6. Szczęście jest zdrowe dla ciała, ale to troska rozwija siły ducha.

Weszła do swojego Departamentu, by od razu skierować się do gabinetu swojego zastępcy — Deana Thomasa. Sekretarki już nie było, ale dziewczyna była pewna, że w środku znajdzie mężczyznę. Zapukała delikatnie i usłyszała ciche "Proszę". Nacisnęła klamkę i weszła do środka.

— Hermiona? Co ty tutaj robisz? Nie powinnaś być już w domu? — czarnoskóry spojrzał na nią ze zdziwieniem znad sterty papierów, które wypełniał.

— Słyszałam coś o użyciu zaklęcia czarnomagicznego, Dean, mam złe przeczucia.

Thomas pokiwał głową i zachęcił kobietę ręką kobietę, by usiadła przed biurkiem. Gdy to zrobiła, zaczął:

— Tak, Hermiono, jakieś pół godziny temu otrzymaliśmy zgłoszenie o użyciu zaklęcia niewybaczalnego, a także paru innych niebezpiecznych klątw. Okazało się, że paru śmierciożerców na wolności postanowiło zrobić sobie mały wypad. Ranne są trzy osoby, w tym jeden auror, który przybył na miejsce zdarzenia i w ostatnim momencie dostał zaklęciem.

— Dlaczego ja jeszcze nic o tym nie wiem i dlaczego mówisz mi to z takim spokojem? — Granger wstała, oburzona.

Mężczyzna, spodziewając się takiej reakcji, również wstał i westchnął cicho.

           — Hermiono, to nie jest sprawa najwyższej wagi, aurorzy już zajmują się szukaniem zbiegów, a uzdrowiciele rzadko zawodzą, wiesz o tym. To mogło poczekać do rana...

— Nie mogło, Thomas! — warknęła. Mężcyzna zirytował się. Przejście z imienia do nazwiska zawsze zwiastowało kłopoty. — Jestem twoją przełożoną, o takich sprawach się mnie informuje. Tutaj chodzi o śmierciożerców, na litość boską!

— Hermiono, proszę, wysłuchaj mnie. Nie chcieliśmy cię martwić, masz prawo do odpoczynku, zwłaszcza w stanie w jakim się znajdujesz...

Dziewczyna warknęła ze złości. A więc chodziło o jej ciążę!

— Boże Święty! To dopiero siódmy tydzień, równie dobrze mogłabym nic o tej ciąży jeszcze nie wiedzieć! Jestem w świetnej formie, a ja sama zdecyduję kiedy będę chciała odpocząć, rozumiemy się?! — zirytowana dziewczyna wyszła z biura swojego zastępcy, trzaskając drzwiami. Od razu skierowała się do biur, w których urzędowali aurorzy. Nie zwracała uwagi na dziwne miny pracowników, kiedy parła przed siebie jak buldożer, by w końcu wparować do gabinetu swojego przyjaciela, a jednocześnie Ministra Magii w jednej osobie.

Kingsley, tak jak Dean siedział przy biurku i przeglądał różne papiery. Tak samo jak Thomas kilka minut wcześniej, zdumiony podniósł głowę i zaczął:

— Hermiona? Co ty tu...

— Do jasnej cholery, Kingsley! — krzyknęła, nie zważając na zdziwienie przyjaciela. — Nie możecie traktować mnie jak słabą i niezdolną do wykonywania swoich obowiązków, tylko dlatego, że zaciążyłam! W ministerstwie dzieją się ważne rzeczy, a mnie nikt nie raczy powiadomić?! 

Dziewczyna ciężko dyszała, próbując się uspokoić. Minister westchnął.

— Hermiono, wysłuchaj mnie, proszę — Kingsley wskazał na krzesło przed jego biurkiem.  

Nie chciała wyjść na upartą, więc usiadła we wskazanym miejscu.

