7. Wszyscy ludzie w gruncie rzeczy są lepsi aniżeli ich zewnętrzne oblicze, niż krępujące ich pozory.

So, so you think you can tell

Heaven from Hell,

Blue skies from pain.

Can you tell a green field

From a cold steel rail?

A smile from a veil?

Do you think you can tell? *

Od tak dawna nie słuchała muzyki. Kiedyś kochała to, pomagało jej się uspokoić. Stojąc przy gramofonie, z którego cicho leciało Wish you were here, nie umiała zrozumieć, czemu przestała spędzać czas w ten sposób. Zamknęła oczy i delektowała się dźwiękami.

Usiadła w fotelu, wzięła do ręki kakao i słuchała utworu do końca. Po chwili muzyka zmieniła swój klimat. No tak, Have you cigar, kolejny numer na płycie o wiele różnił się od poprzedniego utworu. Hermionie zupełnie to nie przeszkadzało, uśmiechnęła się delikatnie słysząc muzykę i kołysała w boki.

Z takiego właśnie nastroju wyrwał ją dzwonek do drzwi. Westchnęła cicho, wstała i ruszyła do wejścia, pozwalając jednak muzyce dalej grać. Przystanęła na chwilkę przy lustrze, by oszacować swój wygląd. Miała na sobie szare spodnie od dresu, ciemnozieloną bluzę z kapturem, a włosy związała w niedbałego koka. Uwielbiała taki strój, luźny i nieobowiązujący.

Otwierając drzwi miała nadzieję, że to któryś z jej przyjaciół, ponieważ nie chciała nie pokazywać się w takim stanie nikomu obcemu, a poza tym szczerze nie miała ochoty na oficjalne gadki.  Nieźle się przeliczyła, widząc Malfoya, nonszalancko opartego o framugę.

— Granger — powiedział, a ona westchnęła i odsunęła się by bez słowa przepuścić go w drzwiach. Wszedł do salonu, a ona podążyła za nim.

— W czym mogę ci pomóc, Malfoy?

Mężczyzna jednak nie słuchał, zafascynowany grającą w mieszkaniu muzyką.

— Nie wiedziałem, że słuchasz klasyki rocka, Granger. Niezły wybór — stwierdził, obracając w dłoni pudełko od płyty. — Osobiście wolę The Wall, ale podobno o gustach się nie dyskutuje.

Dziewczyna spojrzała na niego z nutą rozbawienia, po czym podeszła do szafki i wyjęła płytę, o której mówił. Zatrzymała aktualnie grającą, by zastąpić ją trzymaną w ręce. Już po chwili z gramofonu płynęły ciche dźwięki  In The Flesh, a mężczyzna uśmiechał się nieznacznie.

— Dla ciebie wszystko, Malfoy — powiedziała sarkastycznie i wskazała mu miejsce na kanapie. — Napijesz się herbaty?

— Czemu nie? — spytał, lekko zdziwiony propozycją dziewczyny. Skinęła głową i ruszyła do kuchni. Wstawiła wodę, wyjęła kubki na herbatę, by już po chwili wchodzić do salonu z dwoma parującymi napojami.

Malfoy stał i oglądał zdjęcia w ramkach stojących na małej komódce, gdy dziewczyna wręczyła mu herbatę.

— Ile miałaś tutaj lat? — spytał, wskazując na zdjęcie kilkuletniej Hermiony huśtającej się na huśtawce stojącej w ogródku rodzinnego domu i jej śmiejącego się ojca.

— Pięć, jeśli się nie mylę — powiedziała cicho, wpatrując się w zdjęcie i powstrzymując cisnące się pod powiekami łzy. Nie chciała się rozklejać przy Malfoyu, więc upiła łyk gorącej herbaty i odwróciła się od komódki. — Mogę zapytać po co przyszedłeś?

       Draco odwrócił się od zdjęcia i odłożył kubek na stolik, by wyciągnąć zza pazuchy małą, kremową kopertę. Wręczył ją dziewczynie, która spojrzała na niego podejrzliwie, ale wzięła ją od niego i otworzyła lekko drżącymi rękoma.


