbawione praktycznie wszystkich mebli (oprócz gigantycznego, mahoniowego biurka stojącego na środku i małego kredensu). Jednak to nie ten fakt sprawił, że Ginny na chwilę zapomniała o celu swojej wizyty i z otwartymi ustami patrzyła w okno.

Za mahoniowym biurkiem nie było ściany, a przynajmniej tak mogło się wydawać. Całą powierzchnię, od podłogi do sufitu, zajmowała jedna wielka szyba, zza której wyłaniał się obraz budzącego się właśnie Londynu.

— Robi wrażenie, prawda? — powiedziała rozbawiona Pansy.

— Po prostu… genialne — zdołała tylko wykrztusić w odpowiedzi. — Jakie to zaklęcie?

— Kiedyś ci opowiem, to w gruncie rzeczy prosta sprawa — machnęła ręką i położyła swoją torbę na biurku, a później rozpięła fuksjowy płaszczyk.

Ginny pokiwała głową, zdając sobie sprawę, że przecież jest tutaj przez pewną niecierpiącą zwłoki sprawę. Odchrząknęła i skierowała swój wzrok na Pansy, która wyciągała z torby jakieś pergaminy.

— Malfoy został aresztowany — powiedziała, siląc się na spokojny ton. Gruby notatnik, który brunetka trzymała właśnie w ręce, opadł z głuchym tąpnięciem na podłogę.

— Sprawa Notta? — spytała cicho, a rudowłosa pokiwała wolno głową. — Wiedziałam, że w jakiś sposób go w to wplączą.

Ginny spojrzała na nią smutno, ale nie bez cienia podziwu. Była pod wrażeniem, jak szybko dziewczyna kojarzyła fakty.

— Nie można tego dopuścić do prasy — powiedziała. — Z pewnością kilka osób w redakcji już o tym wie, pracownicy Ministerstwa nigdy nie trzymali języka za zębami, ale… Nie może to wyjść na światło dzienne, wiesz o tym.

Teraz to Parkinson pokiwała powoli głową.

— Wiem. Draco… Cała jego reputacja ległaby w gruzach. Kiedy… kiedy go wypuszczą? Mogę poruszyć pewne sznurki i nie dopuścić, by opublikowali materiał, ale nie mogę przeciągać tego w nieskończoność…

— Będziesz musiała się postarać — powiedziała cicho Ginny. — Nie mam pojęcia kiedy wyjdzie z aresztu… Na razie wcale się na to nie zapowiada.

***

Hermiona poruszyła się niespokojnie, gdy do środka sypialni wpadły pierwsze promienie zimowego słońca. Przekręciła się z jednego boku na drugi, a później leniwie otworzyła oczy.

Podciągnęła pod brodę pachnącą pościel i westchnęła cicho. Która mogła być godzina? Była pewna, że nie minęła jeszcze ósma. Był jednak weekend, a ona nie chciała nikogo budzić. Nie wiedziała o której Narcyza i David wstają.

Odrzuciła białą kołdrę i podniosła się z dużego, dwuosobowego łóżka. Gościnna sypialnia, w której się znajdowała posiadała duży zasób okien i drzwi na balkon. Cicho stawiając stopy, podeszła do nich i z zachwytem spojrzała na znajdujący się za nimi krajobraz.

W ciągu nocy musiał spaść śnieg. Biała pierzyna przykryła pola rozciągające się pod wzgórzem. Z drzew zwisały duże sople, a iglaki w ogrodzie pod balkonem uginały się od ciężaru śnieżnego puchu.

Hermiona uśmiechnęła się smutno do siebie. Wszelkie prognozy zapowiadały skoki temperatury w górę i deszcz zamiast śniegu, a tu voilà! Natura spłatała wszystkim figla. W normalnych okolicznościach cieszyłaby się na taki obrót spraw. Po wczorajszych wydarzeniach miała jednak wrażenie, że ta beztroska, spokojna pogoda zupełnie nie pasuje do jej nastroju.

Oczekiwałam chyba burzy z piorunami, a przynajmniej ulewnego deszczu, pomyślała. Biały puch zamigotał w świetle słońca jeszcze mocniej, jakby chcąc zrobić jej na złość.

