14. Dob­ro i zło muszą is­tnieć obok siebie, a człowiek mu­si do­kony­wać wyboru.

     

       Hermionę obudziło głośnie pukanie do drzwi. Zamrugała kilka razy, upewniając się, że to nie sen, a później cicho wstała z łóżka. Chwyciła leżący na fotelu cienki szlafrok i wzięła różdżkę ze stolika nocnego.

 — Lumos — szepnęła, a błysk światła rozświetlił jej drogę.

 Stanęła przy drzwiach, trzymając różdżkę w pogotowiu, a później wspięła się na palce i ostrożnie zerknęła przez wizjer.

 — Malfoy?!

 Gwałtownym ruchem otworzyła drzwi, spoglądając z niedowierzaniem na stojącego w progu mężczyznę. Patrzył na nią z dziwną miną, zupełnie nie przejmując się faktem, że był środek nocy.

 — Granger — wymamrotał.

 Dziewczyna spojrzała na niego z politowaniem i westchnęła.

 — Jesteś pijany.

 Malfoy wyprostował się, próbując udowodnić, że Hermiona się myli, jednak już po chwili zatoczył się delikatnie i znów musiał wesprzeć się na framudze drzwi.

 — Może trochę — wzruszył ramionami.

 Hermiona zapaliła światło w przedpokoju i odsunęła się, by wpuścić go do środka.

 — Masz jakikolwiek racjonalny powód wyjaśniający twoją obecność w moim mieszkaniu o drugiej w nocy? — spytała, zamykając drzwi zaklęciem. Przyjrzała się blondynowi i stwierdziła, że pijany wygląda bezbronnie i ma bardzo niewinny wyraz twarzy.

 — Twoje mieszkanie było najbliżej — powiedział po chwili, chwiejnym krokiem docierając do salonu i niezgrabnie opadając na kanapę.

 — Nie zamierzasz wytłumaczyć mi, dlaczego się nawaliłeś w sztok, prawda? — westchnęła, nie oczekując odpowiedzi. Przywołała z sypialni koc, delikatnie przykrywając już na wpół nieprzytomnego mężczyznę. Transmutowała pusty wazon w dużą, plastikową miskę i postawiła przy kanapie.

 — Nie zabrudź mi dywanu, proszę — powiedziała. Przyglądała się mu jeszcze chwilę z założonymi rękami, starając się w ten sposób powstrzymać chęć odgarnięcia jego opadającej na oczy grzywki.

 Myślała, że Malfoy zasnął, ale po chwili usłyszała jego cichy głos.

 — Dzięki, Granger.

 Westchnęła i wolnym krokiem udała się do swojej sypialni. Położyła się na łóżku, zakryła kołdrą i przetarła oczy rękami.

 — W co ja się wpakowałam? — szepnęła w sufit, pozwalając by pytanie, które dręczyło ją ostatnie miesiące zawisło w powietrzu.

 Ranek przyszedł szybko. Obudziła ją stukająca w okno sowa, która o ósmej przyniosła jej prenumeratę Proroka Codziennego. Wzięła gazetę ze sobą do łóżka i przejrzała zawartość, uważnie wczytując się jednak tylko w kilka artykułów (między innymi o znaczeniu i randze centaurów w magicznym świecie, zastanawiając się, jak to możliwe, że w takiej gazecie jak Prorok Codzienny ukazał się tak dobry artykuł. Chociaż od czasu gdy w Proroku zaczęła pracować Pansy, ich jakość zdecydowanie się podwyższyła). Pół godziny później wyplątała się z pościeli i udała się do salonu, w drodze narzuciwszy na siebie szlafrok.

 Malfoy spał w samych spodniach, jego koszula, którą najwyraźniej zdjął w ciągu nocy, leżała na oparciu fotela. Jasne włosy opadały na twarz, a ręka zwisała z kanapy, niebezpiecznie balansując nad miską.

 Jednym zaklęciem Hermiona opróżniła ją, a później ruszyła do kuchni, by zrobić sobie kawę i przygotować Malfoyowi eliksir przeciwkacowy.

