4. Czyż jest coś bardziej rozkosznego dla silnego męża niż zemsta?

      

Nawet nie zastanowił się, gdy zapukał do jej drzwi. Dlaczego to robił? Sam nie wiedział, ale czuł jakiś wewnętrzny przymus, który kazał mu iść do matki swojego dziecka. Nie miał złudzeń, że dziewczyna nie przeczytała "Czarownicy".  Pozostawało pytanie: jak zareagowała? 

Hermiona nadal siedziała na kanapie na otwartym artykułem gdy usłyszała pukanie. Niewiele się zastanawiając, podeszła do drzwi i otworzyła. Nie zdziwiła się specjalnie, widząc Malfoya. Stali chwilę nie odzywając się do siebie, a później Hermiona bez słowa przepuściła go, by wszedł do mieszkania. Zamknęła drzwi na zasuwkę, a potem podążyła za mężczyzną, który pokierował się do małego saloniku, w którym zwykle dziewczyna spędzała czas. 

Hermiona zlustrowała go wzrokiem. Miał na sobie długi, elegancki płaszcz, który odpiął wchodząc do mieszkania. Pod spodem widzała ciasno opinający się granatowy sweter, oraz czarne, proste spodnie. 

- Już się napatrzyłaś, Granger? - powiedziała, a Hermiona odwróciła wzrok, speszona. Nie zdawała sobie sprawy, że jej zainteresowanie strojem Malfoya było tak widoczne. Na ustach mężczyzny wykwitł kpiący uśmieszek. - Wiem, że mam boskie ciało, ale nie musisz od razu rozbierać mnie wzrokiem...

- Chyba w twoich snach, Malfoy - warknęła dziewczyna, czym tylko rozśmieszyła stojącego przed nią Dracona.  - Przyszedłeś tutaj by się ze mnie naśmiewać? Jeśli tak, to już możesz wychodzić.

- Spokojnie, dziewczyno... - powiedział Malfoy nadal się uśmiechając. - Nie bądź taka ostra.

Z jej ust wydobyło się ciche westchnięcie zrezygnowania. Nie miała ochoty na słowne utarczki z arystokratą.

- Powiesz mi w końcu, jaki jest cel twojej wizyty? - powiedziała ze sztuczną uprzejmością, dbając o to, by jej rozmówca ową sztuczność dostrzegł. Usiadła w fotelu, zachęcając go do tego samego podniesieniem ręki. Gdy tylko Malfoy usadowił się po drugiej stronie, powiedział:

- Chcę dać popalić Ricie Skeeter. - wskazał na otwarty artykuł leżący na stoliku.

- Nie tylko ty - wypaliła cicho Granger, na co Malfoy uniósł brwi. 

- Czyżby panna Kulturalna-I-Dobra-Dla-Całego-Świata planowała zemstę?

- A żebyś wiedział, Malfoy, a żebyś wiedział - odpowiedziała, widząc zdumioną, a jednocześnie zadowoloną minę rozmówcy.

Po godzinnej dyskusji mieli już plan. Nie obyło się bez wielu małych sprzeczek, wrednych, jednoznacznych aluzji (oczywiście ze strony Malfoya) oraz różnic zdań, ale w końcu jakoś doszli do porozumienia. Kiedy tej nocy mężczyzna opuszczał mieszkanie Granger, czuł, że ma przed sobą niezapomniane przeżycia.  W końcu, nie codziennie układa się plan zemsty na wrednej redaktorce razem ze swoim odwiecznym wrogiem, a jednocześnie matką swojego dziecka. Chwilę musiał zastanowić się jakby brzmiałyby te słowa, gdyby wypowiedział je na głos - szczerze mówiąc, było to zbyt poplątane nawet dla niego samego. 

Gdy stanął w drzwiach, rzucił jeszcze niby od niechcenia:

- Moja matka chciałaby cię poznać, Granger.

Hermiona zdębiała. Mimo że spodziewała się, że do spotkania z babcią swojego dziecka kiedyś dojdzie, to nie myślała, że tak szybko.