Droga Hermiono,
Nie znamy się zbyt dobrze, a w związku z zaistniałymi wydarzeniami, myślę, że czas to zmienić.
Masz może jakieś plany na ten piątek? Jeżeli nie, to zapraszam cię o osiemnastej na kolację do Malfoy Manor. Oczywiście nie naciskam, ale uczyniłabyś mi wielką radość, i sądzę, że Draconowi również.
Z gorącymi pozdrowieniami,
Narcyza Lorde
 

Hermiona zagryzła wargę. Wiedziała, że musi się zgodzić, ale czuła narastający niepokój. Narcyza  i Malfoy Manor. No super, po prostu świetnie...

— Masz czas do zastanowienia się, ale dobrze by było gdybyś odpowiedziała mi teraz...

— Tak, tak, jasne — powiedziała siląc się na radosny ton. — Chętnie spotkam się w piątek z twoją matką.

Na twarzy Malfoya odmalował się wyraz ulgi.

— Nawet nie wiesz jak jej na tym zależało — stwierdził. — Dziękuję.

— Nie ma sprawy — powiedziała, czując się bardzo niezręcznie. — Przecież to babcia mojego syna, musi mnie poznać.

Stali przez chwilę nic nie mówiąc, wsłuchując się tylko w utwór wygrywany przez gramofon. Każde z nich oddaliło się myślami od miejsca, w którym się znajdowali. Ona zastanawiała się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby nie śmierć rodziców, a on myślał o matce, która była dla niego wszystkim.

— Granger, posłuchaj mnie... Chciałbym ci coś powiedzieć, ale proszę, nie przerywaj. To... bardzo trudne, ale uznałem, że musisz wiedzieć.

Dziewczyna zdziwiła się bardzo słysząc takie słowa. Co ktoś taki jak Malfoy mógłby chcieć powiedzieć jej?

— Od najmłodszych lat mój ojciec kształtował we mnie niezdolność do okazywania uczuć. Chciał, bym był tak samo bezwzględny jak on. Nie mogłem poddawać się żadnym emocjom, to było po prostu... niewłaściwe, przynajmniej on mi tak mówił. Miałem być bezuczuciową maszyną do zabijania i pewnie stałbym się nią, gdyby nie moja matka. Do ślubu z Lucjuszem została przymuszona przez swojego ojca - tak samo despotycznego i bezwzględnego jak jej przyszły mąż. Urodziła mu dziedzica - mnie - a później była tylko narzędziem, nikim więcej... To jej zawdzięczam wszystko czym jestem. Wstąpiłem w szeregi śmierciożerców tylko dlatego, że ojciec zagroził, że ją zabije, jeśli będę się mu sprzeciwiać. Za jej namową zostałem szpiegiem Zakonu, choć długo trwało zanim się zgodziłem. Nie chciałem jej narażać, była wszystkim co miałem...

Zrobił przerwę na pozbieranie myśli, a Hermiona poczuła, że głowa jej pęka od słów mężczyzny. Nie miała pojęcia, że tak to wyglądało...

— Wygraliśmy, a ojciec trafił do Azkabanu — ciągnął. — Powiesił się w celi od razu po wojnie, a gdy się o tym dowiedziałem, spałem lepiej niż kiedykolwiek... Mówię ci to tylko dlatego, byś zrozumiała z jakim człowiekiem musieliśmy obcować co dzień. Klątwa Cruciatus była rzucana przez niego przynajmniej raz dziennie - czy to na mnie, na matkę, czy bogu ducha winne skrzaty. Dlatego chcę prosić cię, byś nie oceniała mojej matki zbyt szybko - o ile już tego nie zrobiłaś. Jest to jedna z najwytrwalszych i najcudowniejszych osób na tej planecie i nigdy - mówię to z ręką na sercu - nie popierała Voldemorta. Na początku milczała, ale tylko by bronić swoje jedyne dziecko, później namówiła mnie do pracy w Zakonie i bardzo mi pomagała.

Gdy skończył mówić, Hermionie zakręciło się w głowie. Wiedziała, że nie będzie tej nocy dobrze spać. Odłożyła herbatę, która zdążyła już wystygnąć na stolik i spojrzała w niebiesko-szare tęczówki Malfoya, który zaciskał ręce na swoim kubku, jakby chciał go zmiażdżyć. Hermiona rozumiała targane nim emocje, wiedziała ile kosztować musiały go te słowa, zwłaszcza, że kierował je do niej...

— Zawsze staram się nie oceniać ludzi po pozorach. Po tym co mi powiedziałeś, na pewno nie zrobię tego z twoją matką — stwierdziła cicho, a on wyraźnie się rozluźnił. Postawił kubek obok kubka dziewczyny, wyprostował się i chrząknął.

