Prolog

Hermiona Granger zawsze wszystko miała dokładnie zaplanowane.

Była perfekcjonistką i przed podjęciem każdej ważnej decyzji myślała dziesięć razy. Starała się opanowywać emocje. Uważała, że mózg jest po to by go używać i kurczowo trzymała się tej dewizy, idąc przez swoje idealnie zaplanowane życie.

Hermiona Granger nie zaplanowała jednak pewnej wrześniowej nocy.

Nie miała w zwyczaju imprezować, ale gdy już to robiła, kończyło się bardzo różnie. Jedna impreza, kilka głębszych… Taniec w objęciach nieznajomych. Jej śmiech i kilka dwuznacznych propozycji. Jeden siarczysty policzek.

A potem zobaczyła go. Stał nonszalancko oparty o bar, tak jak miał w zwyczaju, popijając kolejkę za kolejką. Przyglądała mu się przez dłuższy czas, a potem, wiedziona instynktem, stanęła obok niego.

Pamiętała ten uśmiech, który zagościł na jego twarzy, gdy ją poznał. Pamiętała rzucone kusząco “Witaj, Granger”, pamiętała jak prosił ją do tańca.

Pamiętała urywki ich rozmów, gdy wirowali na parkiecie, pamiętała, gdy mówił, że w szkole zawsze go intrygowała. Pamiętała, gdy odpowiadała mu, że on ją też.

Pamiętała pocałunki w toalecie, a potem przeniesienie się do jego mieszkania. Pamiętała jeszcze kilka pikantnych szczegółów, a później… nic. Tylko obietnicę złożoną rankiem, że to już nigdy się nie powtórzy.

Draco Malfoy zawsze chłodno kalkulował.

Brał z życia ile mógł, korzystając ze wszystkich środków i okazji. Nigdy nie myślał o uczuciach. Nie wierzył w miłość i uważał, że świat to cholernie niesprawiedliwa i nieprzyjazna instytucja.

Draco Malfoy nie przewidział jednak w swoich kalkulacjach pewnej wrześniowej nocy.

Zaczęło się bardzo podobnie do wszystkich innych imprez. Wypił dość dużo i szukał dziewczyny, z którą mógłby wrócić do jego mieszkania. Tańczył z kilkoma, ale żadna nie wydała mu się odpowiednia. A tego wieczoru chciał sięgnąć na najwyższą półkę.

Wtedy zobaczył ją. Poruszała się w rytm muzyki, otoczona wianuszkiem adoratorów. Od razu mu się spodobała, wydawała się być taka niedostępna, silna. A potem przestała tańczyć i spojrzała wprost na niego.

Pamiętał krok jakim podeszła do baru. Pamiętał te iskierki w oczach i zdziwienie, gdy zobaczyła, że ją poznał. Pamiętał jego nazwisko brzmiące w jej ustach tak elektryzująco.

Pamiętał, że poprosił ją do tańca, pamiętał gdy rozmawiali przytuleni do siebie. Pamiętał, że przyznał się jej do swoich skrywanych od dawna uczuć, a ona je odwzajemniła.

Pamiętał, że się całowali, a później on teleportował ich do jego mieszkania. Pamiętał kilka urywków. Jej usta. I ciche zobowiązanie rano, gdy w pośpiechu szukała swoich rzeczy, że był to pierwszy i ostatni raz.

Obojgu nawet przez myśl nie przeszło, że za kilka miesięcy, ich życie zmieni się bezpowrotnie, za sprawą tej jednej, wrześniowej nocy.

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Wena na to opowiadanie przyszła znienacka.

EDIT: Zmieniam prolog dnia 19.01.2015 r, bo tamten wydawał mi się niezbyt dobry. Ale chodzi w nim o to samo, więc nic specjalnego się nie stało.