- Jasne, Malfoy - powiedziała spokojnie, ale w środku wprost się gotowała. Nie miała zielonego pojęcia, co sądzi o niej Narcyza Lorde i spodziewała się najgorszych rzeczy.  - Wyślij mi sowę, czy coś.

Po tych słowach mężczyzna opuścił mieszkanie. 

***

Hermiona czekała na Malfoya na brukowanej uliczce. Wiatr smagał jej policzki, a listopadowe chmury gromadziły się nad jej głową. Przeklęła swoją głupotę, ponieważ wzięła tylko cienki płaszczyk. Po chwili poczuła, jak ogarniają ją dreszcze zimna. Już chciała się deportować do domu, by szybko cię przebrać, jednak usłyszała charakterystyczny trzask i obok niej pojawił się Malfoy. Jak zwykle wyglądał zniewalająco. Tak, Hermiona wstydziła się tego, ale musiała przyznać - Draco Malfoy był cholernie przystojny. Jasne włosy były lekko nastroszone, a ich właściciel pożegnał się z żelem. Stalowoszare oczy patrzyły bystro, ale jednocześnie dosyć chłodno na otaczający świat. Prosty nos, no i te usta. Może Hermiona niewiele pamiętała z nocy, w której poczęli dziecko, ale pocałunki zapadły jej głęboko w pamięć. Nie można też zapomnieć o ciele, którym dysponował blondyn - muskuły, których się dorobił świadczyły o wielkim wysiłku włożonym w dobry wygląd.

Granger odwróciła szybko wzrok, żeby nie dać jej towarzyszowi pretekstu do kolejnej uwagi o pożeraniu go wzrokiem. Zwróciła głowę ku niebu i rzekła:

 - Czyż to nie idealna pogoda by dokonać włamania, Malfoy?

Mężczyzna uśmiechnął się lekko w swój typowo malfoyowski sposób, by później rzucić okiem na prezentację dziewczyny. Granger po wojnie zmieniła się nie do poznania. Włosy, niegdyś nastroszone, teraz spływały delikatnymi falami, kończąc się za biustem. Mały, zgrabny nosek, proste usta (ach, usta Granger!), oraz niesamowite orzechowe oczy. Do tego figura - Hermiona nie należała do kobiet przesadnie wychudzonych - tu i ówdzie zaokrągliła się jak na kobietę przystało. Czego więcej było potrzeba do szczęścia?

Ale stali tam, jedno kompletnie różne od drugiego. Oboje zdawali sobie sprawę ze swojej atrakcyjności i rozpamiętywali tamtą noc. Cóż, pewnie cieszyliby się bardziej, gdyby pamiętali nieco więcej. Niestety, alkohol to rzecz bardzo podstępna. 

- Idziemy? - powiedział Draco w końcu wracając do rzeczywistości. Hermiona drgnęła, wyrywając się z zamyślenia, a jednocześnie trochę z zimna. 

Skinęła głową i dziarskim krokiem ruszyła przed siebie, nie czekając na towarzysza. Może było to trochę dziecinne z jej strony, ale bała się przebywać tak długo w jego towarzystwie. Nie bała się jego, ale bała się swoich reakcji. Przecież, mimo wszystko, był to jej wróg. No dobra, nie było między nimi już tej wrogości co kiedyś, ale nadal go nie lubiła. Nadal był tylko zarozumiałym, wrednym, arystokratycznym ignorantem o boskim ciele...

W końcu dotarli do posiadłości. Zaczęło się coraz bardziej ściemniać i oboje wiedzieli, że to już ten moment. Zamierzali włamać się do posiadłości Rity Skeeter i byli tak zdeterminowani, że powstrzymać ich mógł chyba tylko sam Voldemort.