— Dziękuję za herbatę, Granger.

Stała jeszcze chwilę w miejscu, a gdy usłyszała dźwięk zamykanych drzwi opadła na fotel i schowała twarz w dłoniach.

Is there anybody out there? 

***

Siedziała nieruchomo na kanapie, wsłuchując się w muzykę i odgłosy deszczu. Nie zmieniła płyty od jego wyjścia, tylko parę razy puściła od nowa. Ciekawił ją fakt, dlaczego Malfoy wybrał akurat ten krążek i postanowiła sobie, że dowie się tego w najbliższej przyszłości.

Właśnie, Malfoy... Nie umiała pozbierać się po monologu, który zafundował jej kilka godzin wcześniej. Mimo że mówił tylko o swojej matce, ona wyniosła z tego o wiele więcej. Malfoy w czasie dzieciństwa był poddawany tyrani ze strony ojca... Zawsze wiedziała, że Lucjusz był okropnym człowiekiem, ale żeby torturować własną rodzinę?

  Spojrzała na Dracona z zupełnie innej strony. Zawsze źle go oceniała, ale teraz zastanawiała się, czy w ogóle miała prawo to robić. To prawda, znęcał się nad nią w szkole, ale dziś dowiedziała się, że to wszystko było wolą jego ojca, który zmuszał go do bycia bezwzględnym, nienawidzącym szlam arystokratą.

Wstała z kanapy i podeszła do lodówki, by wyjąć składniki na sałatkę, którą chciała zrobić sobie na kolację. Krojąc pomidora, usłyszała ciche pukanie w okno. Otworzyła je, a do mieszkania wleciała przemoczona płomykówka, z przywiązanym do nóżki listem. Dziewczyna odwiązała karteczkę i dała sówce parę przysmaków, a ptak odleciał w sobie tylko znanym kierunku, nie przejmując się ulewnym deszczem.

Hermiona odwinęła wilgotny rulonik, by przeczytać list od Harry'ego, mówiący o tym, że Ron się wybudził, a ona bardzo pilnie potrzebna jest w Swiętym Mungu. Rzuciła tęskne spojrzenie na składniki rozłożone na stole, złapała różdżkę i jednym ruchem przeniosła wszystko z powrotem do lodówki. Drugie machnięcie sprawiło, że szary dres zmienił się w brązowe spodnie, a bluza w biały ażurowy sweterek. Szybko rozczesała włosy, a później teleportowała się do Munga.

Harry czekał na nią przy recepcji razem z Michaelem — przystojnym asystentem Malfoya. Przywitali się, a później dziewczyna rzuciła pytające spojrzenie w stronę swojego przyjaciela, ten jednak tylko skinął głową w kierunku windy. Nie umknęło jej, że Potter wydawał się być bardzo spięty.

Gdy winda stanęła, cała trójka ruszyła w kierunku sali, w której leżał Weasley. Dziewczyna zdziwiła się, że ją tam prowadzą. Po co miała się z nim widzieć? Czyż w sprawie ataku nie przesłuchali go już wcześniej?

Weszli do pomieszczenia, a dziewczyna szybko zlustrowała wzrokiem pomieszczenie — zwykła sala szpitalna z dwoma łóżkami. Na jednym z nich leżał nieprzytomny mężczyzna — Hermiona domyśliła się, że był to pan Porks — a na drugim siedział Ron Weasley. Harry powiedział jej, że Porks zaczął rzucać się w środku nocy, a później zapadł w śpiączkę. Jego stan był cięższy niż przypuszczano, jednak od paru godzin ulegał poprawie.

Obok łóżka rudzielca stał Malfoy i notował odczyty pokazywane na aparaturze.

Gdy usłyszeli poruszenie przy drzwiach, mężczyźni odwrócili się i ujrzeli wchodzących do środka gości. Dziewczyna spojrzała na Malfoya, jego twarz była jednak bez wyrazu.

— Powie mi ktoś wreszcie, co tu się dzieje, bo ja...  — zaczęła dziewczyna, jednak nie dane jej było skończyć.

— Hermiona! — krzyknął Ron, a na jego twarzy wykwitł szeroki uśmiech. — Tak się cieszę, że przyszłaś!

Dziewczyna osłupiała. Co tutaj się dzieje?!