— Nie powiedzieliśmy ci o tym z paru powodów, jednak głównym nie była ciąża. Jak wiesz, przez te wszystkie lata nie schwytaliśmy jeszcze czterech zadeklarowanych śmierciożerców. Trzech z nich ujawniło się wczoraj, a jednym z nich był Theodor Nott, Hermiono. Zrozum, że w tej sytuacji, nie chcieliśmy cię w to mieszać...

Minister mówił dalej, ale Granger już nie słuchała, całkowicie zatracając się we wspomnieniach.

Biegła ile sił w nogach, rzucając zaklęciami, starając się obronić siebie i swoich najbliższych. Cóż innego mogła robić? Była już zmęczona, zmęczona długim oczekiwaniem na rozwiązanie wojny. Nie pragnęła niczego innego jak spokoju, nie ważne jakim kosztem. 

Dostała się do Wielkiej Sali, w której teraz walka trwała w najlepsze. Rzuciła się w jej wir, starając się odszukać wzrokiem przyjaciół. Widziała Neville'a walczącego z Dołohowem, Notta seniora pojedynkującego się z Kingsleyem, Rona rzucającego zaklęcia w Rosiera... Odwróciła się dookoła siebie, by ujrzeć jeszcze Parvati Patil, która ruszyła samotnie na spotkanie Theodorowi Nottowi oraz Gregoremu Goyle'owi. Od razu pobieła w jej stronę, odciągając od niej Notta, z którym teraz rozpoczęła ciężką bitwę.

— Szlama chce cię zabawić? — syknął jej przeciwnik, posyłając ku niej kolejny promień zielonego światła.

— Szlama chce wygrać — warknęła, po czym ruszyła do ataku, lawirując pomiędzy snopami światła, wysyłanymi z różdżki Notta. 

Strumień światła ugodził w nią niespodziewanie i odrzucił kilka metrów do tyłu. Krztusząc się krwią, dziewczyna wstała, dziękując w duchu, że nie było to mordercze zaklęcie... Wiedziała jednak, że to nie Nott je rzucił. Odwróciła się w kierunku podpowiadanym przez intuicję, w samą porę by odepchnąć zaklęcie ojca swojego przeciwnika, który teraz skupił się by dopiec właśnie jej. 

Stała pomiędzy dwoma śmierciożercami, ojcem i synem, jednego mając po swojej lewej, a drugiego po prawej stronie. 

I wtedy to się stało. Nott junior wypuścił smugę zielonego światła, a Hermiona wiedziona instynktem upadła i przylgnęła do kamiennej podłogi. Zaklęcie przeleciało nad nią i uderzyło niczego nie spodziewającego się Notta seniora. 

Usłyszała krzyk, żałosne wycie, a potem rozdzierający wrzask:

— Zapłacisz za to, szlamo! 

Krzyk ucichł, a przerażona dziewczyna zobaczyła Kingsleya stojącego nad spetryfikowanym ciałem Theodora Notta...

Dziewczyna ocknęła się i zauważyła że Minister przygląda się jej z uwagą. Między jego brwiami powstała charakterystyczna zmarszczka, a pióro, które trzymał, zastygło w bezruchu.

Hermiona bardzo lubiła Ministra Magii. Po wojnie spędzali ze sobą dużo czasu ze względu na zajmowaną przez siebie pozycję. W tym czasie Kingsley stał się dla niej jak drugi ojciec.

— To był ciężki dzień, Hermiono — powiedział, a ona doskonale zdawała sobie sprawę, że mówił o dniu bitwy i o tamtym wydarzeniu. — Wiesz doskonale, że nie ponosisz żadnej odpowiedzialności za śmierć Notta, prawda? Zabił go jego własny syn, przez omyłkę, ale jednak. To, że w jego umyśle zrodziła się chora chęć zemsty na niewinnej osobie, nie jest w żaden sposób twoją winą, rozumiesz?  — jego ciepły, głęboki głos starał się wytłumaczyć jej wszystko jak najlepiej potrafił. 