Ktoś mógłby powiedzieć, że to szaleństwo. Ryzykować swoją karierę - bo oboje niewątpliwie to robili - dla jednego, głupiego artykułu? Ale ten ktoś musiałby nie znać ani Hermiony Granger - najbardziej upartej osoby na świecie, ani Dracona Malfoya - człowieka, który nigdy nie dawał sobą pomiatać. Tak, ta dwójka tworząc duet była gotowa włamać się do domu - wiedząc doskonale, że to nielegalne. 

Posiadłość była wielka, zbudowana jeszcze w poprzednim stuleciu. Dookoła rozciągał się płot opleciony bluszczem z małą, srebrną furteczką. Ogród był wypielęgnowany do ostatniego źdżbła trawy - piękne kwiaty, skalniaki i wysokie, niewątpliwie już stare drzewa komponowały się piękną całość. 

Podeszli do furtki, a Hermiona wyszeptała ciche zaklęcie, by później śmiać się z ignorancji pani domu. Drzwiczki otworzyły się z cichym skrzypnięciem, a dziewczyna szczerze zdziwiła się, że nie trzeba było uciekać się do trudniejszych sztuczek. 

W ciszy okrążyli dom, podążając ścieżką w ogródku. Słychać było pohukiwanie sowy i chrzęst butów na żwirze. Wiedzieli, że główne drzwi domu zabezpieczone są trudniejszymi zaklęciami niż furtka, ale znali też sekretne przejście Skeeter prowadzące wprost do jej kuchni (Draco miał parę znajomości tam gdzie trzeba). Skierowali się do małej altanki położonej prz rozłożystym dębie. Draco szepnął lumos i zaczął przeczesywać krzaki. Po chwili z cichym przekleństwem otwierał już klapę, który wypatrzył wśród panującej wszędzie zieleni. 

- Panie przodem - mruknął, a Hermiona rzuciła mu zniecierpliwione spojrzenie. Naprawdę nie mieli czasu na takie ceregiele. Rita ma wrócić do domu za jakieś dwie godziny, a ona nie miała pojęcia ile czasu zajmie jej szukanie tego, co chcieli znaleźć. 

Mimo wszystko ruszyła do włazu, by później schodzić po drabinie w dół. Znalazła się w korytarzu, który oświetliła za pomocą różdżki. Poczekała na Malfoya, któremu schodzenie zajęło nieco dłużej (musiał jeszcze zamknąć klapę) i razem ruszyli w mrok. 

Hermiona mogła się do tego nie przyznawać, ale towarzysząca tej wyprawie adrenalina przypominała tę, którą czuła, gdy włamywali się do Banku Gringotta. Może nie było to przedsięwzięcie na taką samą skalę, ale po paru latach, ta mała odskocznia od papierkowej roboty naprawdę ją ekscytowała. No i robiła to z Malfoyem, co zawsze dodawalo wszystkiemu pikanterii. 

Szli jeszcze chwilkę, by zobaczyć kolejną drabinę. I tym razem Malfoy przepuścił ją przodem, ale dziewczyna kategorycznie się sprzeciwiła, tłumacząc się tym, że nie da rady otworzyć klapy. Prawda była jednak taka, że nie chciała świecić przed Draconem tyłkiem, który aktualnie opinały ciasne jeansy. Mężczyzna tylko westchnął i przewróciwszy oczami, podążył jako pierwszy. Hermionę naprawdę kusiło by spojrzeć na jego cztery litery, ale zmusiła się do patrzenia w swoje buty. 

Kiedy Draco z lekkim sapnięciem otworzył klapę i zniknął u góry, dziewczyna wspięła się po drabinie. Rozejrzała się po kuchni. Urządzona była w starym stylu, jednak z klasą. Dziewczyna jednak nie wpatrywała się dłużej w wystrój pomieszczenia, a ruszyła za Draconem, który już zaczął szperać w szpargałach w gabinecie, znajdującym się na prawo od kuchni. 

- Ja sprawdzę biurko, ty zobacz tę komodę - powiedział cicho, a ona tylko skinęła głową.