Zarzuciła na ramiona atłasowy szlafrok, który pożyczyła wczorajszego wieczoru od Narcyzy, a stopy wsunęła w puchowe kapcie. Przeciągnęła się jak kotka, a później cicho poczłapała do należącej do pokoju łazienki.

Stanęła przed wielkim lustrem przyglądając się uważnie swojemu wyglądowi. Najpierw ustawiła się przodem. Zarejestrowała wyraźny przyrost wagi w okolicach bioder, ud i oczywiście brzucha.

Dopiero jednak gdy stanęła bokiem dostrzegła wyraźnie odstający, ciążowy brzuszek. Była w piątym miesiącu ciąży i nie mogła już tego w żaden sposób ukryć. Nie żeby musiała, ale czuła się przez to bardziej niepewnie niż kiedykolwiek.

Przesunęła wzrok na swoją twarz. Hermiona nigdy nie uznawała siebie za piękność, znała jednak swoją wartość i wiedziała, że jest ładną kobietą. Mały nosek z kilkoma piegami, delikatnie zarysowane usta, wyszczuplające kości policzkowe. I oczy - jej największy atut - mieniące się delikatnym blaskiem. Teraz jednak był on przytępiony, zupełnie jakby ktoś zgasił dwie małe gwiazdki na ciemnym niebie.

Przemyła twarz wodą i szczelniej opatuliła się szlafrokiem. Weszła z powrotem do sypialni i przysiadła na łóżku, wlepiając wzrok w okno. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Jej problem rozwiązał się jednak sam, gdy usłyszała delikatne pukanie do drzwi.

— Dzień dobry — powiedziała Narcyza, wchodząc po chwili do sypialni. Była już w pełni ubrana, jej długa, błękitna suknia zdawała się iskrzyć jak leżący za oknem śnieg. — Usłyszałam wodę i domyśliłam się, że już wstałaś. Zechcesz zejść na śniadanie?

Hermiona starała się brzmieć entuzjastycznie, odpowiadając na to pytanie. Wiedziała jednak, że Narcyzy nie zdoła oszukać. Zresztą, po co miałaby to robić? Mimo spokojnego tonu pani Lorde, widziała, że jej oczy również pozostały smutne.

Paręnaście minut później ubrana stawiła się w jadalni. Tam, razem z Davidem i Narcyzą, zjedli przygotowaną przez kobietę jajecznicę na bekonie. Później pożegnała się z panią domu, dziękując jej za gościnę i wyszła z z dworku z Davidem, który zaoferował się by podrzucić ją do mieszkania w drodze na zakupy. W samochodzie niewiele rozmawiali, ale jej to odpowiadało. Nie panowała między nimi niezręczna cisza, każdy zajął się swoimi myślami i był to całkiem przyjemny początek dnia.

Kiedy już znalazła się u siebie, ruszyła do biurka i od razu wyjęła z niego jakieś pergaminy. Musiała zacząć jakąś pracę, musiała zająć czymś swoje myśli. Smutek i strach zjadały ją od zewnątrz, ściskały swoją potężną ręką i nie chciały puścić. Pragnęła jak najszybciej zapomnieć o tym uczuciu.

Gdybym mogła, pewnie bym się schlała, przeszło jej przez myśl, ale już po chwili przewróciła oczami, nie wierząc, że coś takiego w ogóle przyszło jej do głowy. Zignorowała cichy głosik, który mówił, że przecież była to zupełna prawda i gdyby nie ciąża, już teraz siedziałaby na kanapie z Ognistą Whisky w ręce.

Przeraziła się własnymi myślami. Przecież ona się tak nie zachowywała. Była Hermioną Granger.

Zastanawiała ją tylko jedna rzecz, nie dając spokoju od wczorajszego dnia. Dlaczego, do cholery, tak bardzo bała się o Malfoya?

***

Koło południa Harry Potter zdał sobie sprawę, że jest obserwowany.

Początkowo myślał, że to jego wyobraźnia płata mu figle, ale gdy mężczyzna w długich, ciemnym płaszczu po raz kolejny zatrzymał się za nim w tym samym momencie, nawet po gwałtownej zmianie kierunków, był już całkowicie pewien, że czegoś od niego chce.