 Po dłuższych poszukiwaniach w szafkach, znalazła fiolkę z potrzebną miksturą. Zaniosła eliksir i szklankę wody na stolik w salonie, nie bardzo wiedząc jak ma się zachować. Nie chciała budzić Malfoya, ale z drugiej strony nie mógł on przecież zostać u niej wiecznie.

 Problem rozwiązał się sam, kiedy po kilku minutach jedzenia śniadania w kuchni, Hermiona usłyszała poruszenie i odgłos szklanki odstawianej na miejsce.

 — Granger? — głos dobiegający z salonu był ochrypnięty i zdecydowanie, zdecydowanie pociągający.

 — Jestem tutaj, Malfoy — powiedziała i z kubkiem kawy w ręku stanęła w kuchennych drzwiach, patrząc na mężczyznę, który wyszedł z salonu. Wyglądał zabawnie, z potarganymi włosami, w wygniecionych spodniach i jedną skarpetką na stopie.

 Obdarzyła go spojrzeniem pełnym politowania i zmarszczyła nos.

 — Idź pod prysznic, bo śmierdzisz jak stary alkoholik.

 Mężczyzna przewrócił oczami, ale posłusznie skierował się do łazienki.

 — Nie masz różdżki, prawda?  — spytała jeszcze, a on pokręcił głową. Westchnęła i również przewróciła oczami. — Jak się rozbierzesz, to rzuć mi swoje rzeczy, odświeżę je.

 Malfoy uśmiechnął się cynicznie, a później szybkim ruchem ściągnął spodnie, wziął z oparcia fotela swoją koszulę i rzucił je dziewczynie.

 — Po co ta skromność, Granger, no po co? — powiedział, idąc do łazienki w samych bokserkach.

 Dziewczyna stała na środku korytarza oblana rumieńcem, mając nadzieję, że on nie zdążył go już zobaczyć.

 Wpatrzona w drzwi, za którymi zniknął Malfoy, zastanawiała się kiedy to wszystko zdążyło się stać. Kiedy obdarzyli się zaufaniem, kiedy zniknęła wzajemna niechęć?

 Właśnie miała kierować się do sypialni, żeby się przebrać, ale usłyszała coś, co prawie sprawiło, że dostała zawału serca. Dzwonek.

 Hermionę sparaliżowało uczucie deja vu. Malfoy w łazience, ona otwierająca komuś drzwi.

Gdy dzwonek zabrzmiał drugi raz, dziewczyna wyrwała się z paraliżu. Rzuciła ciuchy blondyna na szafkę w przedpokoju, zasłoniła się mocniej szlafrokiem, a później nacisnęła klamkę.

 — Hej, Hermiono, gotowa?

 Dziewczyna oniemiała, nie rozumiejąc o czym mówi do niej stojąca w progu Ginny. Spojrzała na nią ze zdziwieniem.

 A potem jej się przypomniało. Uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

 — Na Merlina, Ginny! — zawołała ze zbolałą miną. — Przepraszam, zupełnie zapomniałam, że miałyśmy iść na zakupy…

 Rudowłosa westchnęła z delikatnym uśmiechem, wchodząc do środka.

 — Trudno, poczekam, a ty się ubieraj, mogę zaparzyć sobie kawę? Nie piłam jeszcze dzisiaj…

Ginny urwała, słysząc odgłos puszczonej wody dobiegający z łazienki. A potem jej wzrok prześlizgnął się na stertę męskich ubrań leżących na stoliku w przedpokoju. Odwróciła się w stronę przyjaciółki z ustami otwartymi ze zdumienia.

 — Hermiono, na Merlina, o czym ja nie wiem?

 — To na pewno nie tak jak myślisz… — zaczęła tłumaczyć się Granger, ale urwała, widząc wzrok Ginny, który zatrzymał się na męskiej koszuli. Rudowłosa miała dziwne wrażenie, że na kimś ją już widziała...

 — Czy to jest koszula Malfoya? — spytała podekscytowana.

 — Tak, to jest koszula Malfoya…

 — I to Malfoy jest teraz pod prysznicem?

 — Tak, Malfoy, ale…

 — To nie tak jak myślę, co? — powiedziała z ironią Ginny, uśmiechając się szeroko.