— Źle się czujesz? — ciągnął dalej rudzielec. — Masz taką dziwną minę. No, w każdym razie ja czuję się świetnie. Właśnie staram się wytłumaczyć to temu idio... panu — Ron spojrzał na Malfoya nienawistnym wzrokiem.

— A ja — odrzekł Draco — staram się wytłumaczyć panu Weasleyowi, że jego stan nadal nie jest zadowalający. Zgodzę się na wypis dopiero gdy wyniki w pełni mnie usatysfakcjonują.

Mimo swojego zdziwienia tą całą sytuacją, dziewczyna musiała przed samą sobą przyznać, że w tej chwili Malfoy jej zaimponował, zachowując się bardzo profesjonalnie.

— Musi pan zrozumieć, panie Weasley, że skutkiem klątwy, którą w pana wymierzono jest częściowa utrata pamięci, zwana amnezją — ciągnął uzdrowiciel. — Powiedział mi pan przed chwilą, że tydzień temu świętował pan swoje dwudzieste urodziny... Jest jednak problem, ponieważ w tej chwili jest dwudziesty dziewiąty listopada dwa tysiące trzeciego roku, a pan niewątpliwie ma lat dwadzieścia trzy.

Hermiona zamarła, a potem dotarły do niej słowa Malfoya. Zamrugała parę razy i otworzyła usta ze zdumienia. Ron ma amnezję i myśli, że jest rok dwutysięczny. A przecież... w dwudzieste urodziny Rona oni wciąż byli razem!

O cholera, pomyślała dziewczyna, to samo zdawał się myśleć Ron.

— Malfoy, ty sobie ze mnie jaja robisz, prawda? — powiedział zaskoczony Weasley i podciągnął się do góry, gdyż zaskoczony nowiną prawie spadł z łóżka.

— Niestety nie — odrzekł Draco, odkładając kartkę z notatkami na szafkę. — Pomyślna wiadomość jest jednak taka, że okres utraty pamięci nie będzie trwał dłużej niż miesiąc, może dwa. Później wrócą do pana wspomnienia z ostatnich trzech lat. Michael, zostań z panem Weasleyem, a was zapraszam do gabinetu.

Ron nadal patrzył z niedowierzaniem na Malfoya, a on skierował się do drzwi. Hermiona wyszła z sali za nim, wciąż nie umiejąc uwierzyć w to, co się stało.

Drogę do gabinetu uzdrowiciela przebyli w milczeniu, ale kiedy weszli do środka, Draco oznajmił:

— Boże, jak dobrze... Jeszcze jeden raz musiałbym nazwać tę szuję panem Weasleyem, a odciąłbym sobie język.

Harry rzucił w stronę Malfoya nieprzyjazne spojrzenie, natomiast on nie przejął się tym zupełnie. Zaproponował aurorowi Ognistej Whisky, ten jednak odmówił. Hermionie wręczył kubek herbaty.

— Co ja mam teraz zrobić? — jęknęła dziewczyna. — Ron myśli, że jesteśmy razem!

— Proste — powiedział Malfoy, siadając za biurkiem. — Udawaj przez ten miesiąc, że jesteście.

— Jest tylko jeden problem, Malfoy — syknęła dziewczyna. — Jestem w ciąży. Z tobą, jakbyś zapomniał!

— Jak mógłbym zapomnieć, twoja obecność tutaj przypomina mi wszystko bardzo dokładnie...

— DOŚĆ! — krzyknął Harry, a w gabinecie zapadła cisza. — Bardzo ładnie was proszę, uspokójcie się. Mamy ważniejsze sprawy od waszych kłótni.

Hermiona westchnęła, rzuciła Malfowi nieprzychylne spojrzenie i upiła łyk herbaty. Po jej ciele rozległo się przyjemne ciepło, jednak tylko przypomniało jej, że dawno nic nie jadła.

— Jak ty sobie to wyobrażasz, Harry? — powiedziała w końcu. — Mam udawać, że jesteśmy parą? Może jeszcze się do niego wprowadzić? Boże święty, przecież wtedy ja z nim mieszkałam!

— Zawsze można mu powiedzieć, że akurat przechodzicie kryzys i postanowiliście na jakiś czas zamieszkać osobno — stwierdził Malfoy, bawiąc się szklanką.

Harry zamyślił się. Sytuacja była niewątpliwie trudna... Może jednak Malfoy ma rację?