Potter przyzwyczajony był do siedzących mu na ogonie dziennikarzy, jednak ta postać wyglądała zupełnie inaczej. Kątem oka przeprowadził własną obserwację i wiedział, że ten typ płaszcza, oraz wystające z kaptura długie potargane włosy nie mogły być własnością żadnego z paparazzich.

Nie od parady był jednak szefem Biura Aurorów.

Na ulicy Pokątnej panował ruch, jak zwykle o tej porze. Czarodzieje udawali się na lunch, albo wychodzili ze sklepów obładowani zakupami.

Harry ruszył spokojnie wzdłuż ulicy, co jakiś czas odpowiadając na pozdrowienia mijających go znajomych. Wsunął ręce w kieszenie i zacisnął jedną z nich na różdżce.

Powolnym krokiem skręcił w lewo, wychodząc na małą, opustoszałą uliczkę, równoległą do ulicy Śmiertelnego Nokturnu. Znajdowało się tutaj kilka zaniedbanych kamienic i sklepików, które już dawno zakończyły swoją działalność.

Wyciągnął z kieszeni różdżkę, a później szybko rzucił na siebie Zaklęcie Kameleona. Przylgnął do jednej z brudnych witryn sklepowych i czekał.

Zgodnie z jego podejrzeniami, mężczyzna w długim płaszczu pojawił się w brudnej uliczce zaraz za nim. Rozejrzał się nerwowo i ruszył wzdłuż ulicy, najwyraźniej uznając, że Harry poszedł jeszcze dalej.

Gdy mężczyzna go minął, Potter zdjął z siebie zaklęcie i wyszedł z cienia rzucanego przez kamienicę.

— Śledzenie mnie to nie jest dobry pomysł — odezwał się spokojnie. Przestraszony mężczyzna odwrócił się na pięcie, wypuszczając trzymaną w dłoni różdżkę. Już po chwili szybowała ona do Harry’ego, który zręcznie złapał ją w lewą dłoń.

Mężczyzna poruszył się niespokojnie, widząc, jak wielką władzę ma nad nim auror, a później, widocznie nie widząc innego wyjścia, ściągnął z głowy kaptur. Krył on długie włosy, sięgające prawie do pasa i gęstą brodę. Wyraźnie widać było wystające kości policzkowe, które podkreślały jego chudą sylwetkę.

Przez myśli Harry’ego przebiegło tysiąc myśli na raz, gdy zorientował się, że stoi twarzą w twarz z Augustusem Rookwoodem.

— Zanim mnie zaaresztujesz, Potter, chcę żebyś wiedział jedno — powiedział cichym, zachrypniętym głosem, podnosząc ręce do góry w geście poddania. — Nie mam nic wspólnego ze sprawą Notta. To dlatego tutaj jestem i to dlatego przyszedłem do ciebie.

— Nie wiem co ty bredzisz, Rookwood — wycedził Harry, szybko kierując koniec różdżki w stronę stojącego przed nim mężczyzny — Ale widziano cię na miejscu zbrodni, razem z Goylem i Nottem. Jeśli myślisz, że uwierzę w jakiekolwiek bajki…

— To nie byłem ja — przerwał mu niecierpliwie. — Daj mi szansę to wytłumaczyć, a obiecuję ci, że nie pożałujesz. Masz moje słowo.

— Słowo mordercy i tchórza, który od lat ucieka przed sprawiedliwością? — zakpił w odpowiedzi.

Mogło się zdawać, że powietrze wokół nich stężało.

— Mimo wszystko jestem tutaj — powiedział spokojnie Rookwood. — I jeśli myślisz, że jest to nieprzemyślany krok, to się mylisz… Masz słowo mordercy i może tchórza, ale Ślizgona, a to coś znaczy, Potter.

Harry zamilkł na chwilę. Wrodzona ciekawość nie pozwoliła mu na natychmiastowe odesłanie Rookwooda do aresztu. Nie umieli go znaleźć od paru lat, a on sam dobrowolnie przyszedł się poddać. To było niesamowicie ciekawe. A on bardzo chciał zaspokoić swoją ciekawość.