 — Zupełnie nie tak jak myślisz — stwierdziła Hermiona. — Malfoy tylko tutaj spał. Nie ze mną. To znaczy, ze mną w mieszkaniu, ale nie ze mną. Nawet nie w jednym łóżku, spał na kanapie, bo przyszedł do mnie w środku nocy i…

 Ginny wybuchnęła śmiechem, słysząc głupią paplaninę Hermiony, która płynęła z jej ust za każdym razem, gdy próbowała wytłumaczyć się z niezręcznej sytuacji.

 — Dobra, zrozumiałam — powiedziała, wciąż się śmiejąc, niezrażona zabójczymi spojrzeniami posyłanymi jej przez Hermionę. — W takim razie, co, przekładamy zakupy na popołudnie? W sumie to nie mam nic do roboty, Harry siedzi w pracy, a James jest u moich rodziców.

 — Byłoby wspaniale, Ginny, dziękuję. I przepraszam, że musiałaś się fatygować.

 Rudowłosa machnęła lekceważąco ręką.

 — To nic takiego — odwróciła się do drzwi i rzuciła na odchodne — Ubierz się, Hermiono, bo Malfoy nie wytrzyma i się na ciebie rzuci. O, cześć, Malfoy! — wzrok rudowłosej utknął ponad  ramieniem swojej przyjaciółki. Hermiona spłonęła rumieńcem.

 — Hej, Ruda — powiedział blondyn, który stał w drzwiach łazienki, owinięty w pasie ręcznikiem, z cynicznym uśmieszkiem przyklejonym do twarzy.

 — Do zobaczenia po południu — rzuciła Ginny i wyszła, a Hermiona zamknęła za nią drzwi.

Wzięła do ręki rzeczy Malfoya i odświeżyła je kilkoma zaklęciami, a później podała mężczyźnie, który nadal przyglądał jej się z uśmiechem.

 — Rzeczywiście, lepiej żebyś się ubrała, Granger — powiedział, cicho się śmiejąc, a ona na te słowa zarumieniła się lekko i założyła ręce na piersi.

 Wyminęła go bez słowa i zamknęła się w sypialni. Usiadła na łóżku, przez chwilę uspokajając swoje serce. To tylko Malfoy.

 Jej ręka powędrowała do zaokrąglonego brzuszka.

 To tylko Malfoy.

***

 Ginny była z natury niecierpliwa. Starała się wybaczać mężowi nieobecności w domu i fakt, że trudno jej było zajmować się Jamesem w pojedynkę. Jednak gdy harówka Harry’ego trwała już ponad kilka tygodni, jej porywcza natura wzięła górę nad rozsądkiem. A gdy pan Potter spóźnił się na obiad, pewnego czwartkowego popołudnia, zdecydowanie nie miała najlepszego humoru.

 — Potter, do jasnej cholery! — wrzasnęła zdenerwowana Ginny, machając kuchenną ścierką w stronę swojego męża. —  Ile ja mam czekać, co? Ile ja mam czekać, aż zjawisz się na ten pieprzony obiad?!

 Harry spojrzał na swoją żonę rozbawionym spojrzeniem. Uwielbiał, kiedy tak się złościła. Jej twarz nabierała odcienia włosów, a smukłe dłonie zaciskała w pięści. Obowiązkowym elementem furii pani Potter było też zwracania się do swojego męża po nazwisku i rzucanie przekleństwami na prawo i lewo.

 — Ginny, wiesz, że mam mnóstwo roboty w Ministerstwie…

 — Pobłażałam ci przez tyle czasu, i proszę o jeden obiad, JEDEN obiad w ciągu całego pieprzonego tygodnia, a ty i tak spóźniasz się na niego DWADZIEŚCIA MINUT…

 — Ginny…

 — CZY JA NAPRAWDĘ WYMAGAM TAK WIELE…

 — Do jasnej cholery, Ginny! — Harry podszedł do niej, wyrwał ścierkę z ręki i rzucił nią na drugi koniec kuchni. Jedną ręką przygwoździł swoją żonę do ściany i zachłannie pocałował.

 Ginny nie opierała się zbyt długo, odpowiadając na pocałunek z takim samym zapałem.

 — Przepraszam, przepraszam, przepraszam... — mruczał cicho Harry, schodząc pocałunkami na jej szyję, a ona jęknęła cicho i spojrzała na niego, oddychając szybko.