— Co ty na to, Hermiono? Tylko na miesiąc, może chwilę dłużej.

Hermion jęknęła i przeczesała ręką włosy.

— Będzie chciał to naprawić, Harry, nachodzić mnie i sprawiać prezenty, naprawdę nie ma innego wyjścia? Nie można po prostu powiedzieć mu prawdy?

— Nie można, Granger — wtrącił się Malfoy. — Mimo całej nienawiści, jakim darzę Rudego, to jestem jego uzdrowicielem. Szok, jaki zafundowałabyś mu po powiedzeniu prawdy, na pewno nie przyczyniłby się pozytywnie do jego leczenia.

— Ale przecież on i tak się wszystkiego dowie! Moja ciąża jest na językach całego ministerstwa, a on tam pracuje!

Mężczyźni zamyślili się. Hermiona niewątpliwie miała rację, jednak co z tym fantem zrobić?

— Zawsze mogę go tu przetrzymywać przez czas amnezji. Albo wypiszę go, a Potter da mu na czas wyzdrowienia wolne i zakaz wychodzenia z domu  — powiedział wolno Malfoy.

— On się na to w życiu nie zgodzi — odparł Harry. — Będzie się upierał, że skoro czuje się już dobrze, to może wyjść ze szpitala i pracować.

Malfoy dopił resztę Ognistej Whisky, odstawił szklankę na biurko i westchnął cicho.

— Może rzeczywiście trzeba będzie powiedzieć mu prawdę, jednak odczekajcie kilka dni. Gdy jego stan się poprawi, wypiszę go a wy będziecie mogli mu wszystko powiedzieć.

***

Po zjedzeniu kolacji dziewczyna zafundowała sobie deser w postaci gorącej czekolady z bitą śmietaną. Zajadając się smakołykiem, wciąż nie mogła uwierzyć w to co się stało. Przecież Malfoy mówił, że ryzyko wystąpienia powikłań jest bardzo niskie. Mimo to, los znów spłatał jej figla i przez miesiąc, o ile nie dłużej, będzie musiała użerać się z zakochanym w niej mężczyzną.

Pan i pani Porks nadal nie wybudzili się ze śpiączki, jednak ich stan znacznie uległ poprawie. Teraz jednak sprawa ataku śmierciożerców zeszła na drugi plan. To prawda, obawiała się Notta, ale wierzyła w możliwości aurorów. W tym momencie nie miała siły zamartwiać się czymś, co wzięli na siebie najlepsi ludzie w Ministerstwie. Kingsley bowiem całkowicie odsunął ją od tej sprawy i powierzył w ręce najlepszych z najlepszych. Początkowo była zła, jednak teraz cieszyła się z decyzji Ministra — miała jeden problem mniej.

Do tego wszystkiego dochodziła również kwestia zemsty na Ronie. Rozpuszczenie plotki było tylko częścią kary Weasleya za wypaplanie kłamstw Skeeter, jednak teraz musieli odłożyć swoje plany w czasie. Nie miałoby to sensu, skoro winowajca nawet nie wiedziałby, czemu Draco i Hermiona mieli się na nim mścić, tak więc gdy Harry wyszedł z gabinetu Malfoya, dziewczyna ustaliła z uzdrowicielem, że poczekają, aż Weasleyowi wróci pamięć, a dopiero później zabiorą się do realizacji reszty planu. Tylko oni znali prawdę o tym, kto rozpuścił plotkę na ich temat, oczywiście pomijając Skeeter, jednak na razie nie zamierzali się tą wiedzą dzielić z nikim innym. Malfoy oczywiście jak zwykle sprawiał problemy, ale w końcu udało jej się go namówić.

No właśnie, Malfoy był kolejnym kłopotem, który nękał dziewczynę w tym dniu. Jego wyznanie dotyczące matki i nadchodząc kolacja... Po monologu Malfoya zrozumiała, że Narcyza musiała być wspaniałą kobietą, jednak perspektywa spotkania z nią przerażała Hermionę. Nawet nie wiedziała dlaczego, ale szczerze mówiąc, bała się, że kobieta jej nie zaakceptuje. W jej głowie pojawiła się nawet irracjonalna myśl, że może chcieć odebrać jej dziecko... Szybko jednak ją odrzuciła i skarciła siebie za tak głupie pomysły.