Potter spojrzał jeszcze raz na rozbrojonego śmierciożercę i westchnął cicho, nie wierząc w to co robi. Schylił się, jednocześnie ciągle obserwując stojącego w miejscu Rookwooda i podniósł z ziemi leżącą na chodniku starą butelkę po eliksirach. Skierował czubek różdżki na plastik, wymruczał zaklęcie, a później zamaszystym ruchem odrzucił w stronę mężczyzny, który złapał ją w obie ręce.

— Świstoklik przeniesie cię do mojego gabinetu — powiedział, a gdy Rookwood po chwili zniknął, on również się teleportował.

***

— Masz mi sporo do wytłumaczenia — powiedział wolno Kingsley wchodząc do gabinetu Harry’ego. Jego oczy świdrowały postać Rookwooda, który teraz jakby skulił się w sobie jednak odważnie patrzył na stojących przed nim aurorów.

— Ja też nie wierzyłem — odezwał się stojący w kącie Dean, który przybył do gabinetu trzydzieści minut wcześniej i zdążył już wysłuchać historii Rookwooda. To po niego jako pierwszego posłał Harry, ponieważ to właśnie z nim prowadził sprawę Notta. Potter wiedział, jak wiele znaczyło dla niego to, że nie pominął jego obecności w tak ważnej kwestii. — Ale… podaliśmy mu Veritaserum i wyśpiewał wszystko dokładnie tak samo. Nie kłamie, a jego historia wiele zmienia, możesz mi wierzyć.

— Nie miał przy sobie antidotum, jesteście pewni? — spytał minister. Veritaserum było bardzo zawodnym eliksirem, ponieważ łatwo dało uwolnić się od jego działania, czy to przez zażycie antidotum, czy rzucenie odpowiedniego zaklęcia. Dlatego właśnie nie używano go powszechnie w przesłuchaniach.

— Sprawdziłem to — padła odpowiedź. — Był czysty.

Kinsley skinął głową i opadł na podsunięte przez Pottera krzesło. Minister spojrzał z ukosa na czarnowłosego aurora.

— Wszystko w porządku? — spytał, przyciszonym głosem. Harry skinął głową w odpowiedzi, jednak Kinsgley nie mógł pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak w jego zachowaniu. Postanowił to jednak zignorować, wiedząc, że czekają na nich ważniejsze sprawy.

— No więc? Ktoś wyjaśni mi dlaczego spotykamy się tutaj, a nie przed Wizengamotem?

— Rookwood przyszedł dziś do mnie na ulicy Pokątnej, mówiąc, że nie ma nic wspólnego ze sprawą Notta i chce opowiedzieć mi pewną historię — powiedział spokojnie Harry, przysiadając na skraju biurka i obserwując uważnie śmierciożercę, który nieco lękliwie spoglądał na siedzącego niedaleko niego Ministra Magii. — Nie chciałem w to wierzyć, ale… postanowiłem dać mu szansę. I no cóż, nie przeliczyłem się.

Głos Harry’ego zadrżał, a Dean spojrzał na niego ze współczuciem. Kingsley widząc to, uniósł pytająco brwi, ale nie przerwał aurorowi.

— Myślę, że resztę opowie nam Rookwood — stwierdził Thomas, krzyżując ręce na piersi.

Harry był nawet pod wrażeniem postawy śmierciożercy. Widział w jego zachowaniu, że przez te kilka lat niewiele miał do czynienia z ludźmi. Stał się wyraźnie wyobcowany, często zawieszając wzrok, lub mamrocząc coś do siebie pod nosem. Przyjście do niego, było w jego przypadku naprawdę szczytem odwagi. Nie żeby Harry’emu choć trochę robiło się żal tego mordercy i jednego z najbliższych popleczników Czarnego Pana, ale patrząc na ten wrak człowieka, nie mógł nie poczuć delikatnego ukłucia w serce, uświadamiając sobie jak bardzo zniszczyć może człowieka kilka złych decyzji.

— Kilka miesięcy temu — zaczął Rookwood, wiercąc się niespokojnie na krześle — Przyszedł do mnie Nott. Wiedział gdzie się ukrywam, bo kilkukrotnie pomagałem zdobyć mu pożywienie… Nie chciałem mieć z nim nic wspólnego, ale mimo wszystko jechaliśmy na tym samym wózku. Mnie powodziło się nawet dobrze jak na uciekiniera, bo znalazłem miejsce ze stałym dostępem do gniazda szczurów, więc od czasu do czasu przychodził do mnie po mięso.