 — Dlaczego nie umiem się na ciebie długo gniewać, co? — zapytała, a on obdarzył ją zawadiackim uśmiechem i znów pocałował, tym razem o wiele delikatniej.

 — To co z tym obiadem?

 — Obiad poczeka — powiedziała pani Potter i rozwiązała mężowi krawat.

***

 Następne dni nie były już takie kolorowe. Aurorzy wciąż badali sprawę tajemniczej paczki, obłożonej - jak się okazało - kilkoma potężnymi czarnomagicznymi zaklęciami. Gdyby jej zawartość choć musnęła skóry dziewczyny, mogłoby się to skończyć tragicznie. Harry, mimo że nadal ze wszystkich sił starał dowiedzieć się czegokolwiek na temat sprawy Notta, spędzał o wiele więcej czasu w domu. Dzięki temu jego humor zdecydowanie się poprawił, mimo wielkiego zmęczenia.

 Ginny również próbowała chronić Hermionę na wszelkie możliwe sposoby, głównie starając się zająć jej myśli. Ciągle porywała ją na zakupy, wypady do kawiarni czy spotkania z Narcyzą, albo prosiła o zajmowanie się Jamesem. Państwo Weasley wybrali się na parę tygodni do Charliego do Rumuni, więc miała idealny pretekst, by zostawiać swojego syna u Hermiony, a nie u nikogo innego.

 Panna Granger pracowała za dwóch. Brała na siebie większość papierkowej roboty całego departamentu, połowę godzin pracy spędzając w biurze, a połowę w swoim domu. Nikt nie robił jej z tego powodu wyrzutów, a wręcz przeciwnie - Dean i inni pracownicy zachęcali ją do całkowitego przeniesienia się z pracą do swojego mieszkania. Ona jednak chciała być na bieżąco jeśli chodzi o sprawy Ministerstwa, więc przyjeżdżała do biura chociaż na dwie godziny.

 Nie widziała się z Malfoyem od czasu incydentu w jej mieszkaniu. Gdy miała wolną chwilę, rozmyślała nad powodem jego upojenia alkoholem tej nocy. Nie miała zielonego pojęcia, o co mogło chodzić, chociaż z drugiej strony, mógł być to nic nieznaczący incydent. Wiedziała jednak, że od pewnego czasu Malfoy musiał mieć dobry powód, żeby tak się upić. A przynajmniej to powiedział jej Blaise.

 Świat dowiedział się również o zaręczynach Pansy i Blaise’a, a Hermiona i państwo Potterowie dostali przepiękne, ręcznie wykonane zaproszenia na ich ślub. Dziwili się, że miał on się odbyć już za trzy miesiące, jednak w świecie czarodziejów nie takie rzeczy się zdarzały. Nawet sami Potterowie trwali w narzeczeństwie niecałe cztery miesiące, aby później zmienić swój stan cywilny.

 Było już po godzinach pracy, ale ona nadal siedziała w swoim biurze. Astoria dawno już wyszła, ale było jej to na rękę - gdy się widziały, miała wrażenie, że sekretarka nie marzy o niczym innym oprócz wydrapania jej oczu. Wciąż miała do Hermiony żal, że na Balu Bożonarodzeniowym Malfoy wolał tańczyć z nią.

 Spakowała rzeczy do torby, paroma zaklęciami uporządkowała biurko (nigdy nie wychodziła z gabinetu, jeśli nie panował w nim porządek) i ruszyła do drzwi. Otworzyła je i odwróciła się jeszcze, by ostatni raz rzucić okiem na biuro i prawie wpadła na Malfoya, wyraźnie zmierzającego do jej gabinetu i niosącego ze sobą dwa papierowe kubki. Spojrzała na niego zaskoczona, a on uśmiechnął się swoim markowym, malfoyowskim uśmiechem.

 Uwielbiała, gdy nosił kitel, tak jak tego wieczoru. To chyba ciąża tak działała na jej libido, ale ostatnimi czasy Draco Malfoy pociągał ją jak nigdy, chociaż nikomu by się do tego nie przyznała.

 — Granger — powiedział, patrząc na nią z radosnymi iskierkami w oczach.

 — Malfoy — odpowiedziała wesoło. Miała dobry humor, udało jej się sfinansować pewną trudną akcję, wyłapując kruczek w dokumentach.