Przerażała ją także perspektywa wkroczenia ponownie do Malfoy Manor. Jej ostatnia wizyta w dworku była niezbyt przyjemna...

Dziewczyna podwinęła rękaw bluzy i spojrzała na bliznę zdobiącą jej przedramię. Szlama. Bellatrix  Lestrange postarała się, żeby dziewczyna nigdy nie zapomniała o swoim pochodzeniu. Przemknęło jej przez myśl, że jej syn będzie miał rodziców takich jak Harry - matkę mugolaczkę i ojca czystej krwi. Wyrzuciła jednak tą myśli z głowy - za żadne skarby nie chciała się do nich porównywać.

Dokończyła czekoladę, a później wskoczyła pod prysznic. Przebrała się w piżamę i weszła do łóżka, jednak nie umiała zasnąć, nękana coraz to większymi obawami. Dopiero nad ranem udało jej się odpłynąć.

***

Miał wyrzuty sumienia. Nie wiedział dlaczego, ale od paru dni nękały go nieustannie, zwłaszcza gdy w szpitalu widywał Emmę. Po rozmowie z Hermioną w jej mieszkaniu, coraz bardziej zaczęły mu dokuczać, a on nie wiedział co się z nim dzieje i miał już tego serdecznie dosyć.

Przechadzał się po swoim mieszkaniu, odczuwając coraz większy niepokój. Co mógł zrobić, żeby przestać myśleć o tym, co zrobił? Co mógł zrobić, żeby za każdym razem w jego umyśle nie pojawiało się karcące spojrzenie orzechowych oczu?

Poczuł potrzebę przewietrzenia się, więc narzucił na siebie sweter i wyszedł z mieszkania. Chłodne powietrze uderzyło go w twarz, a na jego skórze wystąpiła gęsia skórka. Tego właśnie potrzebował - otrzeźwienia i ochłody.

Z frustracji kopnął doniczki uschniętych kwiatów, które ktoś ustawił pod wielkimi koszami na śmieci. Nie miał nawet nastroju, żeby je podnieść, mimo że stoczyły się po chodniku i zatrzymały dopiero na środku ulicy.

Szedł przez siebie, prześladowany wizjami oczu Hermiony Granger, aż w końcu stanął, kompletnie nie wiedząc gdzie się znajduje. Spojrzał w niebo, które było już granatowe, a później westchnął.

Przez najbliższe miesiące nie pójdzie do łóżka z żadną pierwszą lepszą kobietą. Będzie zapraszał je na randki i starał się znaleźć tę jedyną. Czas się ustatkować i dojrzeć do roli ojca, nawet jeżeli będzie to wiązało się z licznymi wyrzeczeniami.

Teleportował się do mieszkania, a później zasnął jak dziecko.

 

1  Wish you were here - utwór zespołu Pink Floyd z płyty o tym samym tytule, wydany w roku 1975
2 The Wall - album zespołu Pink Floyd, wydany w roku 1979
3 In The Flesh  - pierwszy utwór na albumie The Wall
4 Is there anybody out there? - "Czy jest tam ktoś [za tym murem]?", piętnasty utwór z krążka The Wall

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Cześć i czołem :)

Przychodzę do Was z rozdziałem i informuję, że następny zapewne ukaże się w pierwszej połowie września. Ponieważ kończą się wakacje, a ja na dodatek niedługo zamierzam odwiesić mojego drugiego bloga, notki pojawiały się będą raz lub też dwa w miesiącu, wszystko zależy od mojej weny (której na szczęście ostatnio mi nie brakuje), ale też od czasu, którym będę dysponować.

Czego Wam życzyć, na ten nowy rok szkolny? Uczniom na pewno cierpliwości i zrealizowania wszystkich postawionych sobie celów. Dodatkowo wszystkim, którzy w tym roku zdają egzaminy (szóste klasy, trzecie gimnazjum, maturzyści oraz studenci), życzę jak najlepszych wyników i satysfakcji płynącej z nauki <3
Jak widzicie, moja faza na Pink Floyd'ów ostatnio pogłębiła się do tego stopnia, że wplotłam ich w tekst. Chciałam jednak przeprosić, że poprzekręcałam kolejność utworów, bowiem utwór Wish You Where Here jest na płycie PO Have You Cigar, nie tak jak u mnie - PRZED. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie, gdyż nie chciałam później zmieniać tekstu, mimo swojej pomyłki.

Enjoy,

xx