Pracowali w milczeniu, przerzucając dokumenty. Większość z nich dotyczyła starych spraw i dawno zakończonych już skandali, więc praca była naprawdę żmudna. Dziewczyna zauważyła nawet pamiętnik Skeeter, ale nie chciała go ruszać. Według niej już wystarczająco mocno naruszyli prywatność wścibskiej redaktorki, chociaż dziewczyna wiedziała, że Rita nie powstrzymałaby się od zajrzenia, gdyby chodziło o pamiętnik Hermiony.

Atmosfera nie była napięta, raczej nieco niezręczna. W końcu robili coś razem - Draco Malfoy i Hermiona Granger, a ich umysłów nie spowijał alkohol. 

Minęła godzina, a oni nadal nic nie mieli, niecierpliwie przerzucali wielkie sterty pergaminów. Oboje nie umieli się nadziwić, że ktoś może mieć w domu tyle dokumentów.

- Granger... - powiedział wolno Draco. - Ja chyba coś mam.

Dziewczyna, która aktualnie czytała listę zakupów Szefa Departamentu Transportu Magicznego, oderwała się od kartki i wzięła małą kartkę, który podawał jej Malfoy.

Przestudiowała papierek i z głośnym świstem wypuściła powietrze.

Znaleźli czego szukali, ale ona wcale nie była zadowolona. Cóż, chyba nie znalazła by się ani jedna osoba zadowolona z faktu, że twój (niegdyś) najlepszy przyjaciel cię sprzedał. 

***

Gdy znaleźli się już w mieszkaniu Granger, dobiegała północ. Zanim skopiowali ową małą karteczkę, pozacierali wszelkie ślady swojej obecności i ruszyli z powrotem drogą przez tunel na zewnątrz, minęło trochę czasu. Teraz siedzieli w ciszy, czytając notatkę ponownie.

9.11, róg Abbey Road, godz. 19.30. Spotkanie z Ronaldem Weasleyem, powód: Hermiona Granger i Draco Malfoy. Weasley twierdzi, że Granger dostała zapłatę za noc z Malfoyem.

Status: WAŻNE!

- Zabiję go - powiedział chłodno Malfoy, a dziewczyna przewróciła oczami. 

- Nie zabijesz - powiedziała, a on zrobił kwaśną minę. - Nie zrobisz mu nic co jest poza naszym planem, Malfoy.

- Szczerze mówiąc, teraz plan jest dosyć łatwy - powiedział zgryźliwie. - Trochę bałem się co by było, gdyby tą plotkę rozpuściła kobieta, nie wiem, co byśmy zrobili...

- Ja już bym coś wymyśliła, Malfoy. Jednak... no cóż, informatorem Rity jest mężczyzna, więc rzeczywiście, jest prościej.

- Ron Weasley jest tylko rudą imitacją mężczyzny - powiedział dobitnie Draco, a później podniósł się z miejsca i ruszył do drzwi. Gdy dziewczyna zamykała je za nim, wciąż słyszała te wyciśnięte z nienawiścią Ron Weasley...

- Wszystko się zmienia, maluszku - szepnęła do swojego brzucha.

***

Następnego dnia wprowadzili w życie resztę swojej intrygi. Hermiona zauważyła że plotkowanie na temat jej ciąży przestały być takie powszechne i szczerze mówiąc cieszyła się z tego niezmiernie. Wiedziała, że był to tylko kolejny głupi skandal, który prędzej czy później ucichnie. Mimo to, nie miała najmniejszego zamiaru pozostawić tego bez odzewu.

Dziewczyna wysłała do tygodnika "Czarownica" sowę, a później zaczęła zabierać się za rozpowiadanie plotki. Draco obiecał, że sam też zajmie się tym w Świętym Mungu. 

Gdy wychodziła z pracy, czuła, że następnego dnia nowe wieści będą stanowiły niemałą pociechę dla znudzonych życiem pracowników Ministerswa Magii.

Czy gryzło ją sumienie? Na pewno trochę, ale zdawała sobie sprawę, że nie krzywdzi nikogo kto by na to nie zasłużył. Tak, Hermiona Granger już dawno przestała być cnotliwą panienką, czego ostatnie wydarzenia były idealnym przykładem. 