 — Wychodzisz już? Myślałem, że wypijemy razem herbatę — powiedział, wskazując głową na dwa trzymane kubki.

 Hermiona poprawiła torbę na ramieniu i delikatnie wycofała się w głąb gabinetu.

 — W sumie, to mogę jeszcze trochę zostać.

 Malfoy uśmiechnął się i podał jej kubek, a potem podszedł do jej biurka i oparł się na nim, poklepując miejsce obok siebie. Hermiona niepewnie usadowiła się obok niego.

 — Jak się czujesz? — spytał, przeszywając ją wzrokiem.

 — Fizycznie? Świetnie — powiedziała, a on stwierdził, że rzeczywiście wygląda bardzo dobrze.  — Nie mam już tylu nudności, za to ciągle chce mi się jeść — zaśmiała się. — Muszę zacząć się pilnować, bo niedługo zacznę wyglądać jak chodząca kluska.

 — Do zapamiętania: kupować Granger ciastka — powiedział ze śmiechem, a ona dała mu kuksańca w bok. Po chwili jednak spoważniał. — A psychicznie?

 Wzruszyła ramionami i wzięła łyk swojej herbaty. Była przepyszna, truskawkowa. Zastanawiała się, skąd Malfoy wie, że uwielbia wszystko co truskawkowe.

 — Nie wiem — odpowiedziała zgodnie z prawdą. Nie była pewna swoich uczuć w bardzo wielu kwestiach.

 Skinął głową ze zrozumieniem.

— Mogę o coś spytać?

 — Właśnie to zrobiłaś — uniósł jedną brew i uśmiechnął się z ironią. — Ale możesz zapytać się jeszcze raz, jeśli o to chodzi.

 Przewróciła oczami.

 — Dlaczego upiłeś się… wtedy? — spytała z lekkim wahaniem.

 Malfoy milczał przez chwilę.

 — Blaise i Pansy się zaręczyli — powiedział w końcu, a ona spojrzała na niego zaskoczona.

 — I właśnie dlatego nawaliłeś się w barze? Bo twój najlepszy przyjaciel się zaręczył?

 — Z moją najlepszą przyjaciółką. Tak.

 Zmarszczyła brwi w zdziwieniu.

 — Nie rozumiem.

 — Nie oczekuję tego — stwierdził, biorąc łyk herbaty.

 — Ale ja oczekuję, że mi wytłumaczysz — powiedziała, świdrując go wzrokiem.

 Westchnął ze zrezygnowaniem, patrząc dziwnie na upartą byłą Gryfonkę.

 — Odkąd pamiętam byliśmy we trójkę. To znaczy…. był jeszcze Crabbe i Goyle, ale to straszni idioci, zadawałem się z nimi z polecenia ojca, nic więcej. Był taki czas, że spotykałem się z Pansy, ale potem stwierdziłem, że to bez sensu. To tak, jakbym umawiał się z własną siostrą.

 Pociągnął łyk herbaty i zamilkł na chwilę.

 — A teraz… teraz oni są razem — powiedział w końcu.  — Myślałem, że Blaise będzie tak samo nastawiony do Pansy jak ja. A nie był. Powiedział mi, że już na szóstym roku coś do siebie czuli. Nie widziałem tego, byłem zajęty innymi sprawami — zaśmiał się. — Po prostu… czuję się z tym wszystkim tak dziwnie. Życzę im jak najlepiej, ale jeśli się nie uda? Jeśli zerwą zaręczyny albo się rozwiodą? Nic nie będzie takie jak dawniej.

 Hermiona pokiwała głową i uśmiechnęła się delikatnie.

 — Rzeczy się zmieniają, Malfoy. Wszystko się zmienia i musimy stawiać temu czoła.

 Spojrzał na nią badawczym spojrzeniem, starając się ją rozszyfrować. Była chodzącą niespodzianką, co chwila go zaskakiwała.

 — Nie sądzę jednak, żeby Blaise’owi i Pansy groził rozwód — dodała. — Nie widzą poza sobą świata.

 — Małżeństwo wiele zmienia — powiedział Malfoy i uśmiechnął się krzywo.