— Wiem to, Kingsley — odpowiedziała cicho, by odchrząknąć i głośniej dodać.  — Co nie znaczy, że możecie odsuwać mnie od ważnych spraw. Dziękuję, że się o mnie martwicie, ale wierzę, że umiem o siebie zadbać.

Czarnoskóry nie skomentował słów dziewczyny, tylko zaczął:

— Oprócz Notta wśród śmierciożerców, którzy dziś zaatakowali  są jeszcze Rookwood i Goyle. Nadal nie wiemy co z Rudolfem Lestrange, ale nie przypuszczamy by współpracował z tą trójką... Chociaż wszystko jest możliwe. 

— Gdzie to się stało i kto jest wśród rannych?

— Zaatakowali przy rogu Harley Street. Ranni to Estella Porks razem z mężem — czarownica pochodzenia mugolskiego, oraz... Ron Weasley, Hermiono.

Dziewczyna drgnęła na dźwięk tak dobrze znanego jej nazwiska.

— Harry wie? — spytała tylko.

— Tak, już od dziesięciu minut jest w Ministerstwie. A teraz... przepraszam cię, ale muszę iść, miałem się z nim spotkać już trzy minuty temu.

Dziewczyna skinęła głową i wyszeptała ciche podziękowanie. Minister uśmiechnął się do niej ciepło i wyszli razem z jego gabinetu. Miała już wracać do swojego biura, gdy Kingsley zatrzymał ją.

— Hermiono, kominki są tam — powiedział z naciskiem. Wiedziała, że będzie nalegać żeby wróciła do domu, ale nie zamierzała się tak łatwo poddać.

— Kingsley, proszę cię, chcę być tutaj kiedy będziecie wiedzieć więcej.

— Hermiono... nie sądzę, by dzisiaj coś nowego wpłynęło w tej sprawie. Proszę cię, jeżeli nie dla mnie to zrób to dla siebie... idź do domu. 

Nie wiedziała dlaczego, ale czarnoskóry mężczyzna często przypominał jej Dumbledore'a. Tak, właśnie taka osoba powinna piastować urząd Ministra Magii — odpowiedzialna, taktowna, a przede wszystkim — świetnie wykształcona i po prostu — inteligentna.

Westchnęła i zgodziła się na taki układ. Już miała iść do kominka, ale zatrzymała się przed drzwiami gabinetu Deana, po czym weszła tam by przeprosić swojego zastępcę za swoje poprzednie zachowanie. Myśląc teraz nad tym, zareagowała zbyt gwałtownie i czuła się z tym bardzo źle.

Hermiona Granger nie cierpiała mieć wrogów.

***

Gdy wkońcu wyszedł z sali operacyjnej, było dobrze po północy. Rany przywiezionej do niego czarownicy były bardzo głębokie, a uroki rzucone na nią trudno było zdjąć. Na szczęście organizm kobiety okazał się być bardzo odporny i jakoś udało im się pozbierać ją do kupy. 

Draco wszedł do kolejnej sali, w której teraz spał mąż kobiety — również ciężko ranny, ale na szczęście nie był traktowany tak silnymi urokami jak jego żona. Obok niego na drugim łóżku spoczywał Ron Weasley, cicho pochrapując.

Malfoy westchnął i podszedł do ekranu przy jego łóżku. Po krótkiej operacji udało się wybudzić aurora ze śpiączki, w którą zapadł po trafieniu czarnomagicznym zaklęciem, a teraz dochodził do siebie.  Gdyby nie był profesjonalistą, odłączyłby te kabelki, albo nie pomógł mu, ale wiedział, że nigdy tego nie zrobi. Może i nienawidził tego rudego gnojka, ale zawsze musiał postępować zgodnie z zasadami, które sobie wytyczył gdy rozpoczynał pracę. Jedną z nich było pomaganie przede wszystkim. Może dlatego tak bardzo starał się opiekować się swoim jeszcze nienarodzonym dzieckiem? Czyżby był to nawyk z pracy? A może... nie, on, Draco Malfoy nie może tak myśleć. Nie chodzi tu o żadne uczucia, co to, to nie!