Kingsley skrzywił się momentalnie, lustrując wzrokiem wychudzoną sylwetkę mężczyzny. No cóż, szczury zdecydowanie nie były najlepszą podstawą żywienia, jaką może mieć człowiek.

— Nott zaproponował mi udział w planie. Planie zamordowania Hermiony Granger. Miał obsesję na jej punkcie, nie tylko ze względu na to, że uważał, że to ona zabiła mu ojca, ale też dlatego, że podobała mu się w szkole. Z tego co wiem, nienawidził jej głównie za to. Była szlamą, a mu się spodobała, więc musiała za to zapłacić — Harry wykrzywił twarz, słysząc to zdanie. Nie umiał nawet wyobrazić sobie Hermiony w łapskach tego śmierciożercy, dobrze znanego ze swojego okrucieństwa.

— Odmówiłem — ciągnął dalej Rookwood. — Mimo wszystko było mi dobrze… szczury zapewniały mi jedzenie, kradłem od czasu do czasu książki z bibliotek i prowadziłem ciche życie. Nie pociągał mnie powrót do zwykłego świata. Zresztą nic by mi nie dał. Nie miałem szans na odzyskanie wolności, nadal nie mam.

Głos uwiązł Rookwoodowi w gardle, więc sięgnął o stojącą na biurku szklankę z wodą. Aurorom nie uszedł uwadze wyraz jego twarzy, gdy do jego gardła wlewała się czysty, świeży płyn. Harry nawet nie chciał sobie wyobrażać, jakiego sortu wodę musiał pić przez ostatnie kilka lat.

— Nott się wściekł — kontynuował, odstawiając szklankę na miejsce. — Ale no cóż, nie mógł cofnąć swoich słów, poznałem jego plan, bo był przekonany, że się zgodzę... Z gazet dowiedziałem się, że byłem jednym z tych, którzy zaatakowali jakiś mugoli… To nie byłem ja. Musiał ukraść trochę moich włosów, gdy spałem i podał się za mnie. No cóż, właściwie nie on. Ktoś inny. Ktoś, kto od początku zaangażowany był w plan Notta, a kogo nigdy byście nie podejrzewali.

Cisza w gabinecie stała się prawie namacalna. Rookwood wyszczerzył swoje poczerniałe zęby, a później wypowiedział dwa słowa, a Harry mówił je razem z nim w swoich myślach.

— Ron Weasley.

Harry zamknął oczy i starał się zignorować wszechobecny ból jaki go ogarnął, a Kingsley właśnie w tym momencie zdał sobie sprawę jak wielki cios otrzymał jego najlepszy auror i zrozumiał jego dziwne zachowanie.

— Był szalony, wiecie? — zaśmiał się Rookwood ochryple. — Ale był też świetnym aktorem, oj tak. Nott nie umiał wyjść z podziwu gdy mi o nim opowiadał. Najlepszy przyjaciel Harry’ego Pottera. Auror. Jedna trzecia Złotego Trio... I to właśnie on miał zamiar pomóc mu w zamordowaniu swojej byłej, także najlepszej przyjaciółki Pottera… Ale na akcji stracił pamięć, tak, słyszałem o tym. Widocznie klątwa, którą przypadkowo dostał zniosła też z niego działanie eliksiru wielosokowego, bo znaleźliście go w prawdziwej postaci, a nie jako mnie. Dla niego chyba lepiej, zapomniał o swojej psychicznej chorobie. Zapomniał o okropnościach, które miał zamiar zrobić.

— O czym jeszcze opowiedział ci Nott? — spytał Kingsley po chwili milczenia, która zapadła w gabinecie. Jego błyszczące oczy świdrowały mężczyznę. Rookwood spojrzał na niego szybko, jakby bojąc się zawieszać wzrok na dłużej.

— Miał mu pomóc jeszcze Goyle… i tylko tyle wiem — mężczyzna potarł nieogolony policzek i spojrzał na Harry’ego, który zaciskał ręce na blacie biurka tak mocno, że pobielały mu knykcie. — Ta akcja z mugolami… Pewnie nie mógł się powstrzymać, żeby dać o sobie znać. Jednego jestem jednak pewien — dodał, podnosząc głos. — Nott musiał znaleźć sobie nowego szpicla w waszym otoczeniu. Stracił Weasleya, a ktoś musiał przekazywać mu informacje i zapasy eliksirów. Pewnie obiecał mu złote góry w zamian za pomoc.