 — Strasznie stereotypowe myślenie — prychnęła w odpowiedzi. — Harry i Ginny są ze sobą lata, a ich relacja zmieniła się tylko na lepsze.

 Malfoy pokiwał głową z niedowierzaniem.

 — Wieczna optymistka, co? — zaśmiał się ironicznie, ale ona to zignorowała.

 Siedzieli jeszcze chwilę w ciszy, co jakiś czas podnosząc kubki do ust. W końcu Hermiona odważyła się odezwać ponownie.

 — Jest coś, o czym chciałam z tobą porozmawiać.

 Malfoy spojrzał na nią pytająco.

 — Musimy w końcu wybrać imię dla naszego syna — powiedziała i dodała zaciętym tonem. — Wiem, że w arystokratycznych rodzinach imiona dzieci mają duże znaczenie i wybiera je ojciec, ale ja…

 — Granger, ogarnij się — przerwał jej, śmiejąc się. — Nie będę cię zmuszał do żadnego imienia, nie jestem własnym ojcem. Wybierzemy je razem, choć od razu mówię, że raczej trudno trafić w mój gust.

 — To akurat wiem — prychnęła, przyglądając się swoim splecionym na kubku palcom.

 — Masz już jakieś typy? — spytał.

 Dziewczyna spojrzała na niego niepewnie.

 — Co powiesz na… Zack?

 — Chyba sobie żartujesz, imię jak dla psa — prychnął. — Scorpius?

 — Nie nazwę mojego dziecka takim imieniem — odpowiedziała, przewracając oczami. — Wyobrażasz sobie reakcję rówieśników w szkole?

 Malfoy spojrzał na nią cynicznie, a ona zaśmiała się, myśląc o jego imieniu.

 — Dominic? — podsunęła.

 — Zbyt mugolskie — powiedział, a ona spojrzała na niego oburzona. Zaśmiał się tylko. — No to może… Patrick?

 — A to niby nie mugolskie imię? — spytała, przewracając oczami. — Nie podoba mi się. Brzmi strasznie sucho.

 Teraz to on przewrócił oczami.

 — No dobra, mam jeszcze jedną propozycję. Caleb — powiedziała, patrząc na jego reakcję. Znieruchomiał, chwilę się zastanawiając.

 — Tak szczerze, to… podoba mi się.

 — Naprawdę? — spytała zdziwiona.

 — Nie.

 — Na Merlina, Malfoy….! — warknęła, a on zaśmiał się i posłał jej kuksańca w bok.

 — Żartuję, bardzo mi się podoba. Serio.

 Obdarzyła go szczerym uśmiechem, trochę niepewna.

 — Caleb Granger - Malfoy — powiedziała, smakując nazwisko swojego syna i próbując się do niego przyzwyczaić.

 — Wypraszam sobie, Malfoy - Granger — stwierdził oburzony, a ona przewróciła oczami.

 — Caleb Malfoy -Granger, niech ci będzie — zgodziła się, a on kiwnął głową z cynicznym uśmiechem i wstał. Wyrzucił papierowy kubek po herbacie do kosza stojącego w kącie i ruszył do drzwi.

 Patrząc na niego, wykonującego takie prozaiczne czynności w jej obecności, nigdy nie mogła uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Zawsze, jakaś mała część niej, zastanawiała się jak to możliwe, że po tylu latach nienawiści spędzają ze sobą czas, przekomarzają się i jakoś ze sobą żyją, znosząc swoje wzajemne humorki.

 Byli przyjaciółmi, to wiedziała. Wiedziała, że może na niego liczyć, a on wiedział, że może liczyć na nią. Gdyby ona w nocy przyszła spita do jego mieszkania (co oczywiście nie mogło się stać ze względu na jej ciążę), Malfoy na pewno zrobiłby to samo, co ona zrobiła dla niego.

 Czasem jednak, patrząc na niego i wypowiadając w myślach słowo przyjaciel, czuła bardzo dziwną pustkę. Jej wzrok i ręka wędrowały odruchowo w stronę zaokrąglonego brzucha, a głowę nawiedzały myśli, czy przyjaźń to naprawdę wszystko, czego chce.

 Gubiła się w tym wszystkim, część myśli, emocji i odruchów przyporządkowując ciąży i jej skutkom. Nie mogła jednak podpiąć pod ciążowe dolegliwości tego dziwnego, dławiącego ją uczucia, którym darzyła blondwłosego mężczyznę.

 Malfoy rzucił jej zamyślone spojrzenie.

 — Caleb Paul Malfoy - Granger — powiedział, znikając za drzwiami. Dziewczyna otworzyła usta ze zdziwienia. Siedziała jak sparaliżowana, nie wiedząc jak zareagować na jego słowa. Łzy wzruszenia napłynęły do jej oczu, a ona w końcu wyrwała się z letargu i wybiegła z gabinetu.

 Dogoniła go przy windach, patrzył na nią nieco zdziwiony.

 — Dziękuję — powiedziała. Podeszła bliżej, oparła dłonie na jego policzkach i obdarzyła delikatnym pocałunkiem w usta. Uśmiechnęła się, patrząc na jego zdezorientowaną minę. — Nawet nie wiesz, ile znaczy dla mnie to, co powiedziałeś.

 Odwróciła się i zniknęła za zakrętem. Malfoy jest jedną wielką zagadką, pomyślała, kierując się w stronę gabinetu. Pamiętał imię ojca Hermiony. I sam zaproponował, by nadać dziecku drugie imię właśnie po nim.

 Blondyn wciąż stał jak sparaliżowany, delikatnie dotykając swoich ust, na których wciąż czuł wargi byłej Gryfonki.

***

  — Nie wierzę w to — stwierdził Harry, chodząc po swoim gabinecie w tę i z powrotem. — Nigdy w to nie uwierzę. To niemożliwe.

 — Też nie chcę w to wierzyć, Harry — powiedział Dean, patrząc na szefa Biura Aurorów zza swojego biurka. — Ale mamy bardzo mocny dowód, paczka została wysłana z jego gabinetu!

 — To jeszcze nic nie znaczy. Ktoś mógł się włamać!

 — Malfoy znany jest z tego, że zamyka swój gabinet bardzo dokładnie… Ma tam w końcu wartościowe dzieła sztuki. Nikt nie ma do niego dostępu, nawet ten młody asystent, Michael. Malfoy zawsze zabezpiecza drzwi zaklęciami, na które nie pomoże zwykłe Alohomora.

 Harry westchnął i usiadł na krześle na przeciwko Thomasa.

 — To jedyny trop jaki znaleźliśmy od długiego czasu — powiedział cicho. — Nie mogę go zlekceważyć. Ale nigdy, przenigdy nie uwierzę, że Malfoy jest w to wszystko uwikłany.

 Dean pokiwał głową.

 — Najwyraźniej ktoś chce mu zaszkodzić. Mimo upływu lat łatka byłego Śmierciożercy nadal się go trzyma. Ludzie będą skłonni uwierzyć w bzdury na jego temat.

 Harry wziął do ręki dokumenty leżące na biurku i jeszcze raz przejrzał analizę nałożonych na pudełko zaklęć. Wszystko się zgadzało. Użytych klątw uczono Śmierciożerców od początku ich służby u Voldemorta, więc Malfoy mógł je znać.

 — Co musimy zrobić? — spytał, chociaż znał odpowiedź, zwracając swoje zielone oczy w stronę Deana.

 — W tym momencie? Zaprosić Malfoya na przesłuchanie. I go aresztować.

 Zapadła cisza. Harry odłożył pergamin na biurko i westchnął cicho. Wstał a potem omiótł gabinet Thomasa zmęczonym spojrzeniem. Miał dosyć tej sprawy.

 — Wezwij go — polecił, a później wyszedł z biura.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Witam wszystkich bardzo serdecznie!
Przepraszam, że musieliście tyle czekać, ale mam teraz sporo na głowie. Dziękuję za mnóstwo komentarzy, imienne podziękowania kieruję do mojej kochanej, cudownej Lupi, której komentarze od zawsze sprawiają, że nie umiem utrzymać powagi przez kolejne dwa dni! <3
Ostatnio ktoś narzekał, że nie było zbyt wiele Dramione. Dziś jest i to sporo! Mam nadzieję, że Was w tym względzie nie zawiodłam.
No to co... Na tym chyba koniec. Bardzo dziękuję za wszelkie komentarze. Jesteście niesamowici!