Westchnął po raz kolejny i zerknął jeszcze raz na ekran przy łóżku swojego pacjenta. Na razie nic nie wskazywało żadnych nieprawidłowości, więc wyszedł z sali cicho zamykając drzwi.

— Kogo trzeba tu przelecieć, żeby dostać kubek kawy? — mruknął sam do siebie.

— Myślę, że obejdzie się bez tego, panie Malfoy — powiedział ktoś ze śmiechem. Mężczyzna odwrócił się i zobaczył krótkowłosą asystentkę Finnigan z dwoma parującymi kubkami jego ulubionego napoju. Kobieta podała mu jeden z nich, a on z szarmanckim uśmiechem pocałował jej dłoń, starając się nachylić w ten sposób by zobaczyć plakietkę z imieniem.

— Nie wiem jak ci dziękować, Emmo — powiedział, a kobieta bliska była palpitacji serca. Malfoy nie mógł nic powiedzieć — była bardzo ładna i młoda. Czemu miałby tego nie wykorzystać? Był dwudziestodwuletnim facetem, od ponad miesiąca nikogo nie miał...

Jeszcze parę lat temu znany był jako playboy, niedawno jednak dzięki osiągnięciom w Swiętym Mungu przestało się tak o nim mówić. Szczerze mówiąc, niekiedy brakowało mu tych czasów, gdy wybierał sobie dziewczynę i spędzał z nią noc, a ona doskonale wiedziała, że nic potem nie będzie. W końcu był tym Malfoyem... przystojnym i tajemniczym kochankiem, ale nigdy na więcej niż jeden wieczór.

Czasem zastanawiał się, czy te wszystkie dziewczyny muszą być takie uległe. Nie było w tym żadnej rozrywki, gdy powiedział im parę słodkich słów a on już chciały dobierać mu się do spodni. Spojrzał na Emmę, która przystępowała z nogi na nogę i zachęcająco przygryzała wargę. Doskonale znał te chwyty, często były bardzo pomocne do wyłapania chętnej dziewczyny, jednak teraz wydało mu się to strasznie tanie.

Nagle, niespodziewanie, pomyślał o Granger. Nawet nie wiedział dlaczego, w końcu nie są razem, ale... No właśnie, jakie ale? Skarcił siebie w duchu, że tak myśli o tej dziewczynie. Może i była z nim w ciąży, ale to nie znaczy, że może układać mu życie...

Przysunął się bliżej do Emmy i pocałował ją. Wyrzucił z głowy orzechowe oczy Granger i teleportował się z asystentką Finnigan w jakieś bardziej ustronne miejsce.

***

Było już dobrze po drugiej w nocy, a ona nie wiedziała co ze sobą zrobić. Uspokojenie się nie pomagało, więc dziewczyna zrobiła jedyną rzecz, która teraz przyszła jej do głowy — teleportowała się do Świętego Munga. 

Szła przez białe korytarze, by w końcu dotrzeć do wskazanego jej wcześniej przez recepcjonistkę piętra.

— Przepraszam, czy znajdę tutaj jeszcze pana Malfoya? — zapytała dziewczyna grzecznie wyraźnie zmęczoną kobietę, siedzącą przy biurku.

Kobieta podniosła wzrok na dziewczynę i chyba ją rozpoznała, więc pospiesznie powiedziała:

— Tak, tak, pan Malfoy wrócił do swojego gabinetu jakiś czas temu.

Hermiona podziękowała i zapukała do drzwi gabinetu. Usłyszała "proszę", po czym nacisnęła klamkę. 

Gabinet Malfoya urządzony był w prostym, ale szykownym stylu. Mahoniowe meble i ciemnocielone ściany pięknie komponowały się ze sobą. Parę obrazów (w jednym z nich Hermiona rozpoznała Moneta* i próbowała nie myśleć o tym, że mógłby być to oryginał) oraz świeże kwiaty na biurku przywodziły na myśl pomieszczenie w eleganckim pałacu. No tak, Malfoy jest arystokratą, przemknęło jej przez myśl.