***

- Udało nam się, Malfoy, naprawdę nam się udało! - powiedziała rozradowana dziewczyna.

Stali właśnie na korytarzu Ministerstwa Magii następnego dnia rano. Gdy tylko weszła do pracy dotarła do niej wieść o tym, że Ron Weasley związał się z Ritą Skeeter i planują wspólne życie. Dowodem na to ma być liścik miłosny, napisany przez Skeeter do Wesaleya (oczywiście podrobiony przez Hermionę), który krążył teraz gdzieś w eterze.

- Widzisz,  Granger, to już kolejna rzecz która wyszła nam zrobiona wspólnie - powiedział ze swoim klasycznym uśmieszkiem na ustach. Hermiona przewróciła oczami na głupią aluzję mężczyzny. Po chwili jednak Malfoy spoważniał i powiedział:

- A teraz wybacz, ale nie przyszedłem tutaj tylko po to by pławić się w naszym zwycięstwie. Chciałem się ciebie zapytać... Dlaczego jeszcze nie zgłosiłaś się do żadnego uzdrowiciela, żeby zbadał ciążę?

Dziewczyna spojrzała na niego zaciekawiona jego zachowaniem. On martwił się o dziecko.To naprawdę coś... 

Nie dziwiła się skąd Malfoy czerpie informacje, czy była u uzdrowiciela, czy też nie. W końcu, był jednym z najlepszych w swoim fachu, znał kolegów z pracy i któryś z nich, zajmujący się prowadzeniem ciąż, na pewno by mu coś powiedział. 

- Byłam u mugolskiego lekarza, Malfoy...

Od razy pożałowała wypowiedzianych słów. Mężczyzna wciągnął powietrze do płuc z takim świstem, że parę osób na korytarzu obejrzało się.

- Nigdy więcej nie chce słyszeć o żadnych mugolskich doktorach, Granger! - powiedział groźnie i niebezpiecznie zbliżył się do jej twarzy. - Masz jutro zgłosić się do pani Finnigan w Mungu, rozumiemy się? Załatwię ci wizytę, ale masz tam przyjść!

Hermiona westchnęła. Nie chciała psuć sobie swojego świetnego humoru na bezsensowne kłótnie z Malfoyem. Mimo to, zdenerwował ją fakt, że mężczyzna chce układać jej plan zajęć. 

- Jestem już chyba na tyle dużą dziewczynką, żeby sama zadecydować gdzie będę się leczyć, nie uważasz? - wypaliła. 

Po raz drugi tego dnia pożałowała wypowiedzianych słów. 

Blondyn zbliżył się do niej i musnął ustami jej policzek, a jego oddech owiał jej szyję. Pod Hermioną ugięły się nogi. Co mogła poradzić, że ten wredny laluś tak na nią działał? 

- Pójdziesz tam, czy ci się to podoba czy nie - warknął cicho prosto do jej ucha, a cała ochota żeby z nim dyskutować przeszła jej w jednej chwili. 

Westchnęła, wiedząc że musi przyznać się do swojej porażki.

- Dobrze, Malfoy, pójdę. 

Mężczyzna uśmiechnął się triumfalnie i odsunął od niej.

- Grzeczna dziewczynka. A teraz wybacz, Granger, ale muszę wracać do szpitala. 

Po tych słowach zostawił dziewczynę samą, przeklinającą się w duchu za swoją słabość.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~ 

Cześć wszystkim! Powiem Wam, że ja uważam ten rozdział za najlepszy. Ma fajną długość no i przyjemnie mi się go pisało ;)
Dzięki za wszystkie komentarze, one bardzo motywują do działania.
Jutro wyjeżdżam na kolonie i nie będzie mnie tydzień. Gdy wrócę, zabiorę się do pisania, chociaż jeżeli nad morzem dopadnie mnie wena, to i tam coś szybko naskrobię na komórce :)
Do zobaczenia za tydzień! <3
Enjoy, 

xx