Rookwood zaśmiał się znów ochrypłym głosem i przejechał po twarzach swoich rozmówców, jakby chcąc sprawdzić jakie wrażenie na nich wywarł. Nie musiał jednak tego robić, by wiedzieć, że zaskoczenie to zbyt małe słowo, by opisać uczucia trójki siedzącej wkoło niego.

— Czemu tak właściwie postanowiłeś to wszystko nam powiedzieć, co? — spytał zaciekawiony Dean, wciąż trawiąc wszystko to co usłyszał teraz i przed kilkudziesięcioma minutami. — Jeśli liczysz, że złagodzimy ci wyrok, to naprawdę się przeliczyłeś…

— Nie liczę na to — pokręcił głową Rookwood. — Jestem już stary, a w swoim długim życiu popełniłem wiele zła. Chciałbym po prostu chociaż raz w życiu postąpić właściwie.

Znów zapadła cisza, a po upływie chwili, Kingsley wstał z miejsca, a jego peleryna zaszeleściła cicho.

— Co teraz? — spytał po prostu. Harry wyprostował się.

— Przetransportujemy go do aresztu — stwierdził. — A resztą zajmie się Wizengamot.

Kingsley skinął głową i skierował się do drzwi. Zanim wyszedł spytał jeszcze:

— Rookwood… jak myślisz, tym drugim donosicielem może być Draco Malfoy?

Mężczyzna spojrzał na niego zaskoczony i uniósł brwi, lekko rozbawiony.

— Ten Draco Malfoy? Przecież on zawsze nienawidził czarnej magii! Kazano mi go kiedyś jej uczyć w dworku Malfoyów. Jak mógłby chcieć maczać w tym palce? Poza tym… Granger nie jest czasem z nim w ciąży?

Kingsley westchnął cicho, a Rookwood wciąż uśmiechał się pod nosem, jakby nie wierząc, że ktoś w ogóle zadaje mu takie głupie pytania.

Dean zmierzwił swoje włosy i wymienił spojrzenia z Harry’m. Dostali większość odpowiedzi, ale zdecydowanie nie byli z nich zadowoleni.

***

Draco leżał na pryczy, patrząc się w sufit. Miał dość. Był już tu cztery dni, cztery długie dni. Od liczenia wyżłobień w suficie robiło mu się niedobrze, a on sam zaczynał przypominać jaskiniowca. Przez ten czas pozwolili mu się umyć tylko dwa razy, a jak na człowieka, który zawsze nieco przesadnie dbał o higienę osobistą, było to zdecydowanie za mało.

Nie miał pojęcia co dzieje się teraz w szpitalu. Jaką bajkę zmyślili? Że jest chory? Tak, to prawdopodobne. Pewnie wszystkie przypadki przejął Michael, o to się nie martwił. Młodemu zawsze pomoże też Julia, więc wszystko było pod kontrolą.

Mimo to, miał wrażenie, że z każdą minutą coraz bardziej pogrążał się w szaleństwie. Dopóki któryś z aurorów nie przychodził by go przesłuchać nie wiedział która jest godzina i często zupełnie tracił poczucie czasu.

Gdy usłyszał charakterystyczny szmer, a w ścianie zmaterializowały się drzwi, nawet nie ruszył się z posłania. Nie chciało mu się podnosić głowy, ale gdy usłyszał kroki, już wiedział kto go odwiedził.

— Ani słowa — rzucił chłodno, podnosząc się z pryczy i dzielnie wytrzymując na sobie lustrujący wzrok Pottera, który w swojej świeżej szacie i ogolonych policzkach w oczach Malfoya prezentował się jak model, który zszedł prosto z wybiegu. — To przez was tak wyglądam.

— Akurat nie chciałem komentować twojego wyglądu, Malfoy, chociaż wiem, że jesteś na tym punkcie przewrażliwiony...

Blondyn prychnął i przeciągnął się, chcąc rozprostować mięśnie. Leżał w jednej pozycji przez kilka godzin.

— Powiesz mi wreszcie co macie zamiar zrobić? Trzymać mnie tu do śmierci? — spytał, podchodząc do stolika i siadając naprzeciwko Harry’ego.

— To były tylko cztery dni — stwierdził spokojnie w odpowiedzi. — Wierz mi, że zwykle przesłuchiwani siedzą w tych ciasnych klatkach o wiele dłużej...

Malfoy machnął ręką i podparł się łokciem o stół.

— Po prostu jestem cholernie zmęczony, dobra? — powiedział powoli, nie będąc przyzwyczajonym do wyznawania swoich słabości.

Harry skinął głową, zdając sobie sprawę, jak ciężko musiało mu tkwić tutaj przez te parę dni. Co więcej, nie był on zbyt kłopotliwym więźniem. Myślał, że Malfoy będzie się stawiał, ale najwyraźniej zrozumiał, że taką postawą nic nie osiągnie.

— No to kiedy mnie stąd wyciągacie? — Malfoy zabębnił palcami o stół, wzdychając cicho.

Harry podwinął rękaw długiej szaty i zerknął na swój zegarek.

— Za jakieś dziesięć minut.

— Ha, ha, ha, Potter — mruknął znudzony Draco, odrywając wzrok od twarzy aurora i po raz tysięczny przesuwając go na wyżłobienia w ścianach. — Naprawdę zabawne. Macie jakieś nowe tropy? Nie odpowiadaj, to pytanie retoryczne, wiem, że nie...

— Czasem zastanawiam się dlaczego tak cię nie lubiłem, ale trwa to bardzo krótko, bo od razu przypominasz mi powód — zakpił Harry. — Naprawdę wychodzisz stąd za — tu spojrzał na zegarek — prawie osiem minut. Wycofaliśmy zarzuty.

Draco powoli przesunął swój wzrok na czarnowłosego aurora. W jego oczach dostrzec można żywe zainteresowanie i wyraz triumfu.

— Czyli jednak coś znaleźliście i zrozumieliście, jak idiotycznym i irracjonalnym pomysłem było zamknięcie mnie tutaj…

— Do cholery, Malfoy, robiłem wszystko, żeby cię stąd wydostać! — wykrzyknął zniecierpliwiony Harry. —  Zawsze jesteś takim upierdliwym gnojkiem? Nie odpowiadaj, to pytanie retoryczne…  — dodał kpiąco.

Malfoy spojrzał na niego nieco dziwnym wzrokiem, a później powiedział spokojnie:

— Jestem ci naprawdę wdzięczny, Potter. Ale nie możesz mnie winić. Zostałem zamknięty tutaj na cztery dni, cztery dni, w tych nieludzkich warunkach… — Harry prychnął słysząc te słowa — Dokładnie za nic. Nie zrobiłem nic, cholera jasna, tak więc nie oczekuj, że będę radosny jak skowronek.

Harry westchnął cicho, wyciągając się na oparciu krzesła.

— Mamy jeszcze jakieś sześć minut, wystarczy, żeby opowiedzieć chociaż część tego, dzięki czemu wychodzę na wolność? — spytał Malfoy z iskierkami rozbawienia.

— Część owszem — powiedział w odpowiedzi i zaczął opowiadać.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Wiem co ciśnie Wam się na usta. Znów nie było Dramione! Ale za to jakie wyjaśnienia dostaliście :) Resztę wyjawę w kolejnym rozdziale, między innymi to, dlaczego wypuścili Malfoya mimo kilku dowodów na niego wskazujących.

Bardzo przepraszam, że musieliście tyle czekać, ale cóż, najpierw uciekł mi czas a później wena. Mam jednak nadzieję, że Was nie zawiodłam i mimo że czekaliście naprawdę długo, nikt nie utracił apetytu by przeczytać kolejny rozdział!

Wszystko powoli zaczyna się wyjaśniać i niedługo z kopyta ruszy wątek Dramione, tego możecie być pewni. Bardzo Wam dziękuję, że jesteście ze mną, piszecie komentarze i dopytujecie o następne notki. Jestem niewiarygodną szczęściarą, że Was mam!

Całuję, piszcie niżej co myślicie o tym rozdziale :)