— Czemu zawdzięczam tę nocną wizytę, Granger? — z zamyślenia wyrwał ją głos mężczyzny, siedzącego przy biurku i popijającego Ognistą Whisky. 

Gdy usłyszał pukanie stwierdził, że może to Emma przyszła odzyskać swoją zgubę, a mianowicie koronkowe figi, które teraz leżały na stołku niedaleko wejścia. Zdziwił się, widząc wchodzącą do jego gabinetu Hermionę Granger i — o zgrozo! — poczuł lekkie wyrzuty sumienia. Znów odrzucił tą myśl. Nie, nie i jeszcze raz nie — nie może myśleć w ten sposób o orzechowookiej dziewczynie!

— Przychodzę służbowo, Malfoy. Co z nimi? — dziewczyna odwróciła głowę, dokładnie badając pomieszczenie. Gdy jej wzrok spoczął na czarnych figach leżących w kącie, tylko wywróciła oczami. Ot, cały Malfoy.

— Może usiądziesz? — spytał. Widział, że dziewczyna dostrzegła bieliznę Emmy, ale — o dziwo — nic nie powiedziała. Wyrzuty sumienia go opuściły, teraz mógł całkowicie się rozluźnić.

— Nie mam całej nocy, Malfoy — warknęła, ale posłusznie usadowiła się przed biurkiem, zakładając nogę na nogę. 

— Chcesz szklaneczkę? — powiedział, wskazując na stojącą obok niego butelkę Ognistej. 

— Malfoy, gdzie ty masz mózg? Pytasz się ciężarnej kobiety czy chce się napić?

— Spokojnie, spokojnie, tylko cię sprawdzałem — odpowiedział, w duchu ciesząc się z jej odpowiedzi. No tak, ale czego mógł się spodziewać po Wiem-To-Wszystko-Granger, jeżeli nie absolutnego rozsądku? Chwila, chwila. Kiedy poszła z nim do łóżka, zdecydowanie nie kierowała się rozsądkiem. 

Na jego twarzy wykwitł paskudny uśmieszek, a dziewczyna nie rozumiała co jest jego powodem. Nie interesowało jej to jednak w tej chwili.

— Powiesz mi wreszcie, co z twoimi pacjentami? — warknęła.

— No właśnie, moimi. Pamiętasz, że jestem zobowiązany do tajemnicy lekarskiej? 

— Przychodzę do ciebie jako szefowa Departamentu Przestrzegania Prawa, Malfoy, przykro mi ale muszę wiedzieć co z nimi — nie było to kłamstwo, mimo że Kingsley prosił ją, by została w domu. Ach, walić ich wszystkich, da sobie radę.

Mężczyzna westchnął.

— Szanse pani Porks na wyzdrowienie rosną, a jeżeli chodzi o jej męża i Weasleya to nie ma zagrożenia życia. Może wystąpić jedynie częściowa amnezja, bezsenność, osłabienie odporności czy też brak apetytu, ale są to małe dolegliwości. Wyjdą z tego za parę dni.

— Kiedy będzie można z nimi porozmawiać?

— Z panią Porks... to cóż, trudno mi teraz oszacować kiedy się wybudzi, o ile w ogóle. A jeżeli chodzi o dwóch pozostałych to jutro będą już do twojej dyspozycji.

Hermiona wstała i podeszła do drzwi, by później rzucić jeszcze okiem na koronkowe figi. 

— Ty się nigdy nie zmienisz, prawda, Malfoy? 

Mężczyzna uśmiechnął się klasycznie, po czym również wstał i wolnym krokiem podszedł do Hermiony. Wziął majtki do ręki, po czym stwierdził:

— Ja? Zmieniam się ciągle. To kobiety wciąż są takie same.

Schował bieliznę do kieszeni i otworzył drzwi by przepuścić Granger, a po chwili ruszyć w tylko sobie znanym kierunku.

*Claude Monet - francuski malarz